Interdum videtur Samantha Schweblin y Mariana Enriquez idem essent. Utriusque porteñas, scriptores et fere coaeva. Duo intensa narratores rerum transgressivarum historiarum et fabularum in substantia et forma. Quam non suspicari? Similia apud recentiores scriptores similia visa sunt Mola Catullus o F. Ferdinandi...
Declinationes coniurationis notiones, eamus cum opera Mariana EnrĂquez. Et res est, quae certas aditus dat vertigines. Quia litterae Marianae vehementiam vim habet cum teneris annis XIX annos natam iam primam suam novam composuit «Bajar es lo worst», narratio quae integram aetatem in Argentina notavit.
Cum ergo Mariana phantasiis phantasmatibus formidolosis abreptus est, sicut a Edgar Allen Poe ad haec incerta dies, momenta graviora tuis. Ex missionibus illis, Mariana scit coniungi illum mirabilem, fatalem, ac murmur exsistentialismum, quemlibet spei obscuritatem tollere statuit. Hoc tantum modo eius ingenia interdum lucere possunt in fulgoribus humanitatis et amarae caecitatis luciditatis.
3 optimorum librorum Mariana EnrĂquez
A serenum locus est tristis populus
Forsitan haec sunt tempora optimae fabulae. Brevitas est essentialis. Series loco pellicularum et fabularum loco fabularum. Antehac, fuit opus magnificum litterarium quod triumphavit, ostendens praesentis auctoris sapientiam et eruditionem. Hodie autem tempus est brevem, brevem, intensam ac capacem lectorem transformare cum penicillis impressionisticis gravissimis.
Et in illa Mariana iam plura capita praecedunt multos alios scriptores. Ut haec Bulla ostendit, volumen magnis libellis punctatum. Liber topiorum in omni libraria sui ipsius.
In una fabularum femina latos manes servat in periphericis viciniae Buenos Aires in sinu; apud eos, qui a matre, quae gravi morbo decessit, a iuvenibus quibusdam in via trucidatis, furis in medio latrocinii deprehensus, et expresso raptu fugientis pueri.
In alia fabula, duo reditus domum ob vacationem in oppido amisso incolarum cum tramine transire desierunt; Exhibitionem turbationis artificis localis in statione deserta visitant, sed res vere terribilis occurret auctori illarum tabularum. In alia parte, voluntarii ab an NGO qui cibum distribuit in regionibus marginalibus, pueri terrificos oculos nigros insectantur.
In alio, diurnarius qui fabulam de puella quae in Los Angeles deversorio evanuit investigat, cuius imagines creepy interrete divulgatae sunt, desinens aliam legendam urbem obversari.
Post eius monimenta et nova Nuestra parte de noche acclamata, Mariana EnrĂquez ad historiam redit et ostendit eam adhuc in summa forma tamquam magnum continuatorem et innovatorem generis horroris, quem ad summa litterarum fastigium assumpsit. Incipiens ex traditione - ex conscriptionibus Gothicis to Stephen King et Thomas Ligotti -, scriptor novas vias, novas rationes perquirit.
Nostrae noctis
Magica miscent inter Gothicam, phantasticam et rudem realem, quae exsistentiali finitima est, in novis gradibus admirationis fascinationis acquirat.
Sub notione viae novae in qua iter expositionem motivarum cuiusque auctoris faciliorem reddit, Mariana nos ponit in posteriori sede currus ligati ad septentrionem Argentinae. Coram nobis invenimus Gasparem et eius patrem, membra sectae pertinentes in quibus omnino non credunt se congruere.
Quia similiter ut discrimen personale ad has congregationes sinisteriores personas ducere possit, magna etiam iactura potest eas impellere, ut hic. Tantum iam notum est quasdam sites relinquere difficilius quam unsubscribendo e societate telephonica (ad punctum umoris imponendum).
In Ordine, Gaspar suum munus optime determinatum habuit. Quia intendit ad medium perfectum, maxime donatum elevare sacra ad maximos gradus nexus cum aeternitate. Mirum non est hoc modo considerari Gaspar, quia origines Ordinis cum eius ramo matris coniunguntur et ipse heres est virtutum inopinatarum ultra cotidianas rationes.
Introeunt in autocinetum ad liberationem gravi Gasparis, quem pater eius servare conatur, memoriam matris in annales difficilium dierum Argentinae saeculo XX exarato vivimus.
Cum perversitatis speculo distorti, metus et haesitatio fugientis patris et filii nigris horroribus magicae nigrae miscentur, multo veriores terrores circa absentis matris experientiam.
Quia temporis decursus offert illud repentinum in praeteritum conspectum, in quo umbrae non solum in perantiquam sectam, sed etiam in orbem gravibus quaestionibus socialibus et politicis inhaerebant, fortasse a gravissimis imperiis regiorum regiorum potentiae sectariae.
Quae amisimus igni
Cum historia somniorum vel phantasticorum vestitur, fit fabula. Et cum narratur eiectis miseriis desinit, offerens intensissimas lampades ardentes animae, et desinit moribus sententia pulverem sicut ossa in igne mittis, fit historia calamitatis annales.
Quia auctor in his undecim fabulis nos ducit, per perturbationem interitus notionem, quavis stadio vestiuntur in novo gala vestis pro quolibet ultimo tripudio.
Cum quadam lectionis morbiditate, qua calamitatem cum vehementi affectu fortunae culpae liberae observamus, singulae fabulae in obsessiones et metum, repudiationes sociales, in odia male habentium, sed etiam in ridicula natura versantur. futuro., in nitore magicae, cui ut religio deditur, cum imaginatio nostra superat re victa ad hecatombem.
Decadatio succum et leporem habet narratoris sicut Mariana, qui scit eligere imagines potentissimas, quae nos ad inestimabilem empathy ducunt cum tot characteribus immersis in perditionem, in culpa, in exercitatione quae devorat eas, in philias vel phobias. inter hilarem et opprimentem psychopathiam facta.
Alii libri commendantur a Mariana EnrĂquez
Hoc est mare
Narratio ventilationis ab intus, ex imis partibus quae idola in vanum inertissimae vitae subsidium vertit. Ultra euphoria, musica ut via vitae, fabulas et fabulas adumbrata, tormentum pabulum iuvenilis vitalis in disencantationem vertitur. Nempe cohors cecidit non Back Street Pueri.
Nuntius valde diversus est. Iuvenis hectica schedula uri est, quia quidquid posterius est, casus est. Non est de nunciis decennationis prosequendis, ut musici Kurt Cobain vel Amy Winehouse, magis est de observatione iuvenum sui ipsius interitum teneri, qui in lyricis et melodiis chordis profectionis ad infernum invenit.
Intuitus iuvenem tamquam inclinatio ad finem praeventus, Mariana EnrĂquez nos introducit ad Helenam, gravem lapsus imitatorem et sirenum carmina ad spontaneam iuventutis combustionem. Amare potes extremum, parasiticum animae. Polus odii est in ultimo illo gradu sexus tamquam chemia essentialis. Musicam audire potes, solum musicam, sed scias unamquamque chordam esse invitantem ad mortem.
Omnia a sensu, sicut auditu, maximis pulchri- tudinibus, vel pessimis somniis afficiuntur. Gloria Helenae illis idolis in uno itinere cum amaro congredi esset ad omnia vale dicere.
Cum res exsistere possit, omnis quaestio in solitudine ac solitudine reperire potest responsa nihilistica oblivioni. Quam ob rem Helena id solum quaerit, congressum cum suis simulacris, quorum omnia novit, et quibus vitam suam pro sola mercede dare vult, qui metum et renuntiationem incunabula noverunt.
Cecidit et musica ut alibi vivere in extremis. Notae ad plures ex iis, qui cum tragico mundo prospectans composuit, cantavit et vixit.
Chymiae essentialis, tumultus neuronorum et hormonum. Adolescens, aurum et fucum. Somnia pigritia consumpta in saeculo XXI. Helena, ventilabrum exitii in musicam nuntiis torvis captandis convertit.
3 comment in "De 3 optimis libris Mariana EnrĂquez"