Delphini de Vigan

Si litterae possent notari tam luculenter quam in pictura est; Delphinus de Vigan scriptor vulnerum esset, ut Sorolla est pictor lucis, et Goya est scriptor horrorum in his posterioribus. Dolor, ut philosophica exsistentiae essentia in narratione Delphini suum necessarium invenit transcendentiam a somatico ad spiritale, nos omnes nostris reconcilians vulneribus. Vestibulum vel scelerisque justo.

Punctum est quod etiam pulchritudo est in hac ratione doloris sicut experientiae subiectivae et materialis machinationis. Eodem modo, quod tristitia est sustentatio et sanguis poetica. Tu modo scies quomodo omnia persequi, drama novum cum ardore compone, ac demum se aliis generibus ingeniose exstantem.

Hoc est Delphini dolum, iam praecipuum scriptorem in scaena litteraria Gallica, cum facultate sui cocktail litterariae guttae coniungendi. Proust y dominusduos magnos Francos fabulatores in antipodibus thematicis nominare. Eventus nisl cum admirabili semper fundamento in vita tragicomica monstratur. Fabulae in quibus auctor exponitur non solum ut evidens narrator, sed etiam ut primas, in magico transitu inter rem et fictionem agens.

Top 3 conscripserit novellas by Delphine de Vigan

Nihil obstat noctis

In fine, Ioël Dicker in his . locus DCXXII Quia translatio in ipsa narratione, supra quam alter ego supponit, multo maioris pretii in hac arte acquirat. Insidiatus incautam vehementiam acquirit in sua obligatione explorandi limites realitatis et fictionis, subiectivae spatii communis cum lectore.

Post Lucile, mater eius, sub arcanis circumstantiis mortua, Delphine de Vigan callidus detectus fit volens vitam absentis mulieris reficere. Centenae photographicae annis peractae, chronicon Georgii, avi Delphini, in tapetis rescriptis, familiae feriarum super 8 superinductarum, vel colloquia a scriptore cum siblings habita, materias sunt ex quibus memoria. Pictavis alitur.

Praeclarum et opprimens familiae chronicon Parisius quinquagesimum, sexagesimum et lxx ante oculos habemus, sed etiam ante repercussionem in hoc tempore de "verita" scribendi. quod multae versiones eiusdem fabulae sunt, et quod narratio involvit unum eligendum ex illis versionibus et modum narrandi, et quod haec electio interdum molesta est. In curriculo Chronici iter ad praeteritam familiam et ad eius pueritiam, secretissima secreta evadent.

fides

Curiosum est quam omnes fere nostri, plerumque commodissimi incolae paradisi infantiae, vehementer cum aliis pueris, qui superstites infantiae tragicae videntur, nobis videntur.

Ita prorsus ob quam paradoxa idea innocentiae supponit cum praerupta, cum infortunio, cum dramate. Hoc Theo- naeus fabula rursus in summa iniustitia permeabilis nos aggreditur, quod puer non potest esse filius. In media huius fabulae est puer duodecim annorum: Théo, filius separati. parentes. . Pater, tristitia obstupefactus, vix tenebrarum et decurrentis cubiculi relinquit, et mater effreno odii ex- usta vivit, quae eam pro alia muliere reliquerat.

In hoc bello medio, Théo in alcohole effugium inveniet. Tres aliae notae circum se movent: Hélène, magister qui cogitat se deprehendisse puerum ab inferis abusum esse, quem in infantia sua vixit; Mathis, amicus Théo, cum quo bibendo incipit, et mater Cécile, Mathis, cuius mundus quietus agit, postquam aliquid turbationis in computatro viri sui comperit… Omnes hae ingenia vulnerata sunt. Intimis daemonibus notatur. Solitudo, mendacium, secreta et sui ipsius deceptio. Incedentes ad sui ipsius perniciem, iique qui salvare possunt (vel fortasse definitive damnant) fidelitates coniungunt, invisibiles necessitudines, quae nos aliis devinciunt.

Ex ipsa certe

Flabellum scribendi intelligo se primas habere, saltem decipi. Magice te ex claviculis ad novum illum mundum deportasti, te esse histrionem invenis, contra litteras ... Nescio, mirum dictu.

Sed de Delphine res intricata videtur facilitate illius qui iuvenilem commentarium complementariis commentis onustum persequitur. Furtum id esse debet. Haec omnia cum notione scribendi de paradigma scriptoris in sella sedentis, et in atrox pugna ad paginam electronicam obiicerent. "Per tres fere annos unam lineam non scripsi", inquit primas. et narrator.

Nomen Delphine est, duos filios habet ab adulescentia discessurus et in relatione cum Francisco, qui programmata culturalia in televisione ducit et per Iunctus Civitas perambulat documentarium movendi. Haec biographica notitia, nomine incipiens, diffuse congruere videntur cum illis auctoris, qui cum nil obstat, nox, priorem librum, scopis Franciam et medium orbem. Si in illo et in aliquo alio priore opere fictis facultatibus usus est ut rem fabulam aggrediatur, hic fictionem tanquam veram fabulam componitis. Aut non?

Delphine scriptor est, qui ex nimio successu abiit, qui eam sub omni arcu ad intimam paginae vertiginem posuit. Et hoc est cum L., mulier urbana et blanda, quae in re litteraria scriptorum scriptorum nobilium hominum commentaria est, eam traiicit. Gustus participant et intima sunt. L. ad novum amicum suum insistit se debere rem fictam prope insitam relinquere et ad vitam suam tamquam materiam litterariam reverti. Dumque Delphine litteras anonymas minas accipit accusans eam de fabularum familiarium usu sibi succedere ut scriptor, L., cum increbrescentibus miscendis, vitam suam accipit donec vampirizationem finiat.

Dividitur in tres partes per virgulta de Miseria et Dimidium Obscurum Stephen KingVeris eventus nixus est tum vehemens animi oblectatio et callida cogitatio de parte scriptoris saeculo XXI. Opus prodigiosum, quod inter rem et fictionem movet, inter vivos et cogitatos; refulgens ludus specularum quae torta magno themate litterario proponit - duplicato - et suspenso usque ad ultimam paginam servat lectorem.

Alios libros commendatos a Delphine de Vigan…

Gratiae

Fors uersus obliuio. Novissima ingenia quae ultimo tempore in scaena hominis testantur. Et super hoc sensuum absentiam relinquit, omnia projiciuntur ad infinitas suppositiones. Quid de eo qui iam reliquerat ignorabatur, quid assumere potuisset, et perspicua notione nos profecto errasse in multis earum considerationibus conatum ad restaurandam indolem.

« Hodie anus quam amavi mortua est. Saepe cogitavi: "Tantum debeo". Vel: "Sine illa, fortasse non hic amplius est." Siccine gratiam metiris? Quidni satis gratus fui? Numquid gratiam, ut meritus est, exposui? "Num ego ad latus suum cum mihi opus erat, num eum comitatum servavi, num assiduus sum?" Maria, unus e scriptoribus huius libri, reflectit.

Vox eius alternat cum illa Ieronimi, qui nutrix domum operatur et dicit: «Super me sermo clinicus. Verbo et silentio laboro. Cum non dictum. cum pudore, secretis, paenitentibus. Absentia laboro, memoriis quae ibi non sunt, et cum his quae resurrexerunt post nomen, imaginem, unguentum. Laboro cum dolore heri et hodie. Cum fiducia. Et cum timore moriendi. Pars est officium meum".

Utraque ingenia - Maria et Hieronymus - necessitudine coniunguntur cum Michka Seld, vetula cuius ultimis vitae mensibus his duabus vocibus transmissis nobis narrantur. Maria vicina est: cum esset puer, et mater eius abesset, Michka curam eius egit. HIERONYMUS est sermo clinicus qui vetulam mulierem adiuvare, quae modo ad domum nutricem admissa est, orationem suam etiam ex parte recuperat, quam ob aphasiam amittit.

Utraque indoles in ultima voluntate Michka implicabitur: coniuges invenire qui eam per annos in occupatione Germanica servaverunt, ne in castris exterminiis moriantur, eam in domo sua capiendo et occultando. Quibus gratias numquam egit, nunc se suam gratiam referre vellet.

Scripta in stilo moderato, paene austero, haec narratio bilinguis de memoria nobis narrat, de praeterito, senescente, de verbis, de benevolentia et gratia erga eos qui in vita nostra magni fuerunt. Gratiae ipsorum sunt quae tres memorabiles notas coniungunt, quarum fabulae in nova hac in re nova et fulgente implicantur.

sub horis

Tempora vivebant ut inferis vitae. Horae re sepeliuntur ad expandendum sicut basis glaciei. Tandem id quod non potest videri magis est quod facit esse.

Femina. Homo quidam. Urbs. Duo homines cum problematibus quorum fata transire possunt. Mathildis et Theobaldi. Duo silhouettes per Parisios inter miliones hominum movebantur. Virum suum amisit, relictus est tribus liberis praepositus et causam invenit ut cotidie, salutem suam, in officio suo in cibariorum genere venalicium comitaretur.

Medicus est et iter per urbem inter commercium tartareum visitans aegros, qui interdum aliquem solum audire volunt. Vexationem laborare incipit ab bulla laborare. Adversus consilium socium dissolvere. Ambo in discrimine versantur et vita eorum est. Suntne hi duo peregrini per plateas magnae urbis et obviam destinati traicere? Nova de solitudo, de arduis iudiciis, spebus et anonymis hominibus in ingenti urbe habitantibus. 

reges domus

Familia, cellula socialis, ut quidam excogitator dixit et Summa Sinister in repertorio suo recitavit. Cellula quae nunc tumultuose multiplicat sicut carcinomata bona quae in morbis innumerabilibus replicant. Nihil est quod ab intus est. Domum spatium omnibus auctorum praeco iam est, quid avia mea dicat...

Melanie Claux et Clara Roussel. Duae feminae per puellam connexae. Mélanie rem spectaculi televisificam participavit et editionum successivorum sectator est. Cum mater pueri et puellae, Sammy et Kimmy fit, vitam suam cottidianam commemorare incipit et in YouTube videos fasciculos imposuit. In visitationibus et sequacibus crescunt, sponsores veniunt, Melanie alveum suum creat et pecunia fluit. Quae primo simpliciter constabat memorare cottidianos casus suorum filiorum subinde professio fit, ac post frontem huius dulcis ac suavis familiae alvei inexplicabiles sunt propagines cum filiis et absurda provocationes ad materiam generandam. Omnia artificium, omnia venalia sunt, omnia ficta felicitas, res ficta.

Usque ad unum diem Kimmy, filia parva, evanescit. Aliquis eam rapuit et novas preces mittens incipit. Inde est quod sortis Melaniae cum Clara, sola tristis femina cum vita propria et vix ulla vivit et operetur. Ea causae iudicabit vim.

Novus incipit in praesenti et extendit in proximo. Ab his duabus mulieribus incipit et extendit ad exsistentiam istarum duorum quaestuum puerorum. De Vigan scripsit perplexam narrationem quae illico obstupescit, perplexa est narratio de re vera, et vasta documentum alienationis hodiernae, abusionem familiaritatis, falsam felicitatem in tegumenta et affectionum manipulationem proiectam.