Novellae historicae plus suggerunt in eo quod notas ex authenticis intrahistoriis deductas intendunt, ultra monarchas, nobiles, dominos et alios. Et hoc novela fenestrae caelorum abundat ea propensio ad narrandum quod per experientias fictas ingenia ex oppido fuimus.
Voluntas primas Hugo de Covarrubias et eius animi audacior alacritas conveniendi discendique efficit ei indolem optimam, cum quo ad praeteritum iter communicandum, hoc in casu XV ad saeculum.
Iuvenis Hugo iam intellegit fatum suum non esse in Burgos, ubi adolevit et ubi mundus paulatim paulatim crescebat. Potuit in continuitate, ut primas partes mereretur in re parentali, sed scit suam felicitatem ibi non fore. Felicitas in homine quintodecimo iam saeculo vel nunc est rapienda animi praescripto.
Animus inquietus, ut Hugo, phrenetico usu gaudet, non sine periculo. Navem conscendit quae eum in Africam ducit. Ibi bene fecit, amor eum expectavit, personatus in Ubayda, et cum iterum fugatus est, hoc tempore cum ea fecit.
Aliquando autem accidit miraculum. Solus homo inquietus, volens mundum cognoscere, locum tutissimum invenire potest. Retro in Europam, Hugo de arte vitreo maculata didicit, quod ratio miranda, quae pondere murorum levata erat, et argumenta biblica cum fallaciis ludiris illustravit.
Hugo arte condendo nititur illas celi fenestras ad quas fideles prospiciebant Dei magnificentiam detegere.
Librum emere potes fenestrae caelorumnovissimam novam a Gonzalo Giner, hic;