ដៃនៃជំពូក I -

ថ្ងៃទី ២០ ខែមេសាឆ្នាំ ១៩៦៩

ថ្ងៃនេះខ្ញុំមានអាយុប៉ែតសិបឆ្នាំហើយ។

ទោះបីជាវាមិនអាចប្រើជាដង្វាយធួនចំពោះអំពើបាបដ៏រន្ធត់របស់ខ្ញុំបានក៏ដោយខ្ញុំអាចនិយាយបានថាខ្ញុំលែងដូចមុនទៀតហើយដោយចាប់ផ្តើមពីឈ្មោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំឈ្មោះ Friedrich Strauss ឥឡូវនេះ។

ខ្ញុំក៏គ្មានចេតនាចង់គេចពីយុត្តិធម៌ដែរខ្ញុំមិនអាចទេ។ ដោយមនសិការខ្ញុំកំពុងបង់ប្រាក់ពិន័យជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ "ការ​តស៊ូ​របស់ខ្ញុំ“ គឺជាសក្ខីភាពជាលាយលក្ខណ៍អក្សរអំពីការភ្លេចភ្លាំងរបស់ខ្ញុំខណៈពេលនេះខ្ញុំព្យាយាមដឹងថាអ្វីដែលនៅសល់បន្ទាប់ពីការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនយ៉ាងជូរចត់ចំពោះការថ្កោលទោសរបស់ខ្ញុំ។

បំណុលរបស់ខ្ញុំចំពោះយុត្តិធម៌របស់មនុស្សគឺសមហេតុផលបន្តិចក្នុងការប្រមូលវាចេញពីឆ្អឹងចាស់ទាំងនេះ។ ខ្ញុំនឹងអនុញ្ញាតឱ្យខ្លួនខ្ញុំត្រូវជនរងគ្រោះលេបត្របាក់បើខ្ញុំដឹងថាវាជួយសម្រាលការឈឺចាប់ការឈឺចាប់ខ្លាំងនិងចាក់រុកចាស់ទ្រុឌទ្រោមតោងជាប់នឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ម្តាយ,ពុកកូនចៅទីក្រុងទាំងមូលដែលជាអ្វីដែលល្អបំផុត ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានកើតមក។

ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំគួរតែកើតទេប៉ុន្តែរៀងរាល់ព្រឹកពេលខ្ញុំភ្ញាក់ខ្ញុំគិតម្តងទៀតថាអ្វីដែលត្រូវធ្វើគឺអាចធ្វើអត្តឃាតខ្លួនឯងនៅក្នុងលេនដ្ឋាន។ ខ្ញុំមានឱកាសស្លាប់តែម្តងប៉ុន្តែមិនអូសបន្លាយគ្រប់វិនាទីនៃជីវិតក្រោយដែលវាសនាចង់ផ្តល់ឱ្យខ្ញុំ។

ហើយជោគវាសនាហាក់ដូចជាទទួលបានយុត្តិធម៌របស់ខ្លួនឆ្នាំទាំងអស់នេះត្រូវបានផ្សំឡើងដោយថ្ងៃនៃការឈឺចាប់នាទីដែលបានរស់ឡើងវិញនៅក្នុងអតីតកាលដែលពោរពេញទៅដោយអនុស្សាវរីយ៍ដ៏សែនអាក្រក់ដែលត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ដោយការឈឺចុកចាប់ជាបន្តបន្ទាប់ដោយដឹងថាខ្ញុំគឺជាតួអង្គដ៏គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមបំផុតមួយនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ ។

ខ្ញុំគ្រាន់តែលួងលោមខ្លួនឯងបន្តិចដោយគិតថាការភ័យខ្លាចដែលបង្កើតវាទាំងអស់នឹងអាចរួចជីវិតពីខ្ញុំវាតែងតែនៅទីនោះ។ វាគឺជាបក្សីខ្មោចនិងខ្មោចឆៅដែលបានហោះហើរពាសពេញទ្វីបអឺរ៉ុបដើម្បីស្វែងរកមេដឹកនាំថ្មីដែលធ្វើសំបុក។ គាត់បានរកឃើញខ្ញុំហើយគាត់នឹងរកឃើញអ្នកផ្សេងទៀតម្តងទៀតនាពេលអនាគតនៅទ្វីបណាមួយនៅកន្លែងណាមួយ។

សម្រាប់រឿងនេះជីវិតផ្សេងទៀតរបស់ខ្ញុំវាទាំងអស់បានចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី ១៩ ខែមេសាឆ្នាំ ១៩៤៥ មួយថ្ងៃមុនពេលកងទ័ពក្រហមឡោមព័ទ្ធទីក្រុងប៊ែរឡាំង។ ម៉ាទីនបូម៉ាន់លេខាធិការរបស់ខ្ញុំបានបញ្ជាក់ពីអ្វីដែលយើងរំពឹងទុកការចាកចេញភ្លាមៗរបស់ខ្ញុំពីប្រទេសត្រូវបានយល់ព្រមនិងរៀបចំ។ ខ្ញុំសន្មត់ថាណាស៊ីសនិយមសង្ឃឹមថាបុព្វហេតុរបស់ខ្ញុំដែលជាបុព្វហេតុរបស់យើងនឹងងើបឡើងវិញនៅក្រោមដៃដែកដែលលាតសន្ធឹងនៅពេលត្រឹមត្រូវជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមកនិងពីចំណុចឆ្ងាយណាមួយ។

ផ្នែកដែលចាប់អារម្មណ៍មួយនៃសម្ព័ន្ធមិត្តដែលបានយកឈ្នះយើងសន្មតថាខ្ញុំនឹងរត់គេចជាមួយជីវិតដែលដកហូតឈ្មោះខ្ញុំឥទ្ធិពលរបស់ខ្ញុំហើយស្ទើរតែឈានចូលអាយុ ៦០ ឆ្នាំរបស់គាត់ជាថ្នូរនឹងចំណេះដឹងខាងបច្ចេកវិទ្យាដ៏ធំនៃអាវុធរបស់កងទ័ពយើង។ ពិតណាស់ព័ត៌មានខាងក្នុងចេញមកក្នុងតម្លៃខ្ពស់សម្រាប់ពួកគេ។

ការសង្ស័យជាបន្តបន្ទាប់អំពីការដាក់ទណ្ឌកម្មរបស់ខ្ញុំបានកើតនៅសហភាពសូវៀតហើយផ្តោតលើសហរដ្ឋអាមេរិក។ សម្ព័ន្ធភាពបង្ខំនិងមិនស្រួលបែបនេះនៃអំណាចប្រឆាំងពីរដើម្បីផ្តួលរំលំរាជវង្សទី ៣ មិនបានល្អសម្រាប់អ្វីដែលស្ថិតស្ថេរឡើយ។

ការមិនទុកចិត្តបានផ្ទុះឡើងនៅឯសន្និសិទប៉ូតដាមនៅថ្ងៃទី ១៧ ខែកក្កដាឆ្នាំ ១៩៤៥។ នៅក្នុងការជួបជុំគ្នារបស់អ្នករើសអេតចាយ Churchill ដែលជាចោរសមុទ្រអង់គ្លេសចុងក្រោយបានឆ្លងកាត់ដើម្បីប្រមូលចំណែកសម្រាប់ចក្រភពរបស់គាត់។ ស្តាលីនប្រាកដអំពីការរត់គេចរបស់ខ្ញុំ ហើយទ្រូម៉ាន់បានលាក់ថាគាត់ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយរឿងនេះ។

អូអេសអេសអាមេរិចនៃអ្នកស្នងតំណែងមុនរ៉ូសវែលត្រូវបានប្រគល់ដោយទ្រូម៉ាន់បន្ទាប់ពីការតំឡើងឋានៈជាទីភ្នាក់ងារស៊ើបការណ៍សម្ងាត់កណ្តាលអាមេរិកក្រោមអក្សរកាត់ CIA ។ ប្រធានាធិបតីយ៉ានឃីថ្មីនីមួយៗត្រូវបានគេធ្វើឱ្យយល់បានតាមលទ្ធភាពដែលអាចធ្វើទៅបានតម្រូវការសម្រាប់អង្គភាពស៊ើបការណ៍សម្ងាត់ដែលមានក្រដាសកាតុងធ្វើកេសនៅក្នុងការងាររបស់ពួកគេ។ ព្រះដឹងថាទីភ្នាក់ងារនោះកំពុងស៊ើបអង្កេតអ្វីនៅថ្ងៃនេះ។

ដំបូងនៅថ្ងៃទី ២ ខែឧសភាឆ្នាំ ១៩៤៥ នៅពេលដែលសូវៀតចូលទៅក្នុងសាលប្រជុំពួកគេពេញចិត្តនឹងការទទួលស្គាល់សាកសពដែលត្រូវបូជានៅទីបំផុតសន្មតថាជារបស់អ៊ីវ៉ានិងរបស់ខ្ញុំ។ ការកំណត់អត្តសញ្ញាណធ្មេញដែលយើងបានរៀបចំដោយមានជំនួយនិងការត្រួតពិនិត្យពីអេសអេសបានដំណើរការប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេលខ្លី។

អ្នកស៊ើបអង្កេតសូវៀតបានតាមដានពេទ្យធ្មេញរបស់ខ្ញុំដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណនៃរាងកាយរបស់ខ្ញុំ។ សម្រាប់ពួកគេមានបទពិសោធន៍និងតឹងរ៉ឹងជាងមេដឹកនាំកងទ័ពដែលបានចូលជាលើកដំបូងវាគួរឱ្យសង្ស័យថាតើយើងបានថែរក្សាបំផ្លាញឯកសារនិងរបស់របរអ្វីនៅទូទាំងអធិការដ្ឋានលើកលែងតែនៅក្នុងការពិគ្រោះយោបល់ផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រដែលមានតម្រុយ។

ក្មេងប្រុសរវល់ការងារអូអេសអេសដែលបានមកលេងខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលថ្ងៃដំបូងបន្ទាប់ពីការរត់គេចរបស់ខ្ញុំហើយដែលបានបញ្ជាក់ពីព័ត៌មានដែលយើងលក់ឱ្យពួកគេថាជាការធានាក្រោយការលក់ក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែរ។ គាត់ត្រេកអរនឹងប្រាប់ខ្ញុំអំពីការសាកសួរមិនជោគជ័យរបស់ហង្សក្រហមដូចដែលគាត់បាននិយាយ។

ដូច្នេះប៉ុន្មានថ្ងៃបន្ទាប់ពីការបរាជ័យរបស់យើងនៅថ្ងៃទី ១៧ ខែកក្កដាឆ្នាំ ១៩៤៥ នៅពេលដែលសម្ព័ន្ធមិត្តបង្ខំឱ្យអង្គុយនៅទីក្រុងផតដាមដើម្បីចាប់ផ្តើមការសន្ទនាក្នុងគោលបំណងគ្រប់គ្រងអាឡឺម៉ង់ស្តាលីនជាមួយនឹងមេដឹកនាំដែលប្រកាន់យកនិន្នាការដ៏ឃោរឃៅរបស់គាត់បាននិយាយថា“ ហ៊ីត្លែរនៅមានជីវិតគាត់បានរត់គេចខ្លួនទៅអេស្ប៉ាញឬ អាហ្សង់ទីន” ។ ជាមួយនឹងឃ្លានោះសង្រ្គាមត្រជាក់ពិតជាបានចាប់ផ្តើម។

ប្រេសិត OSS បាននិយាយថាកុំបារម្ភអំពីការស្វែងរករបស់ខ្ញុំ។ កងទ័ពអាមេរិកបានសហការយ៉ាងពេញលេញជាមួយសូវៀតដោយធ្វើទារុណកម្មសាក្សីដោយទាញខ្សែស្រឡាយនៃការរត់គេចនេះហើយបោះចោលវាចោលទាំងស្រុង។

នេះជារបៀបដែលខ្ញុំយល់ថាអូ។ អេ។ អេស។ អាមេរិកបានបន្តដំណើរដោយឯករាជ្យពីកងទ័ពនៃប្រទេសរបស់ខ្លួនលើសពីអតីតប្រធានាធិបតីបច្ចុប្បន្ននិងអនាគត។ ពួកគេអេសអេសបានដោះស្រាយព័ត៌មានពិតហើយធ្វើសកម្មភាពខាងលើទាំងអស់។

ម្ភៃប្រាំបីឆ្នាំក្រោយមកលើកលែងតែលក្ខណៈសេដ្ឋកិច្ចដែលមិនដែលឈប់មកដល់ខ្ញុំលែងដឹងអ្វីអំពីមនុស្សទាំងនោះពីអូអេសអេសអំពីការបង្កើតជាស៊ីអាយអេជាបន្តបន្ទាប់ឬអំពីនរណាម្នាក់។ ខ្ញុំស្មានថាពួកគេគ្រាន់តែរង់ចាំការស្លាប់ពីធម្មជាតិមកវ៉ាខ្ញុំដែលមិនបង្កឱ្យមានការសង្ស័យបន្តិចបន្តួច។

ខ្ញុំមិនដឹងទេខ្ញុំមិនអាចដាក់ខ្លួនខ្ញុំនៅក្នុងស្បែកជើងរបស់បុរសដែលធ្វើចលនាពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះទេ។ ខ្ញុំនឹងតែងតែជាបុរសដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះអ្វីដែលនៅសល់ពីសត្វចម្លែក។ ប្រហែលជាពួកគេកាន់តែអាក្រក់ហើយភាពអយុត្តិធម៌បច្ចុប្បន្នជាច្រើនត្រូវបានផលិតនៅក្នុងការិយាល័យរបស់ពួកគេដែលភពផែនដីនេះរក្សាតុល្យភាពមិនស្ថិតស្ថេរ។ ពួកគេគ្រប់គ្រងការភ័យខ្លាចចាស់ដែលថ្ងៃណាមួយមានខ្ញុំជាឧបករណ៍ដើម្បីកំចាត់ឆន្ទៈ

អ្នកស្វែងរកសិទ្ធិជ្រកកោនរបស់ខ្ញុំមានសំណាងពួកគេមិនចែករំលែកការសាកល្បងជីវិតដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ខ្ញុំទេ។ សម្រាប់ពួកគេអតីតកាលដែលបានមើលឡើងវិញពួកគេក្លាយជាកុមារភាពទន់ភ្លន់។ វាត្រូវតែដូចគ្នាថាភាពស្រដៀងគ្នារវាងថ្ងៃដំបូងនិងចុងក្រោយនៃមនុស្សត្រូវបានបង្ហាញមិនត្រឹមតែនៅក្នុងការខ្វះការគ្រប់គ្រងរបស់ស្ពឺទេប៉ុន្តែថែមទាំងនៅក្នុងការរំខាននៃកោសិកាសរសៃប្រសាទ។ ជាមួយនឹងក្រណាត់កន្ទបទារកថ្មីដែលប្រឆាំងនឹងការលេចធ្លាយនិងហេតុផលចុងក្រោយរបស់ពួកគេពួកគេសមមិត្តចាស់របស់ខ្ញុំត្រលប់ទៅឋានសួគ៌តែមួយគត់ដែលអាចធ្វើទៅបាន៖ កុមារភាព។

ប៉ុន្តែអតីតកាលរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាជីវិតធម្មតាដែលឥឡូវនេះខ្ញុំប្រាថ្នាថាខ្ញុំបានរស់នៅនោះទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងសូម្បីតែកុមារភាពរបស់ខ្ញុំត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយទង់ក្រហមនិងសនិងដោយដៃឈើឆ្កាងនៃឈើឆ្កាងដែលខ្ញុំមិនដឹងពីរបៀបខ្ញុំបានគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងដោយឆន្ទៈសេរីផ្ទាល់ខ្លួន។

ខ្ញុំដឹងថាមានពេលមួយដែលអតីតកាលធ្លាក់ចុះមករកខ្លួនឯងរហូតដល់វាក្លាយជាបច្ចុប្បន្ន។ ឥឡូវនេះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំជួបប្រទះបានមកជួបខ្ញុំម្តងទៀតដូចជាព្រះរាជអាជ្ញាម្នាក់ដែលអាចកាត់ទោសខ្ញុំពីបទប្រល័យពូជសាសន៍ដោយការកាត់ទោសចុងក្រោយនិងមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតនៃការស្លាប់របស់ខ្ញុំ។

សម្រាប់មនុស្សចាស់ដូចខ្ញុំជីវិតក្លាយជាពេលខ្លីមួយ“ ថ្ងៃនេះយឺតពេលហើយថ្ងៃស្អែកខ្ញុំនឹងមិនមានពេលវេលា” ។ ចាប់តាំងពីពីរបីថ្ងៃមុនខ្សែភាពយន្តនេះត្រូវបានចេញផ្សាយ ឆ្នាំ ២០០១៖ អូឌីសស៊ីអវកាសខ្ញុំបានរកឃើញភាពស្រដៀងគ្នាថ្មីរវាងអាយុជឿនលឿននៃពួកយើងនិងឈុតឆាកចុងក្រោយរបស់អវកាសយានិកដែលត្រូវបានរហែករវាងជីវិតការស្លាប់និងភាពអស់កល្បជានិច្ចនៅក្នុងបន្ទប់សតវត្សរ៍ទីដប់ប្រាំបីដែលឯកកោនិងភ្លឺស្វាងបានដឹកទៅកន្លែងខ្លះនៅក្នុងបរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់។ ។ ភាពខុសប្លែកគ្នាតែមួយគត់គឺបន្ទប់ខ្ញុំមានភាពរាបទាបជាងនេះបន្តិចគឺ ១៥ ម៉ែត្ររួមទាំងបន្ទប់ទឹកខាងក្នុងដែលមិនមានទ្វារដើម្បីកុំឱ្យជីដូនជីតាធ្វើឱ្យមានសម្លេងរំខាននៅពេលយើងនោមញឹកញាប់ពេលយប់។

កាលពីសាមសិបឆ្នាំមុននៅឆ្នាំ ១៩៣៩ នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ៥០ ឆ្នាំខ្ញុំបានប្រកាសថ្ងៃឈប់សម្រាកជាតិនៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់។ ខ្ញុំទទួលបាននូវភាពរអាក់រអួលនៅពេលខ្ញុំរំលឹកឡើងវិញនូវក្បួនដង្ហែរក្នុងកិត្តិយសរបស់ខ្ញុំតាមរយៈអូស្ត-វ៉េសអាចេសដែលជាជំហាននៃការវាយលុកដ៏គួរឱ្យរន្ធត់និងគួរឱ្យភ័យខ្លាចរបស់កងទ័ពបដាណាស៊ីនៅទូទាំងអ័ក្សខាងកើត-ខាងលិចនៃទីក្រុង។

ប៉ុន្តែការចាក់ស្បែករបស់ខ្ញុំនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះគឺជាភាពស្លន់ស្លោសុទ្ធសាធ។ ខ្ញុំគិតថាអត្មារបស់ខ្ញុំបានបុកដំបូលនៅទីនោះ។ បញ្ហាគឺថាវានៅតែមានរយៈពេលពីរបីឆ្នាំទៀត។

មនុស្សមិនត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីភាពរុងរឿងទេ។ កំហុសគឺស្ថិតនៅលើជនជាតិក្រិចដែលបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួននៅភាគខាងលិចនូវការស្រមើស្រមៃថាសត្វនិរទេសមួយប្រភេទបានកាន់កាប់ភពផែនដីនេះ។ មានតែដុន Quixote ទេដែលផ្តល់ពន្លឺខ្លះដើម្បីធ្វើឱ្យយើងឃើញថាយើងឆ្កួតស្រមៃថាយើងរស់នៅវីរភាពនៅក្នុងការយល់ខុសរបស់យើង។

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយប្រសិនបើវាអាចមានប្រយោជន៍សូមអភ័យទោស

ឥឡូវនេះ អ្នកអាចទិញ The Arms of My Cross ដែលជាប្រលោមលោកដោយ Juan Herranz, នៅទីនេះ៖