Erravimus. Quid acturus es. Sed id ex industria. Generationem perditam nos vocaverunt, quia nunquam vincere voluimus. Concedimus etiam perdere antequam lusimus. Fuimus superati, fatales; incidimus in facilis descendus averni Omnium vitiorum vitam agimus Numquam vetus aut decadent, semper tam vivi eramus… et tam mortui.
Tantum hodie de eo locuti sumus, quod id quod reliquimus erat, tota hodie iuventutis ingens, vitalis et somniorum exilium, pharmaci chirurgiae exhausta, exstirpata. Hodie fuit alius dies in rapida vitae incendio. Vita tua, mea vita, tempus tantum fuit ut schedulae furenti fasti ardeant.
Rectificas? Erat inertia. Disce? Melius est ut obliviscatur, conscientia? Scholam nostram habemus sui interitus, conscientiam excitare non potuistis.
Sine dubio, fundamentum nostrum fundatum est in celebri ac repetita spirali sui ipsius destructione; Stultum, inconveniens videtur, nemo in tectum ejus lapides obicit, nemo praeter nos. Lapides in tectum nostrum mittere amavimus, contra ventum mingentem, et in eodem lapide centies offendimus. Ipsi dixerunt nobis: "Non" et cum resono "ita" protestamur; Adversum nos semper ambulavimus, et contra hodiernam ignava superbia submersi morimur.
Numquam nos intellexisti, noli nunc facere conari, obliviscere nos et futuros, scholam nostram, post nos. Plures casus ante aestimati sumus, causarum perditissimi sumus, omnium excursus maxime nihilistic, philosophia est, philosophia simpliciter, nihil amplius.
Prospectus exitus periculosissimus locorum, inertia, vis centripeta circa stercore, universitas rebellium inanimalissimorum, omnia quae voluntarii caecati videre volebant. Alicubi esse lumen, sed nemo in illud. Melius nobis cum tenebris, quae semper in vita nostra regnaverant, compatiebamus; semper ex eo tempore, ex quo destitimus credere, quid credere.
In hoc hodie ostium desidero, ostium quod apertum reliquerim. Omnes qui iam supersunt. Novissima cum heroismus mihi non videtur, nec me falli putat. Scis, rectificans ignavum fuisse; sed desidero tam apertam mihi ianuam relinquens!
Janua Quid enim? Ut non claudatur in assiduis justificationibus tuis, non erravi, ut non in cavea mihi desaeviendi cogitando, sed aperiendo et narrando aliquem de eo. Ostium velim ut non habeas funem quem in manibus porto, ostium exitum, novam vitam, opportunitatem, jocus ut amissam generationem nunquam nos pati vellemus.
Si parum saturi sum, iam non sum tam iuvenis vel tam vitalis. Hodie (sicut semper, hodie solum iterum cogito), crasso inter manus funiculo sum, perticam aspicio, restem super illam iacio, sellam ascendo et finem funis firmiter ligato ad alteram partem, quae iam mensus sum, inter pauca praemeditata quae feci.
Collum meum per nodum patibuli imposui et acutum frigus sentiens accommodavi. Tantum opus est cathedram impellere, et ventrem nodosum, genua tremunt, et melancholia alta ab imo penetrat. Iterum ianuam apertam desidero, in eius limen me ponerem, pium gestus vale dicere, recta in praeteritum, ut illic clausa relinquerem. Tum, certo iam actum est, ianuam magno opere adfligerem. Sed e cathedra me absolvo, serius ad corrigendum, ut semper in vita mea.