Una maxime miris plumis vena est Amélie Nothomb. Novus prior eius in Hispania editus; Crimen comitis Neville Nos in novas detectivas singulare cum consilio sumpsit quod, Tim Burton, cum eam reperit, in cinematographico cum multa productione praecedentis finem habiturum erit.
Sed in opere suo iam fecundo, Amélie multitudinem excursuum navigavit ad quas umbras inter phantasticam et exsistentiam addit addit, cum illa paradoxica levitate, quam haec mixtura propensionum tam longe a scala creatrix semper consequitur.
In Riquete el del pompano convenimus Déodat et Trémière, duas animas iuvenum vocatas ad se sublimare in suo commiscendo, sicut Pulchritudo Perrault et Bestia (Fabula notior in Hispania quam titulus ipse in hac adaptatione refertur).
Quia tantillum est, fabulam ad praesens transferre, fabulam ad aptam nostro tempore multo sordidiorem melancholicis ac magicis classicorum fabularum memoriae convertendis.
Déodat Bestia et Tremière est Pulchritudo. Ille, qui iam natus est cum sua deformitate et illa, sanctificata est pulchri- tudine sua venustissima. Et tamen utrumque separatum, longe distinctum, animabus notatum, in mundum materialem aptare non potest, ex quo utrimque exstant...
Et ex his duobus characteribus auctor semper interesting thema normalitatis et raritatis alloquitur, magnae eccentricitatis in extremis abyssi et mediocres normalitatis, quae animum placat, ignorans ipsam animam.
Momentum in quo res mundi vi erumpit, cum tendit ad facilem labellam, ad imaginem et ad aestheticam repudiationem vel adorationem, iam est adulescentia et multo magis adolescentia.
Per Déodat et Trémière vivemus impossibilem transitum, magicam illam eorum, qui se diversos cognoscunt, quique penitus a periculo extremorum attractorum accedere possunt, felicitatem certissimam.
Nunc emere potes novum libellum Riquete el del copete Amélie Nothombhic: