Min her dem ji çîrokan hez kiriye. Em hemî di zaroktiya xwe de dest bi naskirina wan dikin û di mezinbûnê de wan ji nû ve vedibînin. Ew xwendina dubare ya gengaz tenê xweşik derdikeve.
ji Mîrê piçûk up Serhildana ser çandiniyê derbas bestseller wek Jiyana Pi. Çîrokên xuyangê yên sade di xeyala xweya çîrokan de, di dawiyê de dibin alegoriyên balkêş ên ku di cihêrengiya aliyên cîhana me de kûr dibin.
Di sernavê hêsan de: Dîjle û akrobat, rastiya ne mumkun a fablê jixwe tê texmîn kirin, ku dîsa jî ji xwendevan re amûrek edebî ya mezin e, ku bi rengek nehênî, bikaribe bi karakteran bi çavên zarokê xwe empatiyê bike.
Wekî zarokên mezin em dikarin ji tiştên ku têne vegotin wêdetir bibînin. Bihesibandina fabelê wekî çavek ji nivîskar, em windahiyên girîng ên jiyanî wekî çavkaniya xemgîniyê ya ku ji vexwarinê ji bo destpêkirina rêyên tenêtî dihesibînin.
Çîrok me ji pêşdaraziyan, ji ramanên ku heya mezinbûna me hatine xilas kirin, xilas dike û em dest bi jiyankirina tiştê ku em dixwînin dikin ji sifirê dest pê dikin. Em xaçerêyê hundur dikin û di vê rêwîtiyê de perçeyên ji xwe kifş dikin.
Çîrok bi gelemperî taybetmendiyek hevpar parve dikin. Ew ne xebatên pir berfireh in. Di berhevoka The Tigress û Acrobat de ew qas berhevdana ramanên ecêb hene ku bê guman dê tijî qijik bûya.
Ji ber vê yekê ev pirtûka piçûk a mezin ji her kesî re pir tê pêşniyar kirin. Ji ber ku em her gav riyên nû diavêjin, qet ne êş e ku em hinekî dev ji xwendinê berdin da ku xwe ji nû ve kifş bikin û bifikirin li ser riya ku me berê rê girtiye.
Naha hûn dikarin La tigresa y el acrobata, romana herî paşîn a Susanna Tamaro, li vir bikirin: