Жетилүүгө өтүүнүн бирден -бир парадоксалдуу аспектиси - бул бактылуу убакта сени менен кошо жүргөндөрдүн сенден, жарык дүйнөдөн, ой жүгүртүүдөн же дүйнөгө болгон көз карашыңдан алыс болушу мүмкүн.
Бул парадокс жөнүндө көп жазылган. "Мистикалык дарыя" романы сыяктуу кескин үлгүлүү окуя Dennis Lehane же ошондой эле Лоренцо Каркатерранын "Уйкучулар" деген эки романы киного тартылган. Ырас, бул эки окуя балалыктын жана жетилгендиктин травмалык өтүшүн, бирок ошол травманы, майда репликалардагы ажырымды бузат, менимче, алар баарыбызга балалыкка кандайдыр бир көз караш менен кайрылып, эскини көрүү үчүн келет деп ойлойм. анда бизди узаткан кээ бир досторубуздун сепия образы.
Бирок, бул романда үзүлүүгө карай бул инерция көбүрөөк триумфалдык көз карашка туш болуп жаткандай. Эч нерсеге карабай достук жеңет...
Тони менен Мигель бала кезден жакшы достордон болушкан, Елена менен бирге четтери жана сырлары бар үч бурчтуктун уникалдуу үч бурчтугун түзүшкөн.
Эң өзгөчө байланыштар бекемделген бардык балалыктын баш паанасы Маландар деп аталат, башка нерселерге жат болгон кичинекей аалам, достук кан менен бекемделип, убакыт менен мейкиндиктин кошулушун ыйык жайга айландырат.
Маландарда Тони менен Мигель 12 жаштагы балдарга мүнөздүү дүйнөнү кыялданышкан. Ал эми Маландардын жана анын символикасынын аркасында достук ар бир жаңы барган сайын аз убакыт болорун билсе да, түбөлүктүүлүк сезимин узарта алат... Дагы көп жылдар бою эки дос датасын, сапарды сакташ керек экенин билишет. Эч качан унутпаш үчүн, алардын эмне болгондугун жана аларда эмне болгондугун, өткөнгө, анын чокторуна жана жылуулук менен жарыкка сырдуу көрүнүшү, алар дагы эле убакыттын өтүшү менен жашоонун жөнөкөйлүгүнөн чыныгы сыймык катары куткара алышат...
Эми сиз романды сатып алсаңыз болот Маландар, жаңы китеби Эдуардо Мендикутти, бул жерде: