ថ្ងៃទី ២០ ខែមេសាឆ្នាំ ១៩៦៩
ថ្ងៃនេះខ្ញុំមានអាយុប៉ែតសិបឆ្នាំហើយ។
ទោះបីជាវាមិនអាចប្រើជាដង្វាយធួនចំពោះអំពើបាបដ៏រន្ធត់របស់ខ្ញុំបានក៏ដោយខ្ញុំអាចនិយាយបានថាខ្ញុំលែងដូចមុនទៀតហើយដោយចាប់ផ្តើមពីឈ្មោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំឈ្មោះ Friedrich Strauss ឥឡូវនេះ។
ខ្ញុំក៏គ្មានចេតនាចង់គេចពីយុត្តិធម៌ដែរខ្ញុំមិនអាចទេ។ ដោយមនសិការខ្ញុំកំពុងបង់ប្រាក់ពិន័យជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ "ការតស៊ូរបស់ខ្ញុំ“ គឺជាសក្ខីភាពជាលាយលក្ខណ៍អក្សរអំពីការភ្លេចភ្លាំងរបស់ខ្ញុំខណៈពេលនេះខ្ញុំព្យាយាមដឹងថាអ្វីដែលនៅសល់បន្ទាប់ពីការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនយ៉ាងជូរចត់ចំពោះការថ្កោលទោសរបស់ខ្ញុំ។
បំណុលរបស់ខ្ញុំចំពោះយុត្តិធម៌របស់មនុស្សគឺសមហេតុផលបន្តិចក្នុងការប្រមូលវាចេញពីឆ្អឹងចាស់ទាំងនេះ។ ខ្ញុំនឹងអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនខ្ញុំត្រូវជនរងគ្រោះលេបត្របាក់បើខ្ញុំដឹងថាវាជួយសម្រាលការឈឺចាប់ការឈឺចាប់ខ្លាំងនិងចាក់រុកចាស់ទ្រុឌទ្រោមតោងជាប់នឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ម្តាយ,ពុកកូនចៅទីក្រុងទាំងមូលដែលជាអ្វីដែលល្អបំផុត ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានកើតមក។
