Scribere de amore habet in Aki shimazaki unica consideratio, exsistentialistica micat quae ab inanitate defectus amoris ad paradoxum fontem inexhaustum reciprotae infatuationis elucet. Aquae parallelae fluunt, et eundem sensum excitant a nullo statim ac postremum bibunt.
Inter defectus, livores vel plenitudines, nos intuemur quod amor quidem est unicum machinam quae mundum movet. Quia odium solum destruit. Etiam acerbus dolor amoris illas melancholicas notas inmortalitatis assertae e necessitate interminabilis osculi suscitat. Memoria praeest ut omnia simul impleant et tituli in amoris epici memoriam ponant. Sine memoria, amor defluere potest vel, cur non, ingenia ad incauta victorias excitaret.
In parva Iaponicorum oppido, coniuges Tetsuo et Fujiko Niré placide habitant in cuius hortis omnia genera cicadis cantant. Avis nunc sunt, et ibi se movent cum Fujiko, signa Alzheimer demonstrare incepit. Et mane, cum surgens, Fujiko, miratus, Tetsuo non agnoscit, virum suum.
Ob tumultuario auxilio Fujiko residat: nutrix residentiae narrat ei Tetsuo amicum suum esse sponsum quod, secundum traditionem antiquam Iaponicam, conventui gratias egisset, a. meow. Ex hoc tempore, Tetsuo non solum condiciones quae eum perturbant, sed ante omnia statuere debebit si decenniis uxoris suae fieri velit. Quia inceptos nisi elit.
Nunc emere potes novam "lunam plenam", ab Aki Shimazaki, hic:
