Si quis audeat cogitare de Macbeth rescribere Cicero (cum controversiis perennibus de integritate originalis ingenii Anglici), fieri non potuit nisi Jn Nesbø.
Tantum fecunda, multidisciplinaris creator, qui factus est maximus punctum referentiae pro commenticia criminis (respectus evolutionis cum magna tragoedia classica comparabilis) tale opus aggredi potuit.
Fortassis consideratio generis nigri quasi accommodatissimum ad novum Macbeth sonum a te alienum accommodandum. Sed, si cogitas, Shakespeare opus corruptelae, insidiae et mortis et illa summa manat, hodie, quod genus pertinet?
Necessaria libertati adaptationis, Jo Nesbo in tristis Macbeth vertit, qui electam interventus coetus mandat. Commune notandum quod omnes analogias inter hoc hodiernum Macbeth subiacet et primarium ambitionem ut vis dirigendi omnem voluntatem ad Machiavellianam illam hereditatem, ex qua Shakespeare ipse quoque bibit.
Et sic ingredimur civitatem et ejus inferis, ubi nigrae monetae et medicinae moventur et ubi ipsa vita potest esse pars cuiuslibet minimae conventionis, impletae vel non impletae.
Hic orchestratus sinister inferorum, tam necessarius ad optimas sociales aspectus tuendos, ab Hekate dirigitur, cuius invehitur ambitio insana ratio omnia consequendi, totius civitatis imperandi.
Hekate credit computare in Macbeth suum extremum ictum posse tradere ad consilium faciendum omnes voluntates rapere.
Macbeth tunc in limosorum locorum limosorum miseriarum difficultate inter angustias sensus mali nullo modo expellitur.
Novum crimen ambitiosum, quod demonstrat magnas similitudines inter sinister missiones humanitatis civilis cultus abhinc saeculis et hodie rabidissimi.
Nunc emere potes novum Notis, Jo Nesbo liber novus, hic;