In sermone, in corpore suo lingua, etiam in sono, invenitur Ioannes Iosephus Millas philosophus, quietus excogitator omnia perspiciendi et exponendi iucundissime: narratio ficta.
Litterae pro Millás pons est versus parvas illas magnas vitales theorias quae omnem scriptorem sollicitudine accedunt. Eius indoles elucet prorsus ob profunditatem psychologicam illam, quae in omnibus nobis legentibus immergitur. Quia circumstantiae diversae sunt, sed ideae, motus et sensus semper idem, diversificantur in unaquaque anima quae sentit, cogitat vel movetur.
Lucía una est ex iis ingentibus Millás characteribus, quae repente vacuum respicit, in eo quod non ita est detegens. Fortasse spatium illud occupavit, usque ad momentum vitae cotidianae, tantum erat cubiculum clausum, vestimentis antiquis et nidore tinearum plenum.
Cum officium suum amittit, Lucia vivere tempus esse invenit vel experiri. Narratio ergo consequitur illud punctum somniisimile interdum, phantasticum ut argumentum ab auctore coniungere cum qui nos sumus, praeter quotidianam inertiam, sociales conventiones et normas.
Lucia sicut stella nova lucet, praeteritam cum melancholia appropinquat sed hodie simul tempus suum reddere statuit. In tabula taxi, quibus per civitates suae vitae vel suae voluntatis perget, viatorem exspectabit cum quibus fugitivos et singulares congressiones communicavit, expectans magicam exercitatione repudiatam ad materiam.
Vita est periculum. Vel ut sit. Lucia in ea sollicitudine detegit quod extra essentialem mechanismum societatis se reperit, solitudo terret, etiam alienat. Sed tunc demum Lucia ingrediet quid sit, quid egeat et quid sentiat.
Numquam magis sensus tumidus, aut inertia caeca. Tantum fundamenta vere facere Luciam aliquid possunt. Amor in essentia incipit a me, ex hoc nunc et quod mihi proximus est, reliqua sunt artificia.
Luciae vitae fantastica itinerarium nos omnes resupinat, negabili aspectu vindicativae timoris tamquam initium rebellionis, solitudinis tamquam necessariae contrapunctum ad aestimandam societatem.
Lucia repraesentat phantasticum certamen inter id quod sentimus sentimus et quod vere sentimus in illa coniuratione sepultum esse tons consuetudinum, rerum ac defensionum.
Nunc emere potes novum Nemo se somnumnovus liber a Ioanne Iosepho Millás, hic: