Usus recentis amissionis Praemium Nobelianum Litterarum 2019 to Petri Handkealium magnum Austriacum auctorem qui iam evanuit hodie affero; Thomas Bernhard. Scriptor, qui exstat in re nova (praeter multas alias creatrix aspectus) pro compositione fictitii cum realitate subiectiva semper (aliquando idealismi et alias perages) autobiographici.
Novellae cum notis historicis annales, machinae cum satirarum recognitione onustae, nova semper ut criticus in successu vulgari vel medio tendit (quod in multis auctoribus recurrit, sed conformis in Bernhardi phantasmate quod pessimisticum etiam ab infantia instituunt, dicamus atypicum)
Vltra fabulas (nescio an denuo in aliqua scena publica factae sint, cum" Thomas Bernhardus repraesentationem suam prohibuit tamquam amara haereditas humanitati relicta), nonnullae eius maxime acclamatae narrationes sunt quae introspectionem in parallela inter Bernhardi iter vitalis ac futuri saeculi communicant, copiosa compositione digna agnitione magni operis litterarii saeculi XX. .
Top Recommended Novels by Thomas Bernhard
CALAMITOSUS
Si instrumentum musicum multiplex est, nuances dives, emblematicus et suis propriis paraphernalibus circumdatus, id est piano.
In clavibus piano notas trahere potes omnibus affectibus, e chordis suspensis ad dramatizationem ad vivacissimas series quae gaudium evocant. Quod omnia tanquam instrumentum ad bonum musicum possibile est haec nova de duobus musicis ab eadem musica coniunctis et separatis etiam postquam alter eorum mortem sibi consciscit.
Reditus superstitis amici ad Austriam quem olim communicaverunt eum inanitate, culpa, desiderio et frustratione replet. Quia revera tres ex illis erant, triangulus inter virtuositatem magni musici Glenn Gould, caeca voluntas defuncti, Wertheimer, et narratoris clades assumptio. Nihil in vitas Wertheimer institit et narratoris Glenn Gould in phaenomenon in piano crevit.
Et vani conatus superare illam vanitatem, ingenium impossibilis quod non suppetat, cum vanitati fortasse magis interiori ab auctore concinit, cum luciditatis in facie discessionis, in certamine illo maximo, quod fere nunquam desinit bene.
perniciem
Semper laudatur cum novae operum editiones a magnis auctoribus prodeunt. In hoc casu, Alfaguara novissimam novi Bernhardi reprimit, fabulam qua ingenium Austriacum magnificum valedicere suo certo occasu iubet.
Nova quae universum in parva Austriae oppido Wolfsegg tendit. Quia inde primas fabulae fuit. A guy nomine Franz- Josef Murau, qui in illud spatium regredi non vellet, qui memoriam pueritiae suae in castella sine oxygenio verterat, evocatio suffocans illius inexsuperabilis infantiae, in qua aliqua pueritia habitabat in loco obumbrante. Aegroti primarii illius loci odium praetermittendum est ut suae familiae valetudini obiciant. Exitus exitus negotiationis casus amplius memoriam obscurat.
Et tamen in morte reconciliatio potest esse. Sed aliquis talis Bernhardus potest nos docere, non tamen ante omnia inferna, ad quae timor ducit. Ad extremum, paucis horis aliquem intuitum reperis fabulas scribendas reliquisse.
Et ut omnia tollat, auctor ridere nos velle videtur cum in opere suo acidum cavillatio quaerimus. Narratio singularia nuances accipit inter metalinguisticam et metaphysicam, in fine attingens egregie exstinctum quasi iocus macabre.
rebus
Alia opera ab Alfaguara recepta. Brevissima compositionum auctoris unus. Iterum intramus labyrinthos obsessionum, illarum impellentium quae saepe impellunt animum humanum.
Nihilque melius est has proclivitas prodendi rationis quam notatio eruditae musicae doctissimi cum peculiari sua fixione in Mendelssohn German compositore. Nihil ab eo distat ab animo ut musici animum occupet, eamque e notis persequatur, attingens aliquod spatium commune in quo per legatum sui operis cum eo colloqui potest.
Subtili illo tactu humoris corrosivi, comitamur Rudolfum, qui inter sororis simias vivit propter defectum intellectus et intellectualis assignationis de Mendelssohn, quod ne incoepit quidem.
Sub novam Mallorcam lucem, in qua Rudolfus suam lucem interiorem canalire cupit. Usque dum aliquid novum transit iter suum, nova solidatio in mulierem cuius nova memoria desinit eum ducere in coemeterium ubi nunc est.
Metaphora concretorum ut titulus claudit in fine fabulae breves sed intensae, inter soliloquia in quibus Rudolfus suam messianicam et absurdam mundi visionem fructuose recognoscit. Ibique ante concretum, quo mausoleum construuntur, circulus sinister allegoriae circa voluntatem et nihilum claudit.
Franciscus Bonus:
Incepi legere Thomam Bernhardum abhinc menses duos. Altum est et valde interesting iter, quod est opus aggredi certum.
Quemadmodum quidam bibliopola (a lector Bernhardi pro annis) mihi tempore exposuit, incipiens a Pentalogia non optimum esse optionem. Non quia non interest, absit, sed quia Bernhardus auctor est, qui melius est paulatim incedere, eo perfruatur ad plenissimam.
Ab hoc loco, commendationem quam fecit me "Antiquorum Magistrorum" incipere debet, in qua plurima suorum operum argumenta attingit, praeter notam narrationis stilum, quem in nullo alio auctore adhuc inveni. .
Synopsim in interrete sine problematibus invenire poteris, sed, cum aliquantula curiositate, te relinquere, modo tibi dico esse de musicologo, Reger, qui ad eundem museum conclave alternis diebus per 36 annos profectus est. semper in fronte «viro alba barba», per Tintoretto. Per monologum internum narratoris (protagonist, Atzbacher) paulatim vitam Reger revelat, interpositis colloquiis, quae cum eo tempore habuit, et veram causam cur hac exercitatione post annos XXXVI pergit.
Spero hoc te adiuvat;
ipsum
Thomam Bernhardum inveni in radio nationali, ubi de theatralibus suis imperitis et mendicis loquebantur. Ego vero de vita eius audi- ebam et valde commovebatur ab avo.
Ut plura de eo discerent, commendaverunt eius pentalogiam, rationes autobiographicas, librum quem ubique impressum invenio et emere usus praesto non est.
Nihil adhuc legi, sed ea tantum, quae audieram, iam maximam curiositatem movisse. Si qui sunt lectores Thomae Bernhardi, aliquid bene scribere velim. Gratias tibi.
ipsum
Franciscus Bonus:
Bemhardum abhinc duos menses legere coepi, et est certe iter magnum et gravem.
Tamen, ut librarius qui per annos legerat mihi dixit, incipiens a Pentalogia non potest esse optima optio. Non quia non placet, absit, sed quia Bernhardus auctor est, qui paulatim indagare commendatur.
Ab eo loco, lectio quam Commendatus (sine dubio suadeo) imprimis fuit "Veteris Magistris". Credo in hac nove narrationis stilo Bernhardi perfecte perspici (stylam tamen non inveni, in alio tamen auctore), et de ceteris ejus operibus argumenta tractat.
Synopsim online sine ullis quaestionibus invenire poteris, sed, ut curiositate aliqua te deseram, solum tibi dico esse de musicologo (Reger) qui per XXXVI annos ad eundem museum cubiculi alternis diebus iens, semper sedet. ante « Hominem barba blanca » per Tintoretto. Totum opus in monologo primario volvitur, experientias quas per totum Reger tempus audivit.
Spero te aliquid ducem adiuvat;
ipsum