ຫຼັງຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ເຟີນານໂດ ອາຣາມບູຣູ ລາວກັບມາສະ ໜາມ ວັນນະຄະດີດ້ວຍວຽກສ່ວນຕົວຫຼາຍຂຶ້ນ. ແຕ່ບາງທີລັກສະນະສ່ວນຕົວທີ່ສຸດຂອງວຽກນີ້ແມ່ນອັນທີ່ເປັນຫ່ວງຕໍ່ຜູ້ອ່ານເອງ.
ການອ່ານປຶ້ມຫົວນີ້ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈທີ່ ສຳ ຄັນ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຈິນຕະນາການທົ່ວໄປ, ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງນັກຂຽນທີ່ຈະບອກຊີວິດແລະສິ່ງທີ່ເກີດຂື້ນການຂະຫຍາຍສຽງພາຍໃນ. ເວທີສົນທະນາພາຍໃນຂອງພວກເຮົາແມ່ນການກະຊິບ, ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງອົງປະກອບຕໍ່ກັບສິ່ງທີ່ເປັນການດໍາລົງຊີວິດແລະການປັບຕົວເຂົ້າກັບສະພາບແວດລ້ອມ, ການປ່ຽນແປງ, ຕໍ່ສະພາບການ. ສຽງພາຍໃນຂອງປຶ້ມຫົວນີ້ຫຼັງຈາກນັ້ນກາຍເປັນສຽງຂອງພວກເຮົາເອງ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຢູ່ໃນຄວາມofັນຂອງການອ່ານ.
ບັນລຸເຖິງລະດັບການຮັບຮູ້ທີ່ແນ່ນອນ, ນັກຂຽນຫຼາຍຄົນໄດ້ຈົບລົງດ້ວຍການຂຽນປຶ້ມຄວາມຈູງໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າໃນການຂຽນ. ບາງຄັ້ງມັນຈົບລົງດ້ວຍການອະທິບາຍຢ່າງເປັນທາງການກ່ຽວກັບສິລະປະການຂຽນ, ໃນຊ່ວງເວລາອື່ນ we ພວກເຮົາມ່ວນກັບການອະທິບາຍສິລະປະການຂຽນວ່າເປັນເວດມົນຂອງການສ້າງພາສາ. ໃນຮູບຕົນເອງທີ່ບໍ່ມີຂ້ອຍ, Fernando Aramburu ເບິ່ງຄືວ່າຈະເລີ່ມຊອກຫາເຫດຜົນຂອງລາວໃນການຂຽນ, ຄືກັບວ່າລາວຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຊັດເຈນໃນການພັດທະນາປຶ້ມ.
ແຕ່ໃນທີ່ສຸດມັນບໍ່ກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ. ເປັນທີ່ພໍໃຈຂອງການຂຽນເກືອບອັດຕະໂນມັດ, ການອອກກໍາລັງກາຍໃນການບໍ່ຮູ້ຕົວ, ຫຼືຮ່າງສໍາລັບການຂຽນບົດຄວາມ, ຮູບຄົນຕົນເອງຂອງມື້ທີ່ສຸ່ມປະກອບດ້ວຍພູມສັນຖານຂອງຊີວິດພາຍໃນທີ່ແປເປັນພາສາອາລົມໃດນຶ່ງຂອງຜູ້ອ່ານ.
ບໍ່ວ່າຂັ້ນຕອນໃດທີ່ພວກເຮົາພົບເຫັນຕົວເອງຢູ່ໃນ, ພວກເຮົາຈະພົບເຫັນຢູ່ໃນປຶ້ມຫົວນີ້ທີ່ຄົ້ນຫາເນື້ອແທ້ຂອງພວກເຮົາ. ພື້ນຖານຂອງຄວາມປະສົງຂອງພວກເຮົາແມ່ນຖືກປອມແປງມາຈາກການຮຽນຮູ້ການເປັນຢູ່ແລະການເປັນຢູ່. ມະນຸດເປັນຜູ້ທີ່ຮັກໃນບາງຄັ້ງແລະຜູ້ທີ່ກຽດຊັງຜູ້ອື່ນ. ມະນຸດແມ່ນຜູ້ທີ່ຮູ້ຕົວເອງວ່າເປັນມະຕະ, ເລິກລົງໄປ, ແຕ່ພະຍາຍາມເຊື່ອງຕົວລະຫວ່າງເລື່ອງເລັກ while ນ້ອຍ while ໃນຂະນະທີ່ຍຶດຕິດກັບພໍ່, ແມ່ຫຼືລູກຊາຍກ່ຽວກັບການເອົາຄວາມອຸກອັ່ງຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວ.
ບໍ່ແມ່ນວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພວກເຮົາຢູ່ນີ້ແມ່ນຢູ່ທີ່ນີ້, ແຕ່ມັນເປັນຄວາມສຸກທີ່ເຫັນວ່າພວກເຮົາທັງົດເປັນນັກຂຽນ, ເປັນຜູ້ຂຽນຊີວິດທີ່ຕື່ນເຕັ້ນ, ມີຮູບຕົນເອງໂດຍບໍ່ມີພວກເຮົາ.
ເຈົ້າສາມາດຊື້ດຽວນີ້ ຮູບຄົນຕົນເອງໂດຍບໍ່ມີຂ້ອຍ, ປຶ້ມໃby່ໂດຍ Fernando Aramburu, ທີ່ນີ້: