Gotina hakimkirî "Divê ez pirtûkek binivîsim" nêrînek tiştê ku hatî jiyîn wekî ezmûnek bêhempa destnîşan dike. Tiştek ku tenê şahidiya ku reş li ser spî kiriye dê xwedayên Olîmpûsê bihejînin. Dûv re ew hevoka din a "Her roj ku ez dest bi nivîsandina romanê bikim" heye û dûv re yê ku dilerize ew e Stephen King Bi fikra xedar re rûbirû dimînin ku pêdivî ye ku em bi hin nivîskarên xwemalî lê rûmetdar ên mîna me re pêşbaziyê bikin ...
Lê kes bi nivîsandina gotarekê ew qas sivik nafikire. Ji ber ku tişt naveroka xwe heye. Ji her tiştî zêdetir ji ber Beşên ceribandinek ew ji destpêkek arîkar, girêkek kêm -zêde serketî û qedandinek neatir pê ve pir pêş de diçin ku xwendevanê li ser peywirê bi dest bixin.
Berî her tiştî, pêdivî ye ku hûn li ser mijarek, li qadek an karsaziyek ku berjewendî an zanîna me heye, ramanek baş-gihîştî hebe. Ji ber ku em hemî pê dizanin ku meriv çawa digere heya ku li sînorên xapînok digerin. Tiştek bi dozên mezin ên lêkolîn, nêzîkatî û vebêjê re nîne ku gotarek hewce dike ku beşdarî mijara pirsê bibe.
Claehrezayiya herî mezin dikare gotarek xapînok û erjeng bişikîne. Ji ber ku kes israr nake ku divê gotar agahdarî be, tenê heke ew nebe, xebat bi zanebûna kesên ku berê di derbarê mijarê de dizanin kêm dibe û di vê rewşê de hemî hêza ronîkirina gotara baş di nav agir de dimîne.
Pêdiviyên gotara baş
Di mijara "çawa" ya nivîsandina gotarekê de, divê zelal be ku her tişt dikare bibe mijarek ceribandinê. Di bin dirûvê piçûkdîtî de, her performans, hobî, evîn, an tewra fobî an fobiya me dihêle ku em li cewhera alîyê ku li ser "provayê dike" hûr bibin.
Tiştê bingehîn ev e ku em bi teqîna veguheztina her tiştê ku em pê dizanin ve mijûl nebin. Di serî de, pêdivî ye ku meriv baş belge bike, teorî bike, bi yên din re berhev bike, li sentezê bigere û bi vî rengî wê pirtûka ku ji bo şîrovekirina paşîn rastiya herî transcendent a tiştek digire, bide xwarin.
Beşa herî balkêş a gotarê ev e ku balansa di navbera objektîfbûn û profîlên wê yên belavbûyî ji têgihîştina mirovî de. Ji ber ku li ser benda di navbera her du dîtinan de ji me re destûr tê dayîn ku pêşkeftina herî xweş a ramanên me. Nîqaşa me, gava ku agahdariya berê hate dayîn, nirxa argûmana çêtirîn, berevaniya çêtirîn, argûmana ku bi ser dikeve da ku ramanên me binav bibin.
Di paşiya paşîn de, zibiloka gotara ku em dikarin binivîsin dê mijarek fêr neke. Berhevoka rastî û ramana li dora wê rastî, çalakî, peywir, zanyarî ..., ji nivîskarek re karekterê şêwazek nû dide ku mîmariya ramanê lê zêde bike. Bi xêra gotarê, nivîskarên nû dê temam bikin û dawî li damezrandina xeyala herî sofîstîke ya ku li ser wan zanyarî, adet an tewra olê berhev bikin, bigirin.