3 pirtûkên çêtirîn ên Manuel Vicent

Li ser sehneya edebiyata spanî ya niha du nivîskar hene ku ji bo hevsengiyek ku ne hêsan e, zerafeta formên wan, bedewiya wan û vegotinek ku hest û hestan vediguhêzin radiwestin. Çi roman ji bo xwendevanên daxwazkar hatine afirandin.

Yek ji wan her duyan jî ev e Javier Marias. Ez îro nivîskarê din radigihînim ku ji bo min sê pirtûkên wî yên çêtirîn çi ne, û ew ji bilî vê yekê ne Manuel Vincent.

Di rewşa Manuel de, fermana ziman bi wî rengî tê ser ziman. Bi pileya xwe ya sêalî ya humanîst (Hiqûq, Felsefe û Rojnamegerî) û ev bi rastî jî fêlbaziyek rast e, meriv dikare were fam kirin ku zanîna hawîrdora xwezayî ya vegotinê wî pir dewlemend û çandinî kiriye.

When gava ku diqewime mîna Manuel Vicent, hûn tercîha rojnamegeriyê dikin, diqewime ku nivîsandina pirtûkan jixwe li ber destên we ye.

Manuel Vicent dît ku çi bêje (tiştek bingehîn ji bo nivîskarek rastîn, ji edîtorên konservekirî û prefabrîk û karakterên medyayê wêdetir) û wextê wî hebû ku jê re bêje. Û her kes pir spasdar e ku ew wusa bû, hey.

3 romanên pêşniyarkirî yên Manuel Vicent

Baladê Qayîn

Sernavek bedew ji bo pêkhateyek ecêb heterojen. Senaryoyên paş û paş, karekterên ku ji hêla hesta bingehîn ve girêdayî ne ku ruhê Qayîn wekî her dem û cîh diherike.

Balada Qayîn melodiyeke melankolîk e, ku hema te ber bi hêstiran ve dibezîne mîna ku te wek biharê li ber neheqiyê dihejîne.

Kurte: Ji kevnariya Încîlê ya çolê Genesis bigire heya asfalta New Yorkê, her tişt di dilê mirovan de, di deryayek şîrîn de derbas dibe. Di vê romanê de, Balada Qayîn, bihuştên winda û bajarên efsanewî, melodiyên giyan û hestên goşt tevlihev dibin.

Manuel Vicent tîne bîra me ku çawa profîla birakujiyê bi bîranîna me re dike yek, dem derbas dike û jiyanên ku li ser rûyê erdê digere û di fîgurên li pey hev de vedijîne.

Regatta

Regatta, yek ji berhemên dawî yên Manuel Vicent, du xwendin hene. An sê an jî zêdetir, li gor xwendevan-xwendevan. Ew e ku bihuşta ku li ser rûyê erdê ji me re hatî dayîn heye.

Em hemî dikarin beşdarî wê bibin heya radeya ku em dixwazin bi xuyangan bawer bikin an zanibin ka meriv çawa rastiyên dawîn binirxîne. Û edebiyat, bi taybetî di destê nivîskarekî wek Don Manuel Vicent de, amûrek bêkêmasî ye ku me di nav celebek trajîkomediya karakteran de di lêgerîna çarenûsa xwe ya herî dilovan de rêve dibe.

Kurte: Ew hesreta mezin, bihuşta li ser rûyê erdê, dikare bibe cîhek mîna Circea, cîhê ku xeyala nivîskar ji me re pêşkêşî dike li peravên Deryaya Spî ya şêrîn, ku Dora Mayo ji bextewariyê heya xala bextewariya zêde kêf dike.

Dora hêvî dikir ku di regata de di nav Deryaya Spî ya dilpak re, ku ji bo dewlemend û dewlemendên nû hatî tamkirin, bireve. Lê di dawiyê de ew bêyî şêwirmend û bê bilêtek ji bo qeyikê tê hiştin. Û ew bi dawî dibe ku vedigere Madrîdê, di têkçûnê de li cîhek nû digere ku ji nû ve ji tiştekî bawer bike, lê bi giyanê xwe yê ku ji wê paranteza girîng a li peravên Deryaya Navîn barkirî ye.

Regatta beşdarên nû dibîne û têketina xwe ya hedonîst dest pê dike. Çavên nivîskarekî bi kêmanî di xuyangê de li hember ewqas fêlbaziya karakterên bê giyan û şikestin. Her çend bi giraniya hebûnên xwe yên piçûk bi nakokiyên xwe û xweperestiya xwe re li hev bikin.

Lê her kes dizane ku ew xeternak in. Û di kêliyên ku ew hebûna xwe ya ne eleqedar dihesibînin, çi li ber hilatina rojê ya bi heybet be, çi li ber şewqa behrê ya ji nişka ve, bextreşiyên xwe derdixin holê û berevaniyên xwe yên belengaz kifş dikin ku bi wan hewl didin valahiyê veşêrin.

Asoya Deryaya Spî wê jidayikbûna rojên nû heta ya dawî ku maye bibîne. Heta wê sibehê bê heyran, wê şiyarbûna bê hiş; roja ku tê de Deryaya Navîn a otantîk ji her kesî re herheyî xuya dike. Û bêdengî dê dengbêjên dawîn ên farsên jiyana me bêdeng bike.

Ava bi şev

Yek ji anekdotên ku herî zêde têne dubare kirin, yê bezvan Luis Miguel Dominguín e ku piştî hevdîtinek dilşewat a bi Ava Gadner re tirsiyayî çû. Ew, lîstikvana mezin, şaş ma ku wî bi lez ji jûreya otêlê derxist û jê pirsî ku ew bi ku ve diçe. Ew zivirî û bi dilgeşî jê re got ku cihê ku ew ê biçe, jê re bêje!

Baş dizanin Manuel Vincent ku Ava Gardner di salên şêstî de hat Spanyayê ji bo cîhana çandî û siyasî ya wan rojan erdhej bû. Ji ber ku lîstikvan hewa teze li civakê xist, hesreta azadiyê hema hema ji hêla her kesî ve di komîteya piçûk de hate pejirandin.

David, xortek ku salên pêşîn ên jiyana xwe bi nefesa hewaya Derya Spî derbas kir, ji bajarê xwe derdikeve û li Madrîdê bicîh dibe û xewnek pêk tîne: Ava Gardner nas bike û bibe derhênerê fîlimê. Bi hatina wî re, wî berê xwe da Dibistana Sînematografiyê ya ku biryar daye ku ezmûnên ketinê derbas bike.

Destpêka salên şêstî ye û li Spanyayê tevahiya cîhana ku bi huner, sînema û edebiyatê re têkildar e şevên tijî kêf dike birqînî, kêf û bêkêmasî belaş. Nightsevên fîlman ên ku bi rojan têne şopandin dema ku rastiya welêt xeniqî û ji hêla patîna tarî û zordar a dîktatoriya Franco ve tê veşartin.

Fiction û rastî di vê romana ku di dîroka nêz a Spanyayê de hatî danîn de cîh digirin. Bi hostatiya xweya asayî, Manuel Vicent li hundur wêne dike Ava bi şev sînorê ne aram di navbera demek tarî û berjêr û ya din de ku, bi bayên yekem ên guherînê re, jixwe dest pê dike ku li asoyê xuya bibe.

Karên din ên Manuel Vicent

Ew ji deryayê ne

Careke din derya wekî paşxane, wekî mîheng an jî wekî arguman, li gorî dîmena ku li hev dike. Wek Serrat got, ew tiştê ku li Deryaya Spî çêdibe ye... Kurte: Son de Mar romana evînê, keştiyên binavbûyî û vegerê ye. Heger evîndar bi hêza pêwîst gazî wan bike hemû mirî vedigerin.

Lehengê vê romanê revok e ku piştî deh salan vedigere, lê ev rastî jî her roj li ser asfalta bajêr diqewime. Li gorî rênivîsa vejînê, ji bo vejînê pêwîstiya ewil zindîbûn e, heta ku jiyan her roj we di kûrahiya deryayan de bihêle. Di vê rewşê de dê her gav evîndarek hebe ku ji her peravê gazî we bike û hûn ê hewcedariya we hebe ku hûn vegerin wê.