មានពេលមួយដែលការរស់នៅក្នុងបន្ទាយឆ្មាំស៊ីវិលបានធ្វើឱ្យមានភាពមិនស្ងប់ភាពមិនស្រួលឬភេរវកម្មពិតប្រាកដ។ មិនយូរប៉ុន្មានទេ។ តាមទស្សនៈរបស់ខ្ញុំការចងចាំដ៏សាមញ្ញនៃការផ្លាស់ប្តូរបន្ទាយមួយដែលមានទេសភាពព័ទ្ធជុំវិញចូលទៅក្នុងព្រះពន្លាដែលមានជញ្ជាំងឥឡូវនេះត្រូវការសារៈសំខាន់នៃអ្វីដែលវាចង់រស់នៅក្នុងបន្ទាយអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
ខ្ញុំនិយាយតាមទស្សនៈរបស់ខ្ញុំព្រោះវាជាការចង់ដឹងចំពោះខ្ញុំពីរបៀបដែលខ្ញុំឃើញវាឥឡូវនេះនិងរបៀបដែលខ្ញុំយល់វានៅពេលនោះ។ បន្ទាយឆ្មាំស៊ីវិលនៅក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំគឺជាកន្លែងដែលខ្ញុំទៅលេងញឹកញាប់ដោយសារមិត្តភាពរបស់ខ្ញុំជាមួយកូនប្រុសរបស់ឆ្មាំស៊ីវិល។ យើងនឹងចេញទៅក្រៅរវាងផ្ទះហើយនៅទីនោះយើងនឹងលេងជាមួយទេសភាពតាមផ្លូវដែលហួសពីចំការ។ ហើយភ្លាមៗនោះភាពងងឹតជញ្ជាំងមួយបានបិទទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៅតាមដងផ្លូវ ... ក្នុងនាមជាកូនអ្នកមិនផ្តល់សារៈសំខាន់ចំពោះអ្វីដែលមនុស្សធំធ្វើនោះទេ។ ពួកគេទើបតែបិទវា។
ការរស់នៅក្នុងភាពតានតឹងនោះត្រូវបានពង្រីកដោយភាពសាហាវពិសេសលើរាងកាយដូចនេះពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់។ ការប្រយុទ្ធតាមទស្សនាវដ្តីតាមដែលអ្នកចូលចិត្តគឺមិនស្មើគ្នាទេ។ អ្នកដែលមានអាវុធហើយប្រើវាហើយសម្លាប់មិនត្រូវចុះចាញ់សីលធម៌ឬច្បាប់ណាមួយឡើយ។ ហើយពីមុនការប្រកួតតែងតែមិនស្មើគ្នា។ ឆ្មាំស៊ីវិលបានប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានកើនឡើងពីការវាយប្រហារមួយពាន់ដងនិងបានក្លាយជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដើម្បីអាចបំបិទភេរវកម្ម ETA ។
នៅក្នុងសៀវភៅនេះយើងត្រូវបានប្រាប់ពីរបៀបដែលការប្រយុទ្ធនោះត្រូវបានធ្វើឡើងដោយរាងកាយនិងរបៀបដែលក្រុមគ្រួសារស៊ូទ្រាំ។ មនុស្សស្លាប់ជាង ២០០ នាក់និងរបួសជាច្រើននាក់ទៀតគឺជាឥវ៉ាន់ដែលមិនអើពើឆ្ពោះទៅរកសន្តិភាពដែលជាតម្លៃដែលគ្មានសំណងដែលអាចធ្វើទៅបានប៉ុន្តែដោយមោទនភាពដែលបានការពារជីវិតលើសពីមនោគមវិជ្ជាទាំងអស់ដែលបញ្ចប់ដោយការកាន់អាវុធព្យាយាមដាក់លក្ខខណ្ឌ។
សក្ខីកម្មអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងអស់ជាច្រើនឆ្នាំការឈឺចាប់និងភាពតានតឹងក្នុងសង្គមដែលជាការសញ្ជ័យសង្គមតែមួយគត់របស់សត្រូវរបស់ប្រជាជនប្រជាជនទាំងអស់របស់ប្រជាជន។ ដោយសារតែអ្នកដែលប្រដាប់ដោយអាវុធដើម្បីស្វែងរកយុត្តិធម៌ពួកគេបានបាត់បង់នូវយុត្តិកម្មទាំងអស់ចាប់ពីពេលដែលពួកគេចាប់យកអាវុធដំបូង។
អ្នកអាចទិញឥឡូវនេះ ឈាមញើសនិងសន្តិភាព, សៀវភៅថ្មីរបស់អេ Lorenzo Silvaដោយសហការជាមួយ Gonzalo Araluce និង Manuel Sánchez នៅទីនេះ៖