quod devotio

EDITUS IN ANTHOLOGIA "SENTENTIARUM NUMERI CENTUM" MIRA EDITORES

Devotio, immo. Nihil melius est definire quam Santiago de porcellanis suis sescentis sensit.

Attica vetus locus erat absconditus ubi Santiago sua pretiosas figuras servabat, et ibi etiam horas otiosas egit, unumquemque illorum automata delibata cum passione dei cuiusdam mundi creatoris. Diligenter satagebat in purgandis, faciebus, brachiis, cruribusque splendidis hebetantibus; eodem ardore laceras bombicis cadavera saginavit ac emendavit; Extrema luce, cum nullum aliud opus haberet, totum se in gyrum verrit.

Illa parvas frustulas sumet de sartagine et dosis magnae patientiae, sculpendisque ornatum syllabis delicatis, suere dollariis ornandis. Fingebat iuxta illos magnas bonas aulas. Et ad assiduam sonitum "Par Elisa" e archa musicae unum alterumve duos choros in pavimento improviso, e suggestu centrali elevato, variabiliter fecit, ne defatigatis et antiquis retro defatigaret.

Dum alii saltant, reliqui coniuges sedentes pariter exspectant. Pulcher Jacinto in parietem corpus suum plumam et bombycinam reclinavit, brachiis demissis, inanimatis, modeste percute Raquel, dilectum longis crine crinibus et sempiterno risu. Valentina caput inane deposuit in Manuelis umero, et gestum libenter accepit, sed se impassivum esse simulavit, oculis nigris nitidis directum intuens, nuper a Santiago docte delineatum.

Tantum, cum omnia opera sua perfecisset, senex pupas suas aspexit nec lacrimas superare potuit, cum rursus agnovit se nunquam movere bestiolas suas videre posse. Quantum darem eis vitae spiraculum!

Uno die post octavam post meridiem, cum defluxum lumen naturale coepit magnificare reliquias parvas Atticae, Santiago pupas suas in pluteo reliquit et parvas sectas in vetusto trunco ​​posuit, splendidas tamen et lucidas aliquandiu. . recentis illitus. Deinde descendit ad coquinam domus, et pransus comedit, cum solo sono cochlearis in vitreo lammina tundens, vix oleo pulmenti sparsum. Cum tenebrescere cupiebat, Santiago iam in lecto erat, paulo post in profundis somniorum suorum incidit.

Solus sonus insistens et fastidiosus potuit Santiago e suo veneratione afferre, et haec fuit parva musica ex cista Attica repetita. "Elisa" enim fortius quam antea sonabat; attonitus Santiago evigilavit et in strato suo resedit, statim comperto musicam ab Attica venire, eique aspectum execratus est quod pixidem proprie pomeridiana occlusisset.

Senex e lecto suo lampadio e mensa torpet, longo corridor frigore torpet, donec ad vocis originem pervenit. Apprehendit autem anulum trapdoor ad Atticam ducens hamo, eam evolvit, et scalam ascendit. Statim musica omnia invasit.

Lux plenae lunae per fenestram effusa est et, coram senis oculis, Valentina et Manuel, in area tripudii, delicatum fictilem saltationem magisteriter exercuerunt. Eos senex observabat, thalami delicati saltarent ac saltarent, ac utrobique visum est oculis Santiagonis petere assensum, qui iam subridens flere coeperat.

Visio illa miserum Santiago ad extremum perculsa est, cruraque eius tremere coeperunt, et delicatum corpus tremiscit animi commotum. Ad extremum, cedentibus pedibus, brachiis nihil prius quam casum tenere potuerunt. Santiago scalam e trapdoor decidit et ad pavimentum andronis cecidit.

In fine casus, novus sonus silentium "Pro Elisa", cor eius fictilem concussit.