संसारमा सबैभन्दा ठूलो विरोधाभास यो छ कि किनारमा जीवन अवस्थितको बाटो हो जसले तपाईंलाई आत्मासँग, सम्भावित ईश्वरसँग र तपाईंको वरपरको संसारसँग जोड्दछ। सानोको लागि अत्यावश्यक आवश्यकताले तपाईलाई भित्रको कुरालाई मूल्यवान बनाउँछ, अर्को ठाउँमा, अर्को पालमा जन्मिदा बाहिर के पाउन सक्नुहुन्थ्यो भन्ने कला बिना ... र यो दुखद, तीतो, कुनै शंका छैन, तर यो। तपाईंको खाली खुट्टा हिड्ने जमिनको रूपमा एक वास्तविक बयान र गोल छ।
दिल्ली सायद जन्मको लागि उत्तम ठाउँ होइन। गरिबीमा स्थिर हुने सम्भावना 101% छ र अझै पनि, यदि तपाईं जन्मनुभयो भने, यदि तपाईं बाँच्नुभयो भने ..., तपाईं बाँच्नुहुन्छ। तपाईं यसलाई धनी र शक्तिशाली भन्दा पनि बढि बनाउनुहुन्छ, यदि तपाईं खान वा पिउन सक्षम हुनुहुन्छ भने सोच्ने नाटकबाट बेवास्ता गर्नुहुन्छ। म जोड दिन्छु, यो गहिरो दुखद, अनुचित र विरोधाभासपूर्ण छ, तर आत्मा र आत्माको स्तरमा, यो निश्चित छ।
र हामीले यसको बारेमा सर्वोच्च खुशीको मन्त्रालयमा पढ्यौं। एउटा मन्त्रालय जसलाई हामीले दिल्ली, कश्मीर, भारतको निराश र दण्डित क्षेत्रका विभिन्न पात्रहरू मार्फत चिनेका छौं जहाँ यी साना प्राणीहरू अन्युम जस्ता चम्किन्छन्, जसले चिहानलाई आफ्नो घर बनायो, वा टिलो जस्ता धेरै प्रेमीहरूको प्रेममा उसले अँगालो हाल्यो। आफ्नो दु:खलाई कम गर्न उत्सुक।
मिस येबिन पनि चम्किन्छन्, जसको साथ हाम्रो हृदय मात्र संकुचित हुन्छ, साथै त्यो टाढा भारतका अन्य धेरै मानिसहरू जो अरुन्धा राय उहाँले हामीलाई निन्दाको स्पष्ट नियतका साथ सिकाउनुहुन्छ, हामीलाई भूमिगतका ती सबै बासिन्दाहरूको महानता र तिनीहरूले बाँच्नु पर्ने ठाउँ र समयको राक्षसी देखाउँदै।
किनभने बिन्दु यो हो कि अस्तित्वको एक तीव्र र असमान रूपको रूपमा सीमामा रहेको यो भावना, जहाँ आत्मा यदि त्यहाँ एक र टाढा छ भने ईश्वर एकअर्कालाई नजिकबाट हेर्छ जस्तो देखिन्छ, यसले के प्रस्ताव गर्दैन, यसको कुनै पनि किनारहरू द्वारा। , जिउनुको खुशी।
तपाइँ किताब किन्न सक्नुहुन्छ सर्वोच्च खुशी मंत्रालय, अरुन्धती रोयको नयाँ उपन्यास, यहाँ: