त्यहाँ एक समय थियो जब एक नागरिक गार्ड ब्यारेक मा बस्ने पहिले नै एक निश्चित बेचैनी, बेचैनी वा प्रत्यक्ष आतंक entailed। धेरै पहिलेको कुरा होइन। मेरो परिप्रेक्ष्यमा, एक ब्यारेक को रूपान्तरण को साधारण स्मृति, यसको वरपरको परिदृश्य संग, एक पर्खाल मंडप मा अब यो धेरै बर्ष को लागी एक ब्यारेक मा बस्नुको अर्थ को महत्व मा लिन्छ।
म मेरो परिप्रेक्ष्य बाट बोल्छु किनकि यो मेरो लागी जिज्ञासु छ कि म यसलाई कसरी देख्छु र कसरी मैले यो समय मा बुझें। मेरो शहर मा सिभिल गार्ड ब्यारेक एक ठाउँ थियो कि म बारम्बार सिविल गार्ड को एक छोरा संग मेरो मित्रताको कारण थियो। हामी घरहरु को बीच आर्केड मा जान्छौं र त्यहाँ हामी रोपणकर्ताहरु बाहिर सडक को दृश्य संग खेल्छौं। र अचानक, अँध्यारो, एक पर्खाल सडक को सबै दृश्य बन्द ... एक बच्चा को रूप मा तपाइँ बृद्धहरु लाई के गर्न को लागी महत्व दिनुहुन्न। उनीहरुले भर्खरै बन्द गरेका थिए।
त्यो तनाव मा रहनु यस प्रकार एक शरीर मा विशेष उग्रता संग विस्तार गरीएको धेरै कठिन भएको हुनुपर्छ। लडाई, एक पत्रिका को रूप मा तपाइँलाई मनपर्छ, केहि असमान थियो। जो हतियार छन् र तिनीहरूलाई प्रयोग, र मार्छन्, कुनै नैतिक वा कानूनी आदेश मा पेश गर्दैनन्। र त्यो भन्दा पहिले लडाई सधैं असमान छ। सिभिल गार्डले ती सबैको बिरूद्ध लडे, एक हजार र एक आक्रमण बाट उठ्यो र ईटीए आतंकवाद लाई चुप पार्न को लागी आधारशिला बन्द भयो।
यस पुस्तक मा हामी बताईन्छ कि कसरी लडाई शरीर द्वारा गरीएको थियो र कसरी यो परिवारहरु द्वारा सहन गरीयो। २०० भन्दा बढी मरेका र धेरै घाइते भएका छन् शान्ति को लागी अपमानजनक सामान, सम्भव क्षतिपूर्ति बिना मूल्य, तर गर्व संग सबै विचारधारा माथि जीवन रक्षा गरेको छ कि हतियार उठाउन को लागी मापदण्ड लागू गर्न को लागी समाप्त हुन्छ।
जनता को दुश्मन को मात्र सामाजिक विजय को रूप मा यति धेरै बर्षहरु, पीडा र सामाजिक तनाव को बारे मा गवाही, सबै मानिसहरु, कुनै पनि मानिसहरु को। किनकि जो उनीहरु आफैंले आफ्नो न्याय खोज्न सशस्त्र थिए उनीहरु पहिलो हतियार उठाएको क्षण बाट सबै औचित्य गुमाए।
तपाइँ अब किन्न सक्नुहुन्छ रगत, पसिना र शान्ति, को नयाँ किताब Lorenzo Silva, Gonzalo Araluce र Manuel Sánchez को सहयोगमा, यहाँ: