Communicatio donum est. Lingua instrumentum est. in modo gallico scriptor Dodecachordon In extremam linguam incidit quaerens ultimum sensum verbi, nominis, adiectivum... omnium generum verborum et unitatum linguisticarum. Sed visionem panlinguisticam etiam instituit de sono, ex quo lingua oritur (intonationis seu voluminis) sive signum, per quod etiam linguam facimus et proinde communicationem.
Foedus agitur, sed cum spiritu informativo, quo nos sentimus, cum aliter fieri non possit, eventum linguae et communicationis ad omnes nos pertinere. Meminerimus de donatione et instrumento, quo haec institutio incepit... Si instrumenta habes et eorum valorem cognoscas, communicatio fit illud donum in telum factum cum quo persuadere, persuadere vel transmittere sicut repercussio ubicumque motus interpretantur. dictum est., vel scriptum pro musica ratione.
Ita Rolandus Barthes eft quaedam philosophus metalinguistica quae nos ducit ad sapientiam maxime particularem in qua possumus etymologias interpretari, dum singularem invenimus affectum ad omnia illa verba quasi ex nequitia manus. Quia ante verbum nihil est. Et statim ut primum excitat susurrus, possumus rem circa quicumque nos audit. Nam verba nostra transmutant rem subiectivam, quae in essentia est, quam in maiori parte dicimur quam quod sit vel non sit.
Top 3 books by Roland Barthes
Susurra linguae: Vltra verbum et scripturam
Vox interior signat gradum voluntatis. Susurrus interior, sicut rumor vix audibilis, ponitur inter studium nostrum communicandi et facultatem faciendi. Omnia in illo nascuntur susurro. Ab eo, quem scriptorem attendit, cum novum caput libri sui initurus est ad eum, qui pessimus dictator externus est, tumultum, tumultum, etiam metum incepit.
Susurrus sonum limitem significat, impossibilis strepitus, sonus rei, quia perfecte operatur, sonum non facit; Susurri est, ut audiatur ipsa evaporatio sonitus: lassus, turbatio, tremor accipiuntur in signa novae tabulae. et lingua potest id susurrare? Ut verbum videtur quod adhuc patibulo damnatum est; scribens, silentium et signorum distinctionem: semper tamen nimium sensum praebet linguae ad consequendam voluptatem, quae propriae subiecti esset. Sed impossibile non est incomprehensibile: linguae susurrus facit utopia.
Quale utopia? Musicae significationis. Lingua, susurratio, credita significatori novo motui, nostris rationabilibus sermonibus incognita, non propterea prospectum significationis desereret: significationem vero indivisam, impenetrabilem, innominabilem, in spatio tamen collocari. imago ... evanescentium voluptatum. Horruit sensus quem interrogo audientem susurri linguae, illius linguae, pro me, homini moderno, naturam meam.
Perspicua et obtusa: Imagines, gestus et voces
Subiectiva linguae intellegentia totam universitatem interpretationum, interpretationum, interpretationum ac aliarum rerum efficit quae nuntium mittente effugiunt. Curiose et paradoxice haec limitatio est etiam ubertas linguae tractandae, secundum auctorem, ex parte nostrae circumstantiae vel dicamus endemicam illam lectionem inter lineas de quibus disputari potest. ad absurdum, cum clausura vel obtusa significatio impedit.
In quolibet conatu expressionis tres gradus distinguere possumus: ambitum communicationis, rationem significationis, quae semper manet in symbolico gradu, in plano signorum, et in ambitu quem Rolandus Barthes significat.
Sed in sensu symbolico, eo quod in plano signorum remanet, duo aliquatenus contradictoria faceta distingui possunt: ​​prima est voluntaria (nec plus nec minus est quam id quod auctor dicere voluit), quasi e lexico extractum. de symbolis; est perspicua et perspicua significatio, qua cuiuscumque generis exegesis non eget, id quod ante oculos est, perspicua significatio est.
Est autem alia significatio adiecta, quae fit sicut quaedam supplementum quod intellectus non facit assimilationem, pertinax, fallax, obstinata, lubrica. Obtusum sensum appellare proponit Barthes.
Variationes in scripto
Revera titulus articuli quem Rolandus Barthes anno 1973 scripsit; Variationes in scripto, exhibetur ut textuum compilatio ab auctore suo, qui phaenomenon quaestionis ex omnibus prospectibus tegunt: thema ut grammatica et linguistica, sane, sed etiam auctores ut Benveniste, Jakobson vel Laporte, structura theoretica musivo in quo Est. also room for notes on Barthes's own considerations on the matter or even comments as unusual as the one dedicated to the Hachette dictionary.
Ex eius prospectu, ut semiologus, Barthes scripsit non tamquam procedendi rationem, qua lingua articulata immobilitare et figere utimur, in natura semper fugitivorum. Prorsus contra, qui scribens aliquanto superat et, ut ita dicam, statutorie, non solum linguam oralem, sed etiam linguam ipsam, si eam, ut plerique linguistae desiderant, in puro communicationis munere includimus. Cogitatio quae hinc instituitur, est, ut semper in Barthes, tam audacis quam transgressiva, cum suos textus in actum creativum longe ultra analysin scholarium convertens desinat.
