ទស្សនវិទូដោយវិជ្ជាជីវៈនិងចំណងជើងអ្នកកាសែតដោយភាពចាំបាច់នៃការទំនាក់ទំនងនិងអ្នកនិពន្ធដោយការព្រួយបារម្ភខាងវប្បធម៌ ប្រសិនបើអ្វីៗទាំងអស់នេះយើងបន្ថែម លោក Jose Pablo Feinmann គាត់ក៏សរសេរស្គ្រីបភាពយន្តផងដែរ យើងរកឃើញប្រភេទនៃការពិតនៃវប្បធម៍ជាមួយនឹងកង្វល់សង្គម និងនយោបាយដ៏មានឥទ្ធិពលរបស់គាត់ ដែលគាត់ក៏បញ្ចប់ការខិតជិតអត្ថបទនេះជាឆានែលសម្រាប់គំនិតរបស់គាត់កាន់តែចាក់ឫសក្នុងការពិត។
នៅពេលដែលវាមកដល់ការនិទានកថាប្រឌិតតឹងរ៉ឹង, លោក Jose Pablo Feinmann ធ្លាក់ចូលទៅក្នុង ភេទខ្មៅ ជាមួយនឹងឆន្ទៈរបស់នរណាម្នាក់ដែលស្វែងរកការលាតត្រដាងថាតើការពិតរបស់យើងមានខ្មៅប៉ុនណា។ ពីតំបន់ខ្ពស់បំផុតទៅតំបន់ជាយក្រុងជ្រៅបំផុត អ្វីគ្រប់យ៉ាងនឹងបញ្ចប់ដោយផ្លាស់ទីក្រោមការចាប់អារម្មណ៍ដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច។ អ្នកខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងពីរ៉ាមីតរបស់មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ គឺជាអ្នកដែលមានសមត្ថភាពរស់រានមានជីវិតពីខ្លួនឯងដែលត្រូវគេដកហូតពីសីលធម៌។
សីលធម៌តិចអ្នកអាចទទួលបានខ្ពស់។ ហើយប្រលោមលោកឧក្រិដ្ឋកម្មទោះបីជាមានទំនាក់ទំនងជាមួយនិទានកថាប្រឌិតក៏ដោយក៏ជារឿយៗទាក់ទងនឹងភាពមិនពិតនៅពីក្រោយសេរីនិយមមូលធនពាក្យស្លោកនិងសុជីវធម៌។ ការស្វែងយល់ពីប្រលោមលោកឧក្រិដ្ឋកម្មជាទម្រង់នៃការបរិហារកេរ្តិ៍គឺគ្មានអ្វីថ្មីទេ។ ចាប់តាំងពីប្រភេទនេះបានផ្លាស់ប្តូរប្រភេទប៉ូលីសមុខងារងងឹតនៃសង្គមគឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងច្បាស់បំផុតនៃប្រលោមលោកទាំងនេះរវាងប៉ូលីសនិងភាពរំជើបរំជួលដទៃទៀតដែលគ្មានទំនាក់ទំនងសង្គមឬនយោបាយ។
ហ្វីនម៉ាន់សរសេរប្រលោមលោកឧក្រិដ្ឋកម្មប្រភេទនោះដែលជារឿងដែលនិយាយអំពីឧបករណ៍និងយន្តការដែលរអាក់រអួលក្នុងដំណើរការមេកានិចនៃសង្គមរបស់យើង។
ប្រលោមលោកដែលបានណែនាំចំនួន ៣ ដោយJosé Pablo Feinmann
ឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់វ៉ាន់ហ្គោក
ទសវត្សរ៍ទី ៩០ បានឈានចូលដល់សហស្សវត្សរ៍ថ្មីជាមួយនឹងភាពមិនច្បាស់លាស់ក្នុងសង្គមប៉ុន្តែជាមួយនឹងភាពទំនើបនៃជ័យជំនះ។ ប្រទេសអាហ្សង់ទីននៅឆ្នាំទាំងនោះកំពុងផ្លាស់ប្តូរពីជម្លោះចាស់ជាមួយនឹងបំណុលដែលនៅសេសសល់ដែលនៅតែអនុញ្ញាតឱ្យប៉ូលីសទទួលមរតកពីរបបផ្តាច់ការឬដែលនៅតែមានលទ្ធភាពស្តារស្រមោលនិងការភ័យខ្លាច។
ការភ័យខ្លាចគឺជាឧបករណ៍បញ្ជាដ៏អស្ចារ្យប៉ុន្តែវាមានភាពរសើបដែលមិននឹកស្មានដល់នៅក្នុងតួអង្គដែលសាហាវបំផុត ភាពអាក្រក់នៅក្នុងប្រលោមលោកនេះគឺជាតួធរណីមាត្រនៃគែមអថេរដែលយើងរកឃើញប្រភេទដែលមានគោលបំណងសំខាន់ដើម្បីក្លាយជាឃាតករសៀរៀលអ្នកផ្សេងទៀតដែលការរំលោភបំពានគឺជាសិទ្ធិដែលទទួលបានដោយការបរាជ័យជាច្រើនឆ្នាំដែលមានសមត្ថភាពបំផុតលាក់ខ្លួនថាជាអ្នកមានគុណប្រយោជន៍ នៃអំពើអាក្រក់ ពិភពអាក្រក់ដោយគ្មានការសង្ស័យមិនឆ្ងាយទេក្នុងទសវត្សរ៍ទី ៩០ ឬរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
ថ្ងៃចុងក្រោយនៃជនរងគ្រោះ
បុរសម្នាក់ដែលត្រូវការឈាមត្រជាក់និងប្រសិទ្ធភាពលើសពីអ្វីទាំងអស់។ Mendizábalចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាអ្នកជំនាញដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នៅក្នុងវិស័យមនុស្សស្លាប់។
នៅយប់នោះគាត់ត្រូវរង់ចាំ Rodolfo Külpeដែលជាអ្នករស់នៅក្នុងតំបន់សំបូរបែបនៃទីក្រុង Belgrano ដែលពោរពេញទៅដោយមនុស្សដែលមានការធានារ៉ាប់រងសុខភាពឯកជននិងហ៊ុំព័ទ្ធដោយមជ្ឈមណ្ឌលទិញទំនិញនិងសេវាកម្មលំដាប់ថ្នាក់លេខមួយ។ Rodolfo នៅក្មេងដែលត្រូវស្លាប់នៅអាយុ ៣៥ ឆ្នាំប៉ុន្តែMendizábalជាធម្មតាមិនសួរអំពីហេតុផលសម្រាប់កិច្ចការនីមួយៗទេវាជារឿងកខ្វក់ក្នុងការចូលទៅជិតបុគ្គលដែលត្រូវគេសម្លាប់ដើម្បីសួរពីការសង្ស័យណាមួយ។
នៅយប់មួយដូចជាថ្ងៃផ្សេងទៀតMendizábalបានក្រាបថ្វាយបង្គំរង់ចាំឱ្យ Rodolfo មកដល់ដើម្បីជូនដំណឹងដល់គាត់អំពីការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយរបស់គាត់ដោយគ្មានការដោះលែង។ ហើយទីបញ្ចប់មិនទាន់មកដល់ទេ។ Mendizábalនឹងរកឃើញហេតុផលដ៏មានឥទ្ធិពលមិនឱ្យបាញ់។ ជាលើកដំបូងវិជ្ជាជីវៈរបស់អ្នកនឹងដួលរលំទាំងស្រុង។
សាកសពដែលមិនអាចទៅរួច
ប្រធានបទនៃការឈ្លក់វង្វេងនឹងការឈ្នះតែងតែមានគែមកំប្លែងដែលអាចបញ្ចប់ទៅជាសោកនាដកម្ម។ អ្នកនិពន្ធដែលចង់ហួសពីភ្នែកខ្លួនឯង ដែលចង់បោះបង់ចោលនូវភាពមើលមិនឃើញនៃតុរបស់ខ្លួនដើម្បីឆ្លងផុតនោះ ចូលទៅក្នុងភាពផ្ទុយគ្នា និងជម្លោះដែលអាចនាំឱ្យភាគីម្ខាងៗ។ ទីមួយ ដោយសារការធ្វើជាអ្នកសរសេរគឺការសរសេរ (ក្នុងឧទាហរណ៍ដំបូង និងចុងក្រោយ)
តួអង្គនៅក្នុងរឿងនេះឈប់សរសេរសម្រាប់គាត់ដើម្បីភាពរីករាយឬឆន្ទៈក្នុងការប្រាប់អ្វីមួយហើយព្យាយាមឈានដល់អ្នកអានដែលស្រមើលស្រមៃចាប់អារម្មណ៍នឹងឈាមនិងអំពើហឹង្សានៃប្រលោមលោកឧក្រិដ្ឋកម្មខ្មៅរបស់គាត់។ រហូតមកដល់ចំណុចណាមួយដែលការចុចកើតឡើងនោះចំណុចនៃការមិនត្រលប់មកវិញដែលការគិតមមៃបានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់គាត់ទៅជាឈុតនៃសំណើខ្មៅរបស់គាត់ ... ការគិតមមៃនិងការភ្លេចភ្លាំងការបរាជ័យនិងជោគជ័យដែលមិនមានសុខភាពល្អបំផុត។
