"Чынында бактылуу эч ким жазуучу эмес" болчу сөз айкашы Маргарет Маззантини мени кызык деп таптым. Баарынан маанилүүсү, анткени ал жазуу өнөрүнүн маңызын, ошондой эле бакыттын пайдубалын өркүндөтүүчү идеалдуу түшүнүк. Акыр-аягы, эч ким ар дайым бактылуу эмес. Кеп бактысыздыктан пайдаланып калууда. Анан ооба, жазуу өзүнүн бардык маанисин алат. Сен ойлобойсуңбу, Маргарет?
La Маззантининин чыгармачылык бактысыздыгы Бул бизди ар кандай карама -каршылыктарга ачык болгон жаркыраган жакындыктан кол салып, түпкү экзистенциализмге чындыгыбызды киргизгендердин кадимки суугуна дуушар кылып, фрастикалык денгээлде жылып бараткан суунун ортосунда сүзүп бараткандай таасир этет. .
Бир аз илхам менен Эрри де ЛукаМаззантини, каармандардын ички дүйнөсүнөн баштап, космосту сүрөттөп бүткөн окшош күнөөлүү линиянын астында, ачылышка карай адабиятты үгүттөйт. Мен кандайдыр бир жол менен өзүн-өзү жардам берүүнү эмес, эмпатиянын интроспекциясын, эгер биз романдын бизди таштап кетишин кааласак, керектүү баяндоо мимикасын айтып жатам. Жыйынтык, каармандардын өзгөрүшү, боштондук же жок дегенде алардын күрөшү ...
Маргарет Маззантининин сунуштаган мыкты 3 романы
Кыймылдаба
Маззантининин экинчи романы интерпретациядан келгенден кийин тастыкталган жазуучудан ошол улуу жаңырыкты алды.
Колунда бар адамдын абийиринин начардыгына таң калтырган көрүнүш. Италиялык ооруканада абройлуу хирург Тимотео мотоцикл кырсыгынан комада жаткан 15 жаштагы кызы Анжеланы карап жатат. Ооруга жана өкүнүчкө батып, Тимотео сөз менен баш маана издейт жана аны уятка калтырган караңгы өткөндүн арбактары менен бетме-бет келген жүрөк сыздаткан монологду баштайт.
Кыймылдабаңыз, Маргарет Маззантининин көз жоосун алган дебюту эки жылдан ашык Италиянын эң көп сатылган тизмелеринде болгон жана кош стандарттардын азап чегүүлөрү жөнүндө миңдеген трансалпин окурмандарын өзүнө тартып алган. Стрега сыйлыгы 2002.
Эң сонун сөз
Римде түн болду, баары уктап жатат, бирок телефон капысынан шыңгырады. Алыстан келген үн Жемманы Сараевого, анын жашоосунун эң терең эмоциялары төрөлүп, өлгөн шаарга саякатка чакырат.
Ал жерде, ырайымсыз жана пайдасыз согуштун башталышынын ортосунда, он алты жыл мурун Пьетро төрөлгөн, азыр ал энесин чакырган жана башка өспүрүмдөрдөй сулуу, дени сак жана өзүмчүл. Пьетро анын келип чыгышын жакшы билбейт жана курчоодо калган Гемманын тар көчөлөрүндө сөөктөрүңө жабышып, сени түбөлүккө өзгөртө тургандардын сүйүү баяны жашаганын билбейт.
Эми, ошол жерлерге кайтып келсек, эне менен бала сырды жашырган өткөндү, дагы эле байыркы оорунун издерин алып жүргөн денелерди көрүшү керек болот, бирок саякат учурунда алар жаңы сөздөрдү үйрөнүшөт, алар бизге түшүнүүгө жардам берет. биздин каталарыбыз жана бардыгы үчүн жаңы башталышка коюмду улантуу.
Splendor
Башкалардын жана өзүбүздүн эле таасирлерди, энбелгилерди жана бюджеттерди жок кыла ала турган ошол толуктукка жеткенде же жок дегенде чек арага же багыт алганыбызда өзүбүздү мыкты көрө алабыз. Бул романдын кереметтүүлүгү мына ушунда. Өзүбүз болууга кайраттуу күн келеби? Бул романдын эки эстен кеткис каарманы мына ушул суроону өздөрүнө беришет.
Эки бала, эки эркек, эки укмуштуудай багыт. Бири коркпойт, тынчы жок; экинчиси азап чегип, кыйналды. Кайра бириктирүү керек болгон талкаланган инсандык. Өзүн таңуулаган абсолюттук байланыш, бүтүндөй бир болмуштун жардын четиндеги бычактын мизи. Гвидо менен Константино алыстап кетишет, аларды километрлер алыстатат, алар жаңы мамилелерди түзүшөт, бирок экинчисинин муктаждыгы аларды сүйүү ачкан жерге алып баруучу ошол примитивдүү таштап кетүүгө каршы турат. Морт жана эр жүрөк, тануу сыяктуу трагедиялуу, каалоо сыяктуу амбициялуу жер.
