Los 3 mejores libros de Samuel Beckett

A សាំយូអែល Beckett ។ se le puede tildar de pesimista, de nihilista, de oscuro y simbólico, de cultivador del absurdo. Y, sin embargo, nada más vitalista que sobrevivir para contarlo. Nada más humano que intentar calmar los demonios internos y los miedos generales propios de guerras y postguerras. Para espíritus inquietos como el de Beckett una opción era experimentar con la literatura en busca de nuevos horizontes, puntos de fuga con los que salir de una realidad que hacía agua por todos lados, la Europa de mediados del siglo XX.

Escritor promiscuo en géneros narrativos, cultivó la poesía, la novela y la dramaturgia. Pero siempre con esa intención rupturista. En Beckett se intuye una especie de desencanto con la propia condición humana capaz de provocar los desastres de las guerras. Los cambios de registro y esa intención experimental, que en el caso de Becket acabó derivando en su reconocimiento como genio de las letras, se sustentan en gran manera en el desencanto, la desconfianza, el hartazgo, la búsqueda del cambio, la ridiculización de las formas, la irreverencia y la rebeldía…

ការអានប៊េកស៍សន្មតថាការចូលរួមក្នុងការប្រឈមមុខដ៏ឃោរឃៅនៃស្មារតីច្នៃប្រឌិតជាមួយនឹងភាពសាហាវឃោរឃៅនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញនិងភាពវេទនាជាលទ្ធផលដែលនាំឱ្យមានវិញ្ញាណសីលធម៌និងសូម្បីតែរូបកាយ។

បាទ / ចាសពិភពនៃសតវត្សរ៍ទី ២០ ហាក់ដូចជាស្រកចុះ (ខ្ញុំមិនដឹងថាតើវាពិតជាវិវត្តច្រើនដងទេ) ការរិចរិលហាក់ដូចជាយកអ្វីគ្រប់យ៉ាង។ ប៉ុន្តែសិល្បៈហើយក្នុងករណីនេះអក្សរសិល្ប៍នៃសតវត្សរ៍ទី ២០ បានរកមើលប៊ូតុងកំណត់ឡើងវិញរបស់ពិភពលោក។

ស្នាដៃដែលបានណែនាំកំពូលទាំង ៣ របស់សាំយូអែលបេតឃេត

កំពុងរង់ចាំ Godot

ការអានរឿងនិទានមានចំណុចពិសេស។ អាទិភាពនៃការសន្ទនាដោយមានចំណារពន្យល់អំពីការសម្តែងរឿងតើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាអាក្រាតកាយទាំងស្រុងនៅចំពោះមុខតួអង្គទេ។ មិនមានអ្នកនិទានកថាគ្រប់ជ្រុងជ្រោយមិនថាមនុស្សទីមួយឬទីបីទេ ... អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺអ្នកនិងតួអង្គខ្លះដែលនិយាយនៅចំពោះមុខអ្នក។

អ្នកត្រូវយកចិត្តទុកដាក់លើការកំណត់ទីតាំងនៃការស្រមើស្រមៃចលនារបស់តួអង្គនីមួយៗនៅលើតុ។ គ្មានអ្វីដែលគួរឱ្យសង្ស័យឡើយដែលវត្ថុនោះមានភាពទាក់ទាញ

នៅក្នុងករណីនៃការរង់ចាំ Godot, ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃនិទានកថាមានអ្នកនៅក្នុងយន្តហោះដូចគ្នានៃការសង្កេតដោយផ្ទាល់របស់វ្ល៉ាឌីមៀវ្លាឌីមៀនិងអេស្ត្រូហ្គនហើយធ្វើឱ្យអ្នកចូលរួមក្នុងការរង់ចាំឥតប្រយោជន៍ឥតប្រយោជន៍នៅគែមផ្លូវ។ Godot មិនដែលមកទេហើយអ្នកឆ្ងល់ថាតើវាដោយសារតែមនុស្សគ្មានផ្ទះសម្បែងមិនដែលទទួលបានសារសម្រាប់កាលបរិច្ឆេទទេ?

តួអង្គផ្សេងទៀតដូចជាប៉ូហ្សូនិងឡាក់គីទាញយកផលប្រយោជន៍ពីការរង់ចាំឥតប្រយោជន៍ដើម្បីប្រកាសពីការមកដល់ដែលនឹងមិនកើតឡើង។ ហើយនៅទីបញ្ចប់អ្នកអាចយល់ថាយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាមនុស្សឆ្កួតទាំងនោះ។

ហើយជោគវាសនានោះធ្វើឱ្យយើងច្រលំប្រសិនបើវាមានហើយពិតជាទោះបីជាមានអ្វីក៏ដោយការរស់នៅកំពុងរង់ចាំអ្វីដែលមិនដែលនឹងមកដល់ ... ភាពរអាក់រអួលកំប្លែងកំប្លុកកំប្លែងនិងការសន្ទនាច្រឡំដែលទោះយ៉ាងណាយើងទាំងអស់គ្នាអាចភ្លក់រសជាតិអាស៊ីត សេចក្តីពិតពិតប្រាកដ

ម៉ូលលីន

ក្នុងនាមជាការចាប់ផ្តើមនៃរឿង "ត្រីកោណ" ដែលជាសំណុំរឿងប្រលោមលោកដ៏ល្បីល្បាញបំផុតរបស់បេកឃេតការពិតគឺថាប្រលោមលោកនេះនៅតែមានភាពងឿងឆ្ងល់និងនៅតែជាល្បែងផ្គុំរូប។

Su trama experimental se nutre del monólogo, con la normal asociación que tiene este recurso para la evocación, para el pensamiento aleatorio, para el desorden… pero también para la síntesis brillante, para el salto de barreras de las estructuras de pensamiento habituales que nos conducen a la lógica, al etiquetado y a los prejuicios.

Molloy es un vagabundo que nos conduce durante la primera parte de la novela. Jacques Moran es una especie de policía que anda tras la pista de Molloy. Los motivos que lo conducen tras los pasos de Molloy confunden al lector que pueda esperar un hilo claro. La confusión es precisamente el hilo, la trama, la composición que permite la deriva de difícil cronología.

Y lo fundamental es que terminas de leer si llegar a comprender el fundamento de Molloy y de Moran. Quizás la misma persona, quizás víctima y asesino en una historia contada al revés. Lo importante es el extraño ínterin en el que has profundizado en la piel de unos personajes cuyo fin no tienes porqué haber entendido.

ជនគ្មានឈ្មោះ

ខ្ញុំរំលងផ្នែកទីពីរនៃត្រីកោណដើម្បីសង្គ្រោះការបញ្ចប់ដ៏អស្ចារ្យរបស់វា។ ជាមួយនឹងប្រលោមលោកនេះបេកឃេតបានបិទការភ្នាល់ពិសោធន៍ដ៏វៃឆ្លាតបំផុតរបស់គាត់។ ការបញ្ចប់នៃត្រីកោណដូចនេះអាចត្រូវបានបញ្ចប់ដូច Beckett បានធ្វើ។

ប្រយោគចុងក្រោយចង្អុលទៅល្ខោនដែលមានសកម្មភាពសម្តែងច្រើនលើសលប់ដែលជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចបង្កើតនៅលើពិភពលោកនេះនៅពេលវាំងននធ្លាក់ចុះហើយអុកស៊ីសែនឈប់ទៅដល់កន្លែងដែលវាត្រូវទៅដូច្នេះបង្កឱ្យមានការសង្ស័យសំខាន់បំផុត។ ពិត ... ពន្លឺ។

ប្រលោមលោកដែលនៅសេសសល់គឺនិយាយពីមនោគមវិជ្ជាមុន ៗ ដែលជាអត្ថិភាពនៃប្រធានបទនៅក្រោមព្រីសប៊េកឃេត។ ជាថ្មីម្តងទៀតយើងមិនអើពើនឹងសណ្តាប់ធ្នាប់និងគ្រោងយើងទាយអំពីកាលប្បវត្តិព្រោះយើងត្រូវការវាគិតនៅពេលអានអ្វីៗផ្សេងទៀតគឺជាផ្នែកនៃការពិសោធន៍។