Ad modum Decameronis post tertiam aetatem revisere haec fabula nos aperit ad machinationes duodecim mulierum, quae mari somniant maxime proprias, de illa, quae sub pedibus iuvenilibus suis fluctus frangere potuit, quamvis numquam. ad visitandum eum e mundo suo inter montes venient.
Sed desiderium non debet in te ipsum claudere. Duodecim mulieres, quibus hanc fabulam aedificandam curaverunt, tam senectutem quam vim abundanter participant. Et tempus uenit ad eas visitandas mare, ut fiant illae puellas quae titulo praeveniunt.
Te manet aequor, placidis promissis susurris Fluctibus humilis humilis. Solum opus est invenire medium ad iter materiandum. Sicut metaphora suggestiva ad fatum, ratio amicorum ad mare spectantia fit prospectus ad quem ambulant determinatum, impiger et vitale.
Voluntas sciendi potest esse tam fortis ad 20 quam in 70. Differentia est, quod per senectutem est sapientia. Amici cum mille modis exegit. Praesent mattis tempor...
Et hoc solum verum eluuntur. Tempus non semper pro nobis est, non saltem ad consilia plene materianda.
Per stropham an fieri possit, in perturbatione animi, quod fortasse veteres illi pedes non tandem in mare ingrediuntur, nos denique affectus de vita, de iustitia et iniustitia, de voluntate et incommodis perfundimur.
Mirus occasus te omnes manet. Aut certe, quod fieri velimus, tota anima nostra est. Ut lectores et socii viatores, fluctus volumus finire ut resonare inter ingenuum risus, admirationem et admirationem felicitatis et satisfactionis sonantem.
Nulla nulla est, tempus non efficitur vel. Totum tempus est, et usque ad ultimum diem, quod totum reliquisti, paulo plus aut paulo minus est.
Librum emere potes Puellae quae viderat marisnovella Katia Bernardi, hic;