Како млад писател, чирак или латентен раскажувач на приказни, чекам нешто да кажам, отсекогаш сум сакал да ги прашам некои автори во нивните презентации за нивните мотиви, нивната инспирација за пишување. Но, кога линијата се движи напред и ги среќавате со нивните Пенкала со фонтана и те прашуваат тоа за кого? Се чини дека не е најсоодветно да им се постави тоа прашање што чека ...
Несомнено, затоа сум страстен за прекриените изјави на намери на секој писател како тој глас што се провлекува во романот. Но, надвор од анегдотскиот изглед, камео, металитералниот момент во кој нараторот се соочува со празната страница за да ја објасни причината за пишувањето е уште подобар.
Бидејќи понекогаш авторите се охрабруваат да објаснат с everything, да признаат во книга што ги натерало да „бидат писатели“ како начин на живот. Мислам случаи како и самиот Stephen King со неговото дело „Додека пишувам“, дури и најблискиот Феликс Ромео со неговата „Зошто пишувам“.
Во двете дела, секој автор се занимава со идејата за пишување како многу личен витален канал кој непредвидливо води до нешто како преживување за да се каже за тоа. А работата нема врска со покомерцијална волја или потрансцендентален интерес во последната инстанца. Напишано е затоа што е потребно да се пишува, а ако не, како и вие укажувате на тоа? Charles Bukowskiподобро да не навлегуваш во него.
Можете случајно да напишете ремек -дело ако сте убедени дека имате нешто интересно или сугестивно да кажете. Таму ги имаме Патрик Саскинд, Селинџер или Кенеди Тул. Ниту еден од тројцата не го надмина синдромот на ремек -дело за прв пат. Но, сигурно немаат ништо поинтересно да кажат.
Можеби е напишано затоа што ви се случуваат најчудните работи. Или барем тоа е перцепцијата за она што се живее, како што н King учи Кинг во исповедта на својот повик како книга. Или може да се напише поради бесното разочарување и здравата волја да се оттргнеме од здодевната сензација на општоста, од вревата на барањата на масите, како што изгледа Феликс Ромео.
Поентата е дека во таквите директни и обемни исповеди на наративната трговија, како и во малите блесоци како оние што ги понуди elоел Дикер во „Вистината за аферата Хари Квеберт“, на пример, секој fanубител на пишување се наоѓа пред тоа прекрасно огледало каде вкусот за ставање црно на бело има секаква смисла.