कथा र कहानी अन्ततः 2013 मा आफ्नो राम्रो लायक साहित्यिक शिखर सम्मेलन प्राप्त भयो। जब साहित्य मा नोबेल पुरस्कार त्यो बर्ष उसले आफैंलाई दियो एलिस मुनरो, ती सबै लघुकथाहरु, आधा बाटो यथार्थ र फिक्शन को बिचमा उनीहरुको प्रवृत्ति अनुसार कथा वा कथा भन्दा ठुलो छ, भर्खरै ती सबै संश्लेषित कथाहरु को लागी आवश्यक छ कि विचार जित्यो, कि संक्षेप क्षमता मा, उनीहरु को जादू प्राप्त ब्रह्माण्ड यसको अन्तिम सीमा सम्म पुग्यो, लेखक को महारत को लागी धन्यवाद।
एउटा कथा वा कथा लेख्न को लागी सुझाव र पाठक लाई ध्यान को लागी अन्तिम पाना वा अनुच्छेद पछि निपटान को लागी हो ..., उनीहरुलाई यो राम्रो संग थाहा थियो चेखोभ माथि Poe o कोर्टेजार.
तर यो क्यानेडियन लेखक फिर्ता जाँदै, संश्लेषण को यो जादू को अतिरिक्त कि पठन को अन्त्य मा एक ट्रान्सेंडेंटल गूंज जस्तै जारी छ, उनी एक अमूल्य मानव विषय धेरै छोटो रचनाहरु मा टुक्रा टुक्रा योगदान। यस लेखक द्वारा कुनै पनि संकलन कथा को हलुकापन, क्षणभंगुर पात्रहरु, स्वादिष्ट संवाद संग एक दार्शनिक निबंध बन्ने समाप्त हुन्छ ...
शीर्ष 3 सर्वश्रेष्ठ एलिस मुनरो उपन्यासहरु
छाया नृत्य
छोटो दूरीमा हामी प्रत्येक लेखकको अन्तिम इच्छा पत्ता लगाउँछौं। समयको छोटो समयमा, सम्पूर्ण भण्डार, रुचिहरूको नमूना र यस अवस्थामा लेखक एलिस मुनरोलाई उत्प्रेरित गर्ने आवेगहरू विरोधाभासी रूपमा विस्तारित छन्। अनन्ततामा शाखा लेख्न सुरु गर्ने कारणहरू।
कान्छो उमेरदेखि जसमा काल्पनिकदेखि लिएर कथाहरूको सबैभन्दा अस्तित्वसम्म सबै चीजहरू उब्जिन्छ जसले वाकवाकी जस्तै बनाउँदछ, म के भनूँ? Sartre, जब एक पहिले नै जीवन को एक राम्रो खिंचाव यात्रा गरेको छ। कुरा यो हो कि यस खण्डमा, धेरै अन्य अवसरहरूमा हुन्छ, तिनीहरूको बत्ती र छायाको बीचमा जीवनमा झल्काउने पात्रहरूमा मूर्त रूप लिएका विभिन्न क्षणहरू सङ्कलन गरिएका छन् ...
एलिस मुनरोको जादू, जसलाई धेरै लेखक र साहित्यिक आलोचकहरूद्वारा आह्वान गरिएको छ, जसको साथ उनले दैनिक जीवन, भावना र संवादहरूलाई प्रकाशले भरिदिएकी छिन्, र जसले उनलाई समकालीन साहित्यमा उत्कृष्ट लघु-कथा लेखक बनाएको छ। नोबेल र बुकर, पहिले नै आफ्नो चौध कथा पुस्तकहरु को पहिलो मा पूर्ण रूपमा संलग्न भइसकेको थियो: छायाको नृत्य।
पन्ध्र कथाहरू — तिनीहरूमध्ये केही स्पष्ट रूपमा आत्मकथात्मक — जसले मानव प्रकृतिका धेरै सूक्ष्मताहरू प्रकट गर्दछ: एउटी युवतीले वाकर ब्रदर्सको सेल्सम्यानको रूपमा आफ्नो डेलिभरी मार्गमा उहाँसँगै जाँदा आफ्नो बुबाको बारेमा कत्तिको थाहा छैन भनेर पत्ता लगाउँछिन्; एउटी विवाहित महिला आफ्नी आमाको मृत्यु पछि घर फर्कन्छिन् र आफ्नो हेरचाह गर्न खर्च गरेको समय आफ्नी बहिनीलाई दिने प्रयास गर्छिन्; बच्चाहरूको पियानो वाचनमा दर्शकहरूले अचम्मको पाठ पाउँछन् जब एक "दुर्लभ" विद्यार्थीले अप्रत्याशित भावना व्यक्त गर्दछ। एक टुक्रा प्रदर्शन गर्दै।
मुनरोको कामको एउटा प्रमुख पुस्तक, स्पेनिशमा आजसम्म अप्रकाशित छ, जसले गभर्नर जनरलको पुरस्कार जित्यो र उनलाई उनी बन्ने महान् कथाकारको रूपमा पवित्र बनायो।
महल रक बाट दृश्य
सायद यो कथा सबैभन्दा आलोचकहरु द्वारा मूल्यवान् छैन। एक अधिक व्यक्तिगत पक्ष कथाहरु को यो सेट बाढी। तर यो सँधै लेखक लाई भेट्न लायक छ जो आफ्नो ज्ञान को माध्यम बाट एक पैदल यात्रा को लागी बाहिर जान्छ पूर्ण ज्ञान संग कुनै पनी काम को सामना गर्न को लागी।
एलिस निस्सन्देह एक बच्चा हो जो भव्य एडिनबर्ग महल मा बस्न को लागी हुन्छ। केटा को कल्पनाहरु र उसका आमा बुबा को भ्रम को बीचमा, हामी को सधैं को हो कि साझा ठाउँ खोजिएको छ, बच्चाहरु जो अधिक र अधिक समय बोक्दै छन्।
पछिको विकास मा जुन सपना जस्तै को स्तर सम्म पुग्छ, नयाँ समानान्तर कथाहरु खोलिएको छ कि हामीलाई धेरै अन्य सपनाहरु एक पक्ष र सागर को अर्को मा साझा को बारे मा बताउन, सपनाहरु कि दिनहरु मा महल रक बाट देख्न सकिन्छ जब आकाश स्पष्ट छ। ।
प्रेम को प्रगति
प्रेम, हाम्रो सबैभन्दा आवश्यक भावना र अझै सम्म हाम्रो सबै सम्भव भावनाहरु को सबैभन्दा अस्थिर। चरित्रहरु कि यसको सबै शक्ति संग प्रेम को बीच मा सार्नुहोस्, सबैभन्दा सुन्दर को त्यो नाजुकताको परिणाम को रूप मा प्रेम को कमी।
प्रेम को रूपहरु साझा ठाउँ बिना प्रेमीहरु को मात्र रोमान्टिक परम्पराहरु होइनन्। सबैभन्दा गाढा छ कि प्रेम एक हो कि संघर्ष को मात्र समाधान को रूप मा उठ्छ।
यस उपन्यास मा सबै पात्रहरु भ्रामक भावना को रूप मा प्रेम को भावना को साझा कि समय अन्ततः यो टाढा लैजाने छ। अमरत्व एकमात्र समाधान हुनेछ आफैंलाई पूर्णतया माया गर्न को लागी बिना शर्तहरु लाई माया गर्न को लागी सक्षम हुनेछ, यस बीचमा हामी केवल माया को पलहरु को आनन्द उठाउन सक्छौं, अमूर्त छ कि यसको केहि चाँडै वा पछि रहनेछ।
एलिस मुनरो द्वारा सिफारिस गरिएका अन्य पुस्तकहरू ...
बृहस्पतिको चन्द्रमा
वा यो संसारमा बिल्कुल सम्बन्धित छैन को विचित्रता। एलिस मुनरो उनको कथाहरु मा योगदान गर्दछ कि अजीब depersonalizing सनसनी जुन कहिले काँही हुन्छ जब हामी के हामी एक फोटो मा हेर्छौं।
हाम्रा यादहरु ती सेपिया फोटोग्राफहरु हुन्, जहाँ एक बच्चा खुलेर मुस्कुराईरहेको थियो जबकि अब यो एक उदासीन स्पर्श देखाउन को लागी देखिन्छ। यस पुस्तक मा हामी पात्रहरु को आत्माहरु लाई देख्छौं जो आफ्नो अतीत संग सामना गरीरहेका छन्। हामी के थियो प्रतिबिम्बित अन्तमा आदर्शवाद र विकृत को बीच के भयो को एक झलक प्रदान गर्न सकिन्छ।
त्यहाँ यी पात्रहरु को सोच मा निराशा छ, तर त्यहाँ एक आवश्यक सार्वभौमिक सहानुभूति को धेरै छ। अतीत अन्त मा सबै को लागी उस्तै हो, व्यक्तिपरक यादहरु को एक योग हो कि एक पुस्तकालय मा धेरै पुराना किताबहरु र फोटो एल्बमहरु को लागी ठाउँ बिना जम्मा।
