Ооруга чалдыккандан окууну баштаңыз, реалдуулуктун жапайы жагындагы коркунучтуу иштерди чогулткан кээ бир алыскы гезиттин макала баш сөзү. Аягында, күркүрөгөн ызы -чуунун ортосунда көңүлдү буруу үчүн тийүү. Анткени окуу - бул тынчтыктын же жиндичиликтин бейиши, бирок дайыма ызы -чуудан алыс.
Сиз, окурман, китеп жана өлгөн атасыз. Эч нерсе жок, алдоосуз же картонсуз же тромпсуз l'oeil мүмкүн эмес, бир жолу сюжетте божомолдоо үчүн, чынында эмне болгон, ошол ата кучакташуусу түбөлүккө жоголгон.
Ошол замат трагедия жаңы каналдарга бурулду. Эч бир кызы атасын өлтүргөн эмес, өзүн күнөөлүү деп эсептейт. Бул күнөө сизди кандайдыр бир туура эмес кылган болушуңуз мүмкүн экенин, сиз тараптан башка бир кыймыл ушундай бактысыз тагдырды өзгөртүшү мүмкүн деп ойлоого түрткү бере алат. Бороонду ойготууга жөндөмдүү көпөлөктүн кагуусу. Жабылган үндүн шыбыры бойдон калууда.
Колумбиялык да такай кайрылып турган чийки реализм менен Лаура Рестрепо, Сара Джарамилло бизди өлгөндөн кийин жашоого, жокто унчукпоого, меланхолияга окшогон үйгө, күндөн күнгө кайгыдан аман калууга алып барат.
Трагедияны романизациялоо көнүгүүсүнө ар кандай деңгээлден кайрылса болот. Эгерде бул сиздин жеке трагедияңыз болсо жана сиз өзүңүздүн сезимдериңизди тазалоо үчүн чын жүрөктөн көнүгүү жасасаңыз, анда кээде кусуп, же кээде ыйлайсыз, чындыгында табияты кабыл алынгыс болгон үчүн чындыгында ушунчалык азаптуу чындыктын ээндигине туш болосуз.
Мен он бир жашка чыкканымда атамды өлтүргөн киши өлтүрдү. Мен мындай нерсе болот деп ойлобогон кыз элем. Бирок болду. Отуз беш грамм болот жана бир грамм порошок бир үй-бүлөнү өлтүрө алаарына ишенүү дагы деле кыйын.
Эми Сара Джарамильонун "Атамды кантип өлтүрдүм" тасмасын бул жерден сатып алсаңыз болот:
1 комментарий боюнча "Мен атамды кантип өлтүрдүм, by Sara Jaramillo"