Si singularis est auctor in scaena litteraria Hispanica currente, id est Iesus Sánchez Adalid. Scriptor necessario, iudex ad tempus professione ac tandem sacerdote vocatione... Etsi praeterea suas contributiones in praelo varii generis citare volumus.
Inquietum est proculdubio genus, ubi ii sunt qui tandem spatium suum inter professionem religionis catholicae et ingenii studium litterarum invenerunt.
Et permixta opera (saltem in re litteraria id est quod sciam). Quia valde bona scribit Jesus Sánchez historical conscripserit narrant casus rapidos et, praeter ac si de sacerdote quis cogitare possit, plane patentes opiniones, ideologias et imaginarias valde diversas, necnon aspectus historicos longe diversorum temporum.
Cum narratio operis Jesús Sánchez Adalid disseminari coepit, anno 2000 revoluto, non fuit annus in quo nova flagrantia historica nova cum magnis mysterii cyathis et laudabili desiderio disseminationis et hospitii non exivit.
Top 3 conscripserit fabulas a Jesús Sánchez Adalid
Anima urbis
Nova in Hispanica Reconquestione versata a sacerdote cogitari potest de contione catholica, exaltatio inter pias et religiosas. Et tamen Jesús Sánchez Adalid conscripsit novam scripturam longe remotam ab aliqua intentione dogmatica catholica vel quavis alia ratione.
Res narratae cum plena verisimilitudine Historiae scriptae, cum praeclaro quodam anecdoto, quo nos cognoscamus nomen mutationis Ambrosiae (nimis cum delectatione mundana mythologiae Graecae), a Plasencia, (cum significatione propius ad locum similem vivere).
In Plasencia collocamur, exercitus sub Alfonso VIII iussu regis has terras pro nova causa Christiana iam bonam rationem dedit.
Inde est quod fascinationem deprehendimus indolem Blasco Jiménez, quamdam Adso de Melk (adsistentem iuvenum fratris in Nomine Rose). Blasco me admonet iuvenem in libro famoso eo sensu quod medium sentit inter religionem magistri persuasi et agitationes, curas et curiositates iuventutis suae.
Blasco Jiménez desinit ad voluptates carnales, etiam secretiores. Aliquanto post tempore, bonus senex Blasco Jiménez in Toletanam Scholam Translatorum perveniet, et cum Coria revertitur, in controversiam percontationis percontatus funes suae sortis obstringit ob mirabilem exspectationem secreti. eum, ut in antecessum a clerico, qui te exspectat.. .
Mozarabic
Non dubium est quin Historiae musulmanae Hispaniae etiam consideratione dignae sint. Re vera, erectio quaedam Emirate Hispanici independentis, ab anno 929 ab Al-Rahman III constituta, dedit autonomiam novo territorio peninsulari, quod finivit, ob opportuna locorum locorum opportunitate ac probabiliter sapientissima directione politica. praeclarum tempus quod Cordubam convertit in urbem imperialem cum potestate politica et commerciali in nervo illo mediterraneo mundi qui fuit Europa mediterranea.
In hac missione convenimus Abuamir, Musulmanus et Asbag, Mozarabicus. Ambo duo iuvenes quorum vitam secant. Erunt etiam duo magni viri qui in secundis rebus secundis rebus longe aliter se gestabunt.
Asbag, vir doctus Mozarabicus, tandem fiet potens, bene iter, doctus capax ad magnas historicas figuras consiliandas. Abuamir, Sarracenus, longe diversas vias accipit et magnam politicam et militarem strategistam procurat, donec magnus Almanzor agnoscitur.
arcis
Sicut Hispanicus Ken Follett, Jesús Sánchez Adalid unum ex iis argumentis, quae flagranti ac parallelae historiae verae movent.
La Mérida a saeculo nono locus est ubi movebimus ad inveniendum futura protagonistarum magneticorum, omnino empatheticorum. Nihil melius quam de mundo praeterito inveniendo quam auctoris facultas in cutem characterum quae in scaena movent.
Et Iesus Sánchez Adalid succedit. Cum epico loco convulsae Hispaniae et Merida velut latens tinderbox Christianorum, Muladi, Judaeorum, Arabum vel Berberorum culturarum ..., bellum imminens narratio cum epico tactu inter muros Alcazaba labitur, eodem modo quo Illae moenia frigidae propugnaculum praebent ad amores inmixtae Muhamadi periculi vel coniurationes Claudii Christiani vel Abderramán II.
Societatem civilizationum ut matrimonium commoditatis, donec minimae dissensiones ad conflictum componunt.
