Post priorem suum novum culta secat, David Trueba continuam fictionem accipit, ut librum cum temptandi sociologicis aspirationibus et inspirationibus exhibeat.
Hoc est cogitare aliquid de transcendentibus, de nu- metis commoditatis inter anthropologicas et sociales. Atque etiam est de acuere et reprehendendo et reflectendo oppositio nostra quasi civilis humani generis.
Lectio huius libri manifestat necessitatem contradictoriam individualismi. Naturale enim est ut homo cum circumstantiis uniuscuiusque se vindicet. Sed individualismus est gladius biceps ad servitium variarum rerum, quae tandem nos ad alienationem ducunt.
Si rationis adhaeremus, dici potest nos iam in sompnio immergi. Iura omnium generum ad quemvis civem, vitae expectationem, spatia ad cognoscendum omnes singularitates, democratiam...
Et sic, cito navigio, ab alio mundo idea premitur, in quo nulla prior bonitas est. Et turpiter intelligimus hoc esse necessarium counterweight. Ad fabulas catastrophicas illius mundi supponendae naturaliter emissae per nuntium naturaliter ..., dummodo non spargant Occidentem, ubi nostri qui iura habent et libertates vivunt.
Sed ultra illam proportionem, quae inter illos hinc et illinc calces, contradictio diffunditur inter ordines nostros, incolas mundi praeclari. Quia magni animi cogitantes cognoverunt quomodo sanationem historice meruerunt individualismum ut libertatem et iura. Minus validi sumus separati, vere vulnerabiles sumus, servientes nostri fiunt.
Illi qui magnas politicas, potestates et utilitates oeconomicas expellunt, tandem noverunt maxime ex nobis singillatim obtinere.
Ita fit ut tandem credamus nos esse singulares, liberos, posse ad nostram fortunam occurrere. Sed postquam societas apparentis pro aequalitate conciliata est, elementa discursum et tegentia finimus. Informatio nos efficit partem statisticarum ad consumptionem. Novae negotiorum formae in quibus unusquisque nostrum adiicit ad formandam curvam, trend in graph sinister.
Verum est societates nostrae provectae meliores condiciones vitae, sanitatem et motus offerre posse. Et tamen observaveris in fine omnes progressus ad finem dirigi ubi sit pecunia. Dolor beatae, dolor valetudo, dolor amet?
Perspecta nostra calliditate, videtur quasi una sola sit ultima munitio relicta, spatium expugnationis animae nostrae ad quod robots reticuli attingere non potest. Et ut spatium illud defendat, et novas petentes ad aequalitatem efficaciorem recipiat, nulla electio esset nisi cum suo quisque spatio iterum coniungeret, sed retem poneret, qua retia illa nequissimarum rerum implicita occurreret.
David Trueba advenit ut multa ex his aspectibus perspectiva realistica, interdum fatalistica, sed semper de mutatione substantiali confidat, dilatat.
Nunc emere potes La tiranía sin tiranos, novum librum David Trueba, hic:
1 comment on "Tyrannia sine tyrannis, a Davide Trueba";