Post Patriam, Ferdinandus Aramburu Ad arenam literariam revertitur cum labore personali. Sed fortasse ratio maxime personalis huius operis est quae ad ipsum lectorem spectat.
Lectio libri huius pernecessariam efficit empathy, id quod facit ex communi imaginatione, de intentione scriptoris ad vitam narrandam et quod fit prolongatio vocis internae. Forum internum nostrum est susurrus, elementum elementum ante id, quod est exercitium vitae accommodans ad ambitum, mutationibus, adiunctis. Vox ergo huius libri interna fit nostra vox, et nos in somnio legendi concrepamus.
Ad quemdam gradum cognitionis perventum, multi scriptores librum suarum causarum ad scribendum finierunt. Aliquando desint esse formalis explicatio artis scribendi, alias explicatio artis scribendi magicae disciplinae linguae. In hac propriae effigies sine me Fernando Aramburu rationes suas scribendi quaerere incipere videtur, quasi eas explicatas in evolutione libri facturum esse.
Sed tandem non est. Scripto fere latae sententiae, inscio exercitio, vel haustu pro tentatione, haec effigies incerti dierum propria componit campum vitae interioris in quaslibet motus legentium linguas translata.
Quamcumque scaenam invenimus, in hoc libro inveniemus essentiam nostram quaerimus. Nostrae voluntatis fundamentum ex discendo entis et essendi supponitur. Homo est qui interdum amat et alias odit. Homo est, qui se mortalem penitus novit, sed inter triviam inhaerens patri, matri vel filio, occultare tentat primam magnam frustrationem sumpturum.
Non quod omnia hic sumus, sed volupe est videre nos omnes scriptorem, auctorem vitae excitantis, propriae imaginis sine nobis.
Nunc emere potes Ego sine effigies meliber novus a Fernando Aramburu, hic: