Caeleste testudine, id est ad quod interdum spectamus, die ac nocte, cum per planum iter aut cum aerem exspectamus, quo caremus aqua.
Caelum est horizon phantasiae et plenus somniis, plenus cupiditatibus, quae stellas dirigentes et praesentias ex hoc plano moventes ducunt.
Ita mirum non est caelum ruitura, tot fractis obnoxia somniis, inenarrabilibus votis et animabus per saecula saeculorumque in mundum coniectis.
Verum est quod nemo illic auscultat. Tumultus obstrepit. Forsitan vere in hoc mundo deserimur et Deum possibilem ingenti munere tot planetarum protegendi tradiderit.
Soli sumus. Derelicti sumus quod sumus, viventes materia, libero arbitrio subiecta. Sed cum Mediolanensis Kundera diceret, vitam in aliam formam scripsimus, quae nunquam nobis concessa est. Et in vita recensendo mores huius fabulae ambulas. Fabulae ab agitationibus et affectibus, per consuetudines et miserias constabant.
Sed spes est vivendi, est semper momentum, quid aliud? Si volumus aliquid significare vitam, quod felicitas in fine dierum nostrorum transcendit, iustus est ut nosmetipsos dimittam et exspectamus magicam.
Exstat adhuc paradisus, quantumcumque auctor libri huius amissum putet. Magica litterarum est. In speculo magiae lectoris, characteres constructi ad quasdam affectiones importandas possunt finire nuntium communicandi valde diversam.
Felicitas, humor etiam si erodit. Characteres qui desperationem ac detrimentum laxant ad finem casu benedicendi, solus qui curam habet huius mundi et quoscumque alios mundos. Si casus non esset, planetae impingerentur, et stellae iam exissent. Vna ictu casuum omnia mutare potest, vel certe aeternum illum fugientis ardorem provocare. Harum fabularum protagonistae multum sciunt de illo...
Librum emere potes Perdita caeloapud Angelum Fabregat Morera, hic;