Nam qui me in tenebris sedentem exspectat, ab Antonio Lobo Antunes

Oblivatio deliciae oblivionis vel propriae cogitationis ut mechanismum defensionis, ubi quis declamat id genus soliloquiorum simulatorum tamquam cogitationes quae ad cogitationem nostram traducuntur. Difficillima interpretatio est ante conspectum nostrum curiosum. Fieri potest ut necessaria rasura sine compunctionis vel culpae iota nos intueri possimus, secus nos in vita homicidii capaces.

Senex mima theatrum reductum in Lisbonae plana reficit in lecto. Alzheimeri progressus improbus et corpus tuum cladem fatetur, dum mens tua rhythmum ultimae tenebrarum iactationum memoriae superare nititur. Memoriae sunt illius resurrectio- nis, dispersae, heterogeneae, fragmenta quibus adhaeret velandi alterae conscientiae: episodia infantiae in Algarbia, momenta pietatis et beatitudinis cum parentibus, parvis magnisque miseriis successivorum matrimoniorum ac humiliationum. id acciderat ut in mundo theatri locum faceret.

Postquam vocem tot characteribus in scaena emittit et tantum expertus est, restat tantum identitas fragmentaria quae interdum cum aliis vocibus e praeteritis et praesentibus diluitur et confunditur. In hac nova magisteri, magnus Lusitanorum litterarum scriptor narrator multitudinem fabularum enucleat, vitam huius mulieris continere ac liberam impudentiam easque superimponere, infinitas filorum inter personas, tempora et varias voces texentes, ob ingentem virtutem; globulum componunt memoriae ac temporis, quod inexorabiliter progreditur.

Nunc novam emere potes « Nam qui me in tenebris sedentem exspectat », by Antonius Lobo Antunes:

Nam qui me exspectat in tenebris sedentem
CLICK LIBER
rate post

Deja un comentario

Et hoc site utitur ad redigendum Akismet spamma annotatum est. Disce quomodo data sunt processionaliter Tibi interdum commentarios.