Michael Ende

Duae lectiones phantasticae omnino necessariae sunt omni haedo in litteris proficiscentibus. Unus est Princeps S. Antonius De Exupéryet alter Historia interminabilisest, Michael finem. In hoc ordine. Nostalgicum voca me, sed non puto insaniam esse opinionem, ut fundamentum lectionis attollat, quamvis progressu temporis indeficiens. Non agitur de infantia et adolescentia optima; Est potius de cuiusque tempore optimum vindicandum quo plures creationes « accessorias » transcendat..

Ut plerumque aliis occasionibus evenire solet, magisterium magnum, ingens creatio auctoris obumbrans. Michael Ende plus quam viginti libros scripsit, sed in fine fabularum eius neverending (in pellicula facta et recenter pro haedos hodierni revisos), finem fecit esse creaturam illam etiam pro ipso auctore iterum iterum atque iterum ante angulum scribentem. Nulla imago aut continuatio ad opus perfectum dari potuit. Renuntiatio, amice Ende, cogita te successisse, quamvis haec tua esset postea limitatio...

Proculdubio, in mea particulari notatione 3 optimorum operum, in summo erit fabula inexplicabilis, sed aequum est alios bonas fabulas ab hoc auctore eripere.

3 conscripserit a Michael Ende commendatum:

Historia interminabilis

Semper meminerit librum hunc in convalescentibus in manus meas venisse. Duodecim annorum fui et unum ossium fregi, unum in bracchio et unum in crure. Sederem in podio domus meae et legebam The Neverending Story. Physica limitatio realitatis ultimae meae parum refert.

Parum interest, quod desii e solario illo elapsus sum in aestate proxima, et inveniebam iter ad regionem Fantasiae.

Summarium: Quid est Phantasia? Phantasia est fabulae perpetuae. Vbi scribitur ilia fabula ? In librum cum operculis cupreis. Ubi est ille liber? Tunc eram in Attica schola... Hae sunt tres quaestiones, quas Altum Aratorem rogant, et tres simplices responsiones ab Bastian recipiunt.

Sed ut scias quid sit Fantasy, legere debes, hoc est, hunc librum. Vnum in manibus. Imperatrix infantilis aegrotavit et regnum eius in magno periculo est.

Salus pendet ab Atreyu, fortissimo bellatore ex pellibus tribubus, et Bastián, puer fugax qui magicum librum ardenter legit. Mille casus in occursum tibi capient, et fabulosa characterum porticui occurrant, et unum ex magnis litterarum omnium aetatum creationibus simul effingant.

Momo

Logice, simul ac Ende inveneram, me operi suo studio devoveo. Deceptionem quandam memini, quandam vanitatem cum nova legebam, donec Momo adveniret et dimidium recepissem fidem, spem non semel a musis Ende phantasiam occupatam.

Subinde et decoram esse ingenium iam novimus non facile replicabile. Necesse est etiam ita esse, ut sublimium sublimium fulgorem agnoscat.

Summarium: Momo est parva puella quae in ruinis amphitheatri in magna urbe Italiae habitat. Felix, bona, amabilis, multos amicos et magnam virtutem habet: sciens audire. Hac de causa, ipsa persona est ad quam multi homines eunt et dolores suos computant, quia omnium problematum solutionem invenire potest.

Sed minatur tranquillitatem urbis et pacem incolarum destruere quaerit. Grai homines adveniunt, peregrini homines qui in tempore hominum vivunt parasiti, et urbem persuadent ut suum tempus daret.

Sed Momo, propter eius singularem personalitatem, principale obstaculum erit his entibus, ut eam abicere conabitur. Momo, ope turturis et temporis possessoris alieni, amicos servabit et normalitatem in civitatem suam restituet, tempus perpetuum in perpetuum.

Speculum in speculo

Ende, sane, adultis etiam colitur narratio. Verisimile est eius propensionem ad phantasticam, in mundos tam profusam ad phantasiam influentem, ut narrationem propositam adultis quadam ubertate compleverit.

In hoc libro historiarum nobis exhibetur fabularum mundanarum per hunc processum deformationis imaginationis. Mundus adultorum cum suo puncto repraesentatus est, in quo conflictus, amor, immo bellum proveniunt pueris qui non discebant videre mundi contradictiones.

Summarium: Triginta historiae Speculi in Speculum componunt delectamentum litterarium labyrinthum in quo resonant mythologica, Kafkaesque et Borgean resonant. Michael Ende in themata incidit ut inquisitionem identitatis, desolationis belli, amoris, absurditatis societatis, mercaturae traditae, magicae, angoris, defectus libertatis et imaginandi, inter cetera.

Themata, quae contexuntur cum infinitis fabulis, uncinis et characteribus, ut Hor, qui in giganteo aedificio vivit, omnino vacua sunt, ubi unumquodque verbum sonans infinitum generat echo.

Vel puer qui, patris et magistri sui perito moderamine, pennas habere somniat et calamum per musculum, per musculum eas creat.

Vel cathedralis balneae, quae continet templum nummo et innatat per vacuum et crepusculum spatium, negantes viatores exitus.

Vel processio que descendit de montibus celi ad quaerendum verbum perditum. Angeli qui strepunt sono aeris, saltatores qui perpetuo nent post velum, astronautae trahunt arietes, fores in medio nusquam erectas? Haec pauca sunt de pluribus elementis libri, qui est delectatio et provocatio ad lectorem.