Via vivimus, per Ferdinandum Acosta

Quis sidera nocte spectare non destitit? Omnis homo, ratione semper conditionatus, sola animadversio astri tholis duas interrogationes movet: quid hic et quid hic agimus?

Hic liber plenissimum argumentum pro duplici quaestione praebet.

Sonare licet ambitiosum, sed dubium non est quin hoc iter ab astronomico ad geologicum, sociologicum et philosophicum fit exercitatio in doctrina scientiarum ac cogitatione critica. Haec omnia ad nostrum exemplar quaestionem pertinentem tamquam civilizationem globalizationi datam. Nihilominus non indicatis scripturam tandem cum disseminatione et conscientiae voluntate opponi omnia fascinative comprehendi posse.

Dissertatio aliquotiens exploratoris cuiuslibet campi finem consequitur in evolutione synthetica huius operis aspectus. Vere admirabile statera in 360 paginis plena singulis, exemplis ac theoriis quae tandem componunt symphoniam de modo quo vivimus, in transitu nostro per universum, pro quo vix suspiramus in eius expansione irrepressibili.

Dici potest, nos coepisse cum Big Bang ut proviso omnium principio, et pervenerunt usque ad solam sensum exsistentiae legentis qui paginas devorat. Interea notitia curiosissima e variis auctoribus extracta fruimur: exempli gratia, scientes quomodo scientia possit statuere expulsionem e Paradiso die Lunae, die X mensis Novembris, anno 10 aCn. Etiam cursus, ante id facilisis dictum, tortor ante laoreet neque.

Sed aliquid maxime delectabile est in hoc libro, quod aliquo modo fit nobis ut species rationalis uniformis. Nos non sumus tam dissimiles a decessoribus nostris. Quamvis distent modo intelligendi mundum. Ab hesterno anno, cum cor cosmos esse credidimus, usque in hodiernum diem cum plaga planetae vix circa stellam suspensus sumus. Atque hoc modo sentiens sola difficultate habendi praecipuas difficultates nostrae civilizationis nunc occupandi, sine ullo notabili maiorum commodo.

Cum structura peregrinationis ab initio omnium ad possibilitates futurorum, argumentatio libri scientifica impletur (praesertim in aspectibus geologicis et astronomicis splendens), quae iucundam lectionem praebent. In narratione tamen ruditatis ad nos revertamur infantes illos astriferos contemplantes, dum adultos nosmet ipsos in hoc limitato mundo quem reliquimus collocare possumus.

Valde ausum est me conari summatim technicam facere tam copiosiorem inquisitionis laborem et iucundam dissertationem quae ullum argumentum comitatur. Sed verum est quod optima synthesis quae fieri potest, est quod iste liber unus est plenissime currentium ad intelligendum quid in mundo facimus, et quod facere potuimus, ne finire faciamus sextum magnum anticipatum exstinctionem. quae prima ab iis qui planetae Terrae affecti sunt.

Ex hypothesi nebularis quae astrophysicas et etiam philosophia coniungit per opiniones sicut Kant ad recognitionem generalem conditionis hominis. Omnia sensui sentiunt ut proiectiones in fatum nostrum in hanc tellurem deducant, fatum quoquo modo vix erit illa indicata suspiria energiae quae ad fines diffusos dilatatur.

Ex Generalitat, ex cosmos, e Systemate Solari Terrae Pangaea visa est. Desinimus ergo nos dissolvere geologicam, biologicam et etiam evolutionis in suo uasculo. Tota contextualization nostrae condicionis humanae.

Locus ut noster ut tellus, non ut nostra. In eius milibus annorum multae species profectae sunt et quae evanuerunt in diversitate etiam cataclysmatibus et episodiis calamitosis notatis.

Attamen etiam dramaticum venire non possumus cum affirmamus nos incurrentes planetae quia sine dubio Terra nobis superstes erit et hoc modo res hic maiore dolore quam gloria peragrata erit si sui ipsius interitum consequamur. nos programma (post * Chernobyl exclusio zonaquaerens synecdochen metaphoram pro hominis vita re- cedente emergit). Ita justum esse potest de retinendo planetae habitabiles nobis diutius meliores. Et hoc in statera et paterna dignitates infert.

Si ultimam planetam nostram inspicimus, vicissitudines paleoclimatis et multae aliae vicissitudines nobis solutiones dramatis hodiernae praebere possunt. Multum interest de ablatione megafauna in libro (fortasse quod in fine parva semper meliorem habeat evadendi, latendi)

Quamvis nunc scientias et technologias perfectam unionem tamquam fundamenta habentes, non multo tutiores sumus quam cum homines se mythologiae vel religioni tradiderunt. Nec potest dici quod tempus nostrum magnum viderit progressus ad alios homines, qui varias inventas primae magnitudinis experiri poterant.

Quia, exempli gratia, hodie Malthusiana strophæ multitudo quasi gladius Damoclis pendet, eique aquae dulcis inopiam consequenter mutationis climatis auget. Infeliciter, iam videre possumus 2ºc limen considerare mutationem climatis tamquam periculum comparandum priori pandemico in effectibus vastantibus tuendo. Annus 2036 multis scolaribus ad summum apparet, iter Rubri.. .

Limen hoc non est gratuitum aliquid, et libet limitatio. Est de consideratione mediocris temperaturae modo ante Revolutionem Industrialem, et iam plus quam 1ºc excesserunt. Multum culpae incrementi fossilium fossilium videtur esse consumptio. Idque est ubi intellegere volui legendo (optimistic a me), id adhuc sperare. Etsi vires virides etiam aspectus controversias habent.

Sicut quaelibet lectio realistica, etiam in hoc libro reperimus fatalem rem quae exstinctiones fieri potest. Anthropocene in qua vivimus, prout tempus est in quo homo omnia mutat, omnia commutat, ad praeterita tempora notis mutationibus significantibus aequat.

Cras planetae syndrome febricitantibus occupamus quae in motus migrantium immobiles et multos conflictus transferre possunt.

Feliciter, vel ex spe, quae inertias negativas mutandas potest, per libros hoc modo conscii, voluntates mutare possumus addere.

Nunc emere potes viam quam vivimus: Humanum Esse, eius Rupturam cum Environment et Cum Se, a Fernando Acosta, hic liber admodum interesting