Ko nga pukapuka pai e 3 na Giovanni Papini

Ko te mohio mohio pohehe ka kitea i etahi atu waahanga auaha i tawhiti atu i nga tuhinga, penei i te peita peita puoro ranei. Ka kii au na te mea pea i roto Giovanni papini kia whai a Van Gogh. I a ia e whakaatu ana i nga tohu mohio o Papini, i whakapau kaha ia ki te mahi Jorge Luis Borges, nana nei i kite i Papini te ahua onge o te mohio kaore ano kia tataria.

Kaore tetahi i pai ake i a Papini ki te tuhi i ona ra i runga i te huarahi tino whaihua me te pai, nui atu i te whakama nga hononga torangapu me nga tohu tonu.

Na te mea i tua atu o te Papini, ka taea e taatau te kite i roto i aana mahi i nga momo tino rerekee o te taurangi rerekee o te wairua koha i runga ake i te ngawari o te whakaaro me te whakaaro. Mai i te whakaaro nui e whakaahua ke ana i te tawai, ki te hiahia taurangi mai i te parody, i te waahanga matakite ranei mai i te whakapono kore o te Atua.

He miharo mo nga kaipanui o nga reanga katoa. Avant-garde i tera wa me inaianei. Ki te ngaro i roto i te pukapuka pukapuka a Papini ko te horoi i nga tuhinga hou ki nga wai karaehe o te pai o te kaikorero rongonui.

I ako ia hei kaiako, engari i mahi ia mo etahi tau i mua i tana mahi i roto i te wharepukapuka, i reira ia e karapoti ana i a ia me nga mea e tino pai ana ki a ia: pukapuka. I taua wa ka tiimata tana mahi kaituhi, a, i mahia e ia me nga korero poto penei i te Te kakarauratanga o nga kaitohutohu (1906), e whakahe ana ia i te rapunga whakaaro o Kant, Hegel o Schopenhauer me te panui i te mate o nga whakaaro; Ko te aitua o ia ra o Ko te pailati matapo (1907), e whakaatu ana ia i nga ahuatanga mo te Futurism me te Modernism.

Ko nga pukapuka e toru e manakohia ana e Giovanni Papini

Koko

Ko te paparanga o tenei tuhinga pukai ko te, Pehea i hoki ai taatau ki te whakaheke i te nuinga o nga hinengaro tupato? Koina te hiahia a Goggins ki te mohio. Ana hei moni. Kaore he raru o Goggins ki te tarai i ana ake mahere mo te ao o te ao. He kupu whakahoki i raro i te tuhinga a te kaituhi ki a ia ano hei kaihanga i nga rerenga korero mo ia, e raru ana ia Goggins uiui me nga kiripuaki ka pa ki mua i a ia me nga korero kore e warewarehia.

Engari ko te hiahia o Goggins ki te mohio ehara i te mea na te kaimanaaki rapu i te otinga. Ko tera anake o te hunga whakahihi e hiahia ana ki te whakaaro nui kia mohio ai ia kei te tihi o te pourewa e kitea ai e ia nga morehu o ona hoa kua ngaro i te harakore. Ko te mea ke e kii ana a Goggins, kaore he ringaringa e kore e kitea o Arama Smith e mahi pai ana i te ao. Ana ka kiia ia ko tetahi o te hunga e whakapono pono ana ki nga taumahatanga o te Smith pai. Engari ko te patai ehara i te.

Lo importante para Goggins es saber qué piensas otros humanos como él a los que todos acuden para saber. Y así es como hablamos con el mismísimo Lenin, con Edison o Freud, con Einstein o con Gomez de la Serna. Quizás lo que esos otros sabios le cuenten no le convenza del todo. Pero el asunto es acopiar opiniones. Porque cuando todo esto explote, cuando el mundo se reduzca a cenizas, Goggins quiere saber cómo ha podido pasar.

Ko Koka na Papini

Ko te pailati matapo

Si el virtuosismo de Papini es esa suerte de síntesis hecha literatura, ¿cómo no iba a predicar también en forma de relato o de cuento? Sumémosle un volumen centrado esencialmente en lo fantástico y acabamos por disfrutar de una obra diferente. Maestro de Dino Buzzati y discípulo de Edgar Allan Poe, «si los cuentos papinianos no reflejan el terror o la morbosidad de la temática de Poe, es evidente que en ellos se desborda la extrañeza y la reflexión metafísica, tratadas con mayor o menor grado de ironía y sarcasmo junto a una magnífica práctica del suspense, que acaba provocando en el lector un efecto abrumador de sorpresa, desconcierto y turbación».

I roto i enei korero katoa, "he mea takai ki te katakata noa o Papini", ko te pouri e ahu mai ana i te kore whakapono. Koinei te korero a Borges i tana korerotanga: "Ko enei korero i ahu mai i te wa i noho ai te tangata i roto i tana moemoea me ona ahiahiatea ...".

te kaiurungi matapo giovanni papini

Ko te rewera

El mal hecho figura. Protagonista de más historias que el bien, la bondad o que Dios. La atracción por lo demoníaco y lo perverso convive con el ser humano, desde la pueril tentación de una manzana y hasta el reclamo demencial del demonio como última voluntad de Cristo antes del dolor y la locura.

¿Cómo no iba Papini a hablar de él? Pese a que mucha haya sido la tinta que se haya corrido para darle forma y sustancia al diablo. Pese a que muchos otros escritores como Poe ya lo hayan resucitado para retorcidos lectores. Todos adoramos en alguna ocasión al diablo. Aunque solo sea por el hecho morboso de saber qué nos puede esperar en el fin si no actuamos como debemos, o como nos han inculcado que debemos intervenir en nuestro paso por este mundo.

Papini nos enseña dónde está el diablo y quién comulga con él. El mal es un grandísimo crisol donde se funden todas nuestras vanaglorias y deseos retorcidos hechos odios y manías. Leer este libro es darte esa famosa vuelta por el lado salvaje, a lo Lou Reed versión Papini, con la misma cadencia musical hacia el descubrimiento del más que posible pacto de todos con él, con el mismísimo Diablo.

Ko te rewera
5/5 - (10 pōti)

Waiho i te tākupu

Whakamahia ai e tenei pae i te Akismet hei whakaiti i te mokowhiti. Akohia te tukatuka o to raraunga korero.