Fabulae quaedam de insania recta invitantur ad mundos obscuros, ubi mens amitti potest. Casus huius dementiae fertur ad illam agnitionem delirii insidiarum quae magnetismum casus extranei casus excitare non desinit inter novum nigrum, thriller et genus detectivum.
A cinematica analogia huius novae potest esse Island foriculaecinematographicum illud in quo inspicias Di Caprio caprae instar (variae redundantiae) et tamen te abripi per inquisitionem sinister mulieris absentis in valetudinarium psychiatricis, intra scenographiam ut ins et extra intellexisti insania animus accedit.
In casu nove hic recensito, unam ex illis vitam datam ad vertiginem gressum urbis magnae. Coimus Fabián Alfaro, ingenium musicum cum violina et iracunda de vita vehementissima quae sensualitatem ex musica subtilissima usque ad cupiditatem expressissimam exundat.
Tantum paulo post initium legere invenimus quomodo mundus Fabiae, sororum Ricart, Nestoris Camilti vel Rogelii spatium surreum componit, quod urbem destruit, chorum ad vitam alienationem componit.
Mors, homicida, qui potest esse violenti illius mundi observantis primas vel forte ex iniquitate, ex rabie, ex notione vitae ambulationis in arto omnium impulsus ad extremum. Possibilitas ut omnia somnii perniciosasque inspirationes. Et tamen necessitas imperativi particulae illius subiectivae dimidiae, mediae verae aenigmatum in machinationem aptare, quae etiam sensus amatorios alloquitur in vitae et mortis limine.
Notae quaedam sunt, indubitatae lectori et aliis qui veniunt et eunt, qui cum realitate sua perveniunt ad confusionem de ultimo exsistentiae eorum excitandae praeter Fabiani perceptionem. Herminia est illa mulier ad imaginem et similitudinem redundantis phantasiae Fabiani facta et clavem tenere potest ad omnia quae circa has notas fiunt, quae per vias urbis magnae dehumanae moventis.
Nova, quae indubitata legentur, scire causae solutionem, maxime vero ad elucidandum quid verum sit.
Nunc emere potes novam Demencia, an interesting novellam ab Eloy Urroz, hic: