et maybe Murakami rice est Nobel Literature. Ita magnus auctor Iaponensis cogitare potest scribere quicquid est, quid maxime velit, sicut in hoc libro. Sine cogitatione academici, qui semper videntur oblivisci eius in extremo tempore, tamquam coetus amicorum, qui ad cenam relicti sunt...
Quod enim constat, Stockholmiae ultra gustatum; Murakami legentibus percolat ubicunque sit amet. Quia libri eius semper quasi praesentatio primarii sonant aequata cum honestis illis existentialis narratoris splendoribus. Hodie de musica loqui debemus, nihil plus, nihil minus.
Quisque scit Haruki Murakami de musica moderna et jazz iracunda esse necnon musica classica. Haec passio non solum eum ad iaculum in iuventute currendum duxit, sed etiam ut plurimas eius fabulas et opera cum musicis indiciis et experimentis infunderet. Hac occasione celeberrimus scriptor Iaponensis in mundo cum legentibus suas voluntates suas opiniones communicat ac praesertim cupit scire de arte musica, quae decies centena milia hominum in circuitu coniungit.
Ad hoc per biennium Murakami et amicus Seiji Ozawa, dux Symphoniae Bostoniensis Orchestrae, colloquia delectabilia habuit de rebus notis a Brahms et Beethoven, a Bartok et Mahler, de conductoribus ut Leonard. Bernstein ac soloistae eximiae sicut Glenn Gould, in fragmentis cubiculi et in opera.
Ita lector, dum audiat historias et varias interpretationes explanans, adest succisarum fiduciarum et curiositatum quae eas perenni studio ac voluptate novis auribus musica perfruendi inficiunt.
Nunc emere potes librum «Musicae, tantum musicae», ab Haruki Murakami, hic: