Est lex vitae... Nidum inane et omne id. Solum cum filia claudat ostium quod domi suae semper fuit ultimo tempore, parentes, qui intus manent, fiunt aliquantulum larvae domus, quae non amplius est tam domus quam esse solebat.
Opto, lex vitae. Si omnia bene se habent, tunc momentum venit cum parentes locum suum iterum invenient ac filia visitatio tandem fit grata magno ab eo qui iam alibi vitam habet. Non obstante quod adhuc in immensum ametur, non obstante quod cubiculum suum pergit ad exercitum vetus tunicas quae non tegunt aliquem in hieme vel pajamas ne quis somniat.
Lu est una ex illis filiabus quae alia loca quaerenda fugerunt. Sed futurum Lu's tam altus erat ut in Lutetiae fragorem finiret. Nihil recte abiit.
Cum Barcinone redit, mater eam complexis excipit. Sed illa, mater eius, quaesivit alterum… Quia vere sola sentit commodius; vel quia sperat Lu de claustro liberare in domo in qua redire potest ad delitescendo in puella quod iam non est. Quis scit? Maternae causae, sicut Dei viae, inscrutabiles sunt.
Punctum est quod quamprimum Barcinonem rediit, Lu iam novum officium per propellente materno habuit. De Marina curando, octogenarius, cuius tantum radices in mundo sunt sororis eius Mariae. Ex Marina viduitas ad Lu's recentes coelibatus coactus. Paulatim duae feminae incedunt ad illum specialem magnetismum longinquum generationum quae tandem conveniunt.
Ex parvis auxiliis in choreis cotidianis, frivolis colloquiis, quae altiores etiam motus transcendentes oriuntur, oriuntur. Magica colloquii, lacrimae liberationis, gaudium libertatis.
Exiguo nutu cuncta juvant; ab intempesto quod visum est ad ultimum exulum, absoluto Lu.
Nunc emere potes novum Quiéreme siempre, librum novum a Nuria Gago, hic. Cum parva discount accessuum ex hoc blog, quod semper aestimatur: