Kêm nivîskar têne zanîn ku paşnavek kirine navê xwe yê fermî, pir wêdetir ji adet an karanîna populer a ku ji kirrûbirrê re xizmet dike, an ku ji bo nivîskarek veşartî ye ku bibe kesek cûda. Di doza ji Marguerite crayencour, Bikaranîna paşnavê wî yê anagramkirî hatî wergirtin, gava ku ew di 1947-an de li Dewletên Yekbûyî hate neteweyî kirin, di statûya fermî ya Yourcenar-a naha-cîhanî de.
Di navbera anekdotal û bingehîn de, ev rastî veguherîna belaş a di navbera kes û nivîskar de destnîşan dike. Bo Marguerite crayencour, ji bo edebiyatê di hemî xuyangên wê de veqetandî ye; geroka tîpan ji koka wê ya klasîk; û bi kapasîteya xwe ya zêhnî ya ber bi erjengiya vebêjer ve di şekl û naverokê de, ew her gav bi vîn û biryardariyek edebî ya bêveger wekî şêwazek jiyanê û wekî kanalek û şahidiya bingehîn a mirovî di dîrokê de tevgeriya.
Perwerdehiya edebî ya xweser, tîpîk a jinek ku xortanîya wê bi Cenga Mezin re li hev kir, fikarên wê yên rewşenbîrî ji kesayetiya bavê wê derketin pêş. Bi eslê xwe arîstokrat, ku bi yekem pevçûna ewropî ya mezin re rû bi rû ma, kesayetiya bavê cotkar destûr da wê hêzdayîna jina ciwan a jêhatî.
Di rojên xwe yên destpêkê de wekî nivîskarek (di bîst saliya xwe de, wê romana xwe ya yekem nivîsandibû) wê ev kar bi wergerandina nivîskarên mezin ên Anglo-Saksonî yên wekî xwe li fransiziya xweya xwemalî kir. Virginia Woolf o henry james.
The rastî ev e ku di seranserê jiyana xwe de ew bi vî wezîfeya duduyan a pêşxistina afirîneriya xwe an rizgarkirina karên herî hêja di nav klasîkên Yewnanî de an jî afirînên din ên ku di ger û geştên wê de êrişî wê kirin berdewam kir.
Xebata xweya Marguerite wekî komek pir berfireh a xebatan, bi şehrezayiya tijî bi rengek ku ew qas jî ronakbîr e, tê nas kirin. Roman, helbest an çîrokên vî nivîskarê Frensî forma biriqandî bi paşverûya transcendental re hevber dikin.
Naskirina hemî dilsoziya wê bi derketina wê re wekî jina yekem ku ket Akademiya Frensî, di sala 1980 -an de hat.
3 Pirtûkên Pêşniyarkirî yên ji hêla Marguerite Yourcenar
Bîranînên Hadrian
Fikir ew bû ku di kovara La Table Ronde de cûrbecûr rojnameyek ku bi qismî hatî pêşkêş kirin biafirînin.
Ramanek ku, bi xêra pêşkêşkirina girseyî ya çîroka împaratorê ku rûmeta herî mezin a Empiremperatoriya Romê dizanî, gelek xwendevan girtin û çend sal şûnda bû romana herî hêja ya nivîskar. Xwendina vê pirtûkê tevgerek mîmîkî ya bingehîn a ecêb e.
Ji rûmeta herî mezin a mirovî heya ajotina herî bingehîn, her tişt di dawiyê de dikare bi heman pûana giyanek mirovî ya hevpar were xwendin.
Ew ne di derbarê destan an mîtolojiya karakterek de ye ku ew qas nêzî mîtolojiya Romayî ye, roman cihê bûyerê bi rengek bêkêmasî vedigire lê di heman demê de di nav wan motîvasyonên mirovî de jî radiweste, li nakokiyên wan siwar dibe û biryarên ku wan rêber dike bi ser dixe. .
It ew e ku, çarenûsa ku rojên me ji yên karekterê herî navdar heya yên hebûna herî anonîm çêdike, ku vê romanê dike xwendinek bi tevahî empatîk ku me dike dil û mêjiyê împaratorê herî mezin. Hispanics.
Alexis an peymana şerê bêkêr
Pir caran diqewime ku di vegotina kurt de em zêrên ku dikarin bi yek carî werin xwendin dibînin û ku, dîsa jî, çêjên xebata mezin di cûrbecûr senteza xwe de dihêlin. Ne hêsan e ku meriv ji pêşkêşiyek kurt bikeve kûrahiyê, heya ku em bi nivîskarek ji fakulteya Marguerite re hevdîtinê nekin.
Di cewhera xwe ya epistolar de, ev kurte romana mijara evîna herî azadkirî vedigire di demekê de ku azadbûna li vê deverê mîna stranek utopîk deng da. Tenê jinek, her dem di nav têkoşîn û beradayînê de, dikaribû bi erka eşkere ya realîzma evînê re rû bi rû bimîne.
Alexis ji jina xwe re dinivîse ku her tiştî di derbarê giyanê xwe de, her tiştê ku wî her dem di navbera adet û exlaqê de veşartiye, zelal bike. Testimahidiya weya nivîskî nirxa şahidiya berdanê digire. Têkoşîna mirov bi xwe re şerên herî xirab e û îro jî ew bi asîdetiyek pir zêde tê şer kirin.
Mebesta wê ne armanckirina bêbextiyê wekî qadeke hevjiyanê ye, tenê naskirina foruma navxweyî ya her kesî, pêşkêşkirina ecce homoyê ku em hemî ne, di derbarê xwe de li ser bingeha rola hêviyên xwe derdixin holê.
Romaneke kurt ku tam di kurteya xwe de ziman ber bi têgihîştina kûr ve xweş dike. Yek ji wan zêrên piçûk ên ku divê her kes bixwîne da ku fêm bike û xwe fêm bike.
Darbeya xêrê
Kurte romana paşîn a herî naskirî «Dîrokek Mirina Pêşbînîkirî» di vê xetê de heya ku dawiya wê ya xwerû hebe ku tevî her tiştî, bi hêz bala me dikişîne ser pêşkeftina wê ya berê. Çîrokek ku di çarenûsa mebesta Eric, Conrad û Sophie de rûdine, mîna xwedayan ku xwendevanên her tiştî zana kirine.
Tenê, tewra Xwedê bixwe jî nizane ku berê çi diqewime, di wê dema vîna azad de ku pêş-hatî dayîn û ya ku giyanê her mirovî ji bo pêşkeftina bêkêmasî digire heya trajediya ku di dawiyê de dawiya her tiştî dinivîse.
Love evîn bi rastî ew devera bêkêmasî ya pêşkeftina ji bo azadiya hebûnê ye. Ger hest were destûr kirin ku kanalîzasyonê bike, tewra şêwazên evînê nayên vegotin, hîn pirtir gava ku rewş her gav bêhêziya evîna herî azadkirî destnîşan dikin.
Bi tundî li hev nakin! Alexis ne romana Yourcenar -a çêtirîn e, tewra jî ne ji hêla xapandinê. Dibe ku bîranînên Adriano, lê Opus Nigrum ji navnîşa karên wî yên çêtirîn wenda nabe.
Spas dikim Victor.
Cûdahî her dem dewlemend dikin. Min ya yekem neavêtiye, ya duyemîn diçe. Lê were, ev pir subjektîf e. Ji bo min, Alexis kesayetek e ku hûn pê re empatiyek xerîb distînin ku min serfiraz kir. Rola epistolarî xalek pir samîmî dide wê ku we hîn bêtir nêz dike.