मातृभूमि पछि, फर्नांडो अरम्बुरु उहाँ एक अधिक व्यक्तिगत काम संग साहित्यिक क्षेत्र मा फिर्ता आउनुहुन्छ। तर सायद यो काम को सबैभन्दा व्यक्तिगत पक्ष एक हो कि पाठक आफैं चिन्ता छ।
यो पुस्तक पढ्दै एक आवश्यक सहानुभूति, जो साधारण कल्पना को बनाउँछ, लेखक को इरादा को जीवन बताउन को लागी र भित्री आवाज को लम्बाई के हुन्छ। हाम्रो आन्तरिक फोरम एक कानाफूसी हो, अनुहार मा एक मौलिक इच्छा के रहन्छ र वातावरण को लागी समायोजन, परिवर्तन गर्न, परिस्थितिहरु को लागी अनुहार मा। यो किताब को भित्री आवाज तब हाम्रो आफ्नै आवाज बन्छ, पढ्ने सपना मा हामीलाई cradling।
मान्यता को एक निश्चित स्तर सम्म पुग्यो, धेरै लेखकहरु लाई लेख्न को लागी आफ्नो प्रेरणा को किताब लेख्न समाप्त भयो। कहिलेकाहीँ यो लेख्ने कला को एक औपचारिक व्याख्या हुन को लागी समाप्त हुन्छ, अन्य समय मा हामी भाषा माहिर को जादू को रूप मा लेखन को कला को व्याख्या को आनन्द लिन्छौं। म बिना यो आत्म चित्र मा, फर्नांडो Aramburu लेखन को लागी उनको कारणहरु को लागी खोज्न शुरू गर्न को लागी, जस्तै कि उनीहरु लाई किताब को विकास मा स्पष्ट गर्न जाँदैछन्।
तर अन्तमा यो यसको बारेमा छैन। लगभग एक स्वचालित लेखन, अनजान मा एक व्यायाम, वा एक निबंध को लागी एक मस्यौदा को लागी विशेषता, अनियमित दिनहरु को यो आत्म चित्र पाठक को भावनात्मक भाषाहरु मा अनुवाद गरीएको भित्री जीवन को एक परिदृश्य रचना गर्दछ।
जुनसुकै चरणमा हामी आफैंमा भेट्टाउँछौं, हामी यो पुस्तक मा पाउँछौं कि हाम्रो सार को लागी खोज। हाम्रो इच्छा को आधारभूत हुन र हुन को सिकाइ बाट जाली छ। मानिस एक हो जो कहिले माया गर्छ र जो अरुलाई घृणा गर्दछ। मानव एक हो जो आफैंलाई नश्वर हुन जान्दछ, गहिरो तल, तर आफ्नो पहिलो ठूलो निराशा लिन को बारे मा एक बुबा, आमा वा छोरा संग टाँसिएको बेला सामान्य ज्ञान को बीच लुक्न कोसिस गर्दछ।
यो होइन कि हामी सबै यहाँ छौं, तर यो देख्दा खुशी छ कि हामी सबै लेखक, एक रोमाञ्चक जीवन को लेखक, हामी बिना एक आत्म-चित्र को लेखक हो।
तपाइँ अब किन्न सक्नुहुन्छ म बिना आत्म चित्र, फर्नांडो Aramburu द्वारा नयाँ किताब, यहाँ: