Advenit enim Marta Aguilera, quando futurum est minimum momenti. Et aliquis sine metu id quod futurum est, potest aliquis a gravibus consecutionibus liberatus tandem suscipere vindictam boni in malo, quod ab immemorabili tempore regnat.
Non Marta Aguilera promunturium suum suspendit superhero et dedicat se ad pugnam sicut David contra Goliath. Solus est tandem agere secundum principia bona, quae semper projiciuntur in horizonte, dum deprehenditur quomodo prorsus contrarium fiat in supremis potentiae.
Marta parum temporis est exire per magnum ostium mundi quod iam angustus est ei factus. Vel certe excesserit tumorem, qui cellulis suis irrevocabiliter minatus est.
Idque cum respiratio plusquam inertia vivendi. Marte quolibet novo, Marta se deberi ei loco qui dicitur mundus sentit, unde certius vale dicit in unoquoque novo secundo.
Ex eius missione in hac vita, quae nulla alia fuit quam diurnaria, et contra eos etiam qui iustitiam mercantur vel qui simpliciter credere pergunt omnes merentur debitae cautiones, noster herois decernit adhibere legem efficacissimam, illam quae postremo est. quantum ad alleviandum malum victimae scriptam accepit.
Aliquo modo Marta etiam suam iniuriam vindicat, tumor illius qui terminum vitae ad ridiculum minuit. Sed ex hac clade, quae illam manet, Marta optimam se capiet causas amissas occupandi, extorquens ab iis qui fatum sumpserant, quod illis plane perditis dedit.
Nunc emere potes novum Talíon (cum parvo infringo per hoc blog), librum novum a Santiago Díaz, hic: