Non iam spem porto. Intuui me, ad antipodas cogitationis meae, anima mea, vel quidquid pellis mea tegit. Sed in vacuo non consisto. Oceano subtus porrecta, immensa, intolerabili tranquillo ac obscuro.
Omnia scripsi fabulas et fabulas, vetus amat nunc abdicatus. Per fabulas meas omnes possibilis vitas excitavi, singula penso, iter quamlibet viam destinatum monstrantem. Id certe nihil habeo. attritus sum ego.
gressus mei ducunt me sine semita per ignotas urbis vias, ubi semper habitavi. Aliquis me renidens salutat, sed sentio me inter tot miras facies dilutum esse neminem alium. Tantum intelligo finem properari ad soni sibili mei, qui melodiam tristem faciunt evenientem.
Inter antiquas memorias navigo, e recensendo vitae quae olim incepit. Cogitant in limbo memoriae meae saepiae imagines cum falsis titulis, momenta componendo, quae fortasse numquam evenerunt.
Pars ultima rigidas videtur, dum si cogitare conor de curriculo principali hodierni, videtur mihi non aliquot annis edisse. Submissa voce commendo: "alphabetum pulmenti".
Venio ad vetus parcum. Dico "vetus" quod suspicor me ibi uno saltem tempore fuisse. Pedes meos accelerant gradus. Videtur autem omni tempore iter posuisse. Moverunt instinctu "vetus".
Duo verba nuda sunt in animo meo: Carolina et Quercus, tanta laetitia ut pellem horrent meam et risum excitent.
Me iterum in umbra centenariae arboris expectat. Novi fit omni mane. Ultima postulatio mea est pro captivo, solum ut in casu meo privilegium sit quod cotidie iteratur coram sententia Alzheimer. Hinc me rursus in hanc crudelitatem oblivionis venire cogor.
gressus mei casus in conspectu dilectissimae Carolinae, proxime oculis, omnia tamen sereno.
"Ipsum bonum amica"
Osculatur me in maxillam, labitur in oceano aliquantisper lux, sicut sol brevis et mirabilis. Iterum vivere sentio.
Non est in hoc mundo primum nascendi causa.
"Habemus hodie pulmentum alphabeti?"