კარმელე ჯაიოს 3 საუკეთესო წიგნი

Hace falta tener madera de escritora para abordar una narrativa que priorice aspectos emocionales sin caer en la sensiblería. Y კარმელე ჯაიო ის სარგებლობს იმ სათნოებით, რომ გაუმკლავდეს ყველაზე ემპათიურ მგრძნობელობას ძალისმიერი გზით, ყოველგვარი ნაპრალის გარეშე, რომელიც ამცირებს ან აქცევს თხრობას.

Y para eso hace falta, además de la ya indicada madera de escritora, disponer del convencimiento, de la necesidad casi visceral de contar algo sin la peor de las censuras, las que uno mismo se impone. Escribir para narrar es dejarse alma, sudor y lágrimas; todo lo demás es un intento vacuo por transmitir algo, o una vanagloria pretenciosa por tener un libro escrito.

როგორ იქნებოდა ბუკოვსკი en su curioso poema «Así que quieres ser escritor», ponte a escribir solo si realmente algo te quema y te empuja a hacerlo. Lo demás es perder tu tiempo y seguramente hacérselo perder a los demás. De esa autenticidad es de la que hablo cuando me refiero a una Karmele Jaio que va encontrando esa motivación, ese motor esencial, en cada una de sus historias.

კარმელე ჯაიოს ტოპ 3 რეკომენდებული რომანი

დედაჩემის ხელები

რაღაც უძველესი მეხსიერებაა შეხებაში. და შესაძლოა იმის გამო, რომ ამ გრძნობას უფრო იშვიათად მივმართავთ, ვიდრე საჭიროა, როდესაც ყურადღებას ვაქცევთ სითბოს ან სიცივის, სიგლუვის ან უხეშობის შეგრძნებების ჯამს, რომელსაც ვიღებთ, შეგვიძლია მივიღოთ ინფორმაციის გადატვირთვა. განსაკუთრებით დედის ხელში დროის გასვლის შესახებ ...

ნერეას ცხოვრება კიდია ძალიან მყიფე ძაფზე. ბოლო დარტყმა მას საავადმყოფოში ხვდება: დედის მეხსიერება ძლიერ დაზიანებულია და თითქმის არაფერი ახსოვს.

Nerea vive absorbida por un trabajo que ya no disfruta, lamenta no poder dedicarle a su hija el tiempo que merece y últimamente siente que su matrimonio palidece. Ahora además arrastra el peso de la culpa por no haber podido detectar a tiempo la crisis que sufre su madre y se ve acorralada por una historia turbulenta del pasado. El precario equilibrio que la sostenía se rompe.

საავადმყოფოში ხანგრძლივი ლოდინის დროს ის ამჩნევს, რომ დედამისი იმ მოგონებაზეა მიჯაჭვული, რომელსაც დავიწყებამ ვერ წაართვა. ასე აღმოაჩენს ნერეა დედის ცხოვრების ფუნდამენტურ ეპიზოდს, როცა იძულებულია საკუთარ წარსულს დაუპირისპიროს.

მამის სახლი

ისმაელი დაბლოკილია. ის ორი წელია ცდილობს შემდეგი რომანის დაწერას, მაგრამ უსიცოცხლო მონახაზების მეტის დამზადება არ შეუძლია და გამომცემელთან შეთანხმებულ ვადებს აკლდება. ყველაფერი, რასაც წერს, კითხვის ნიშნის ქვეშ დგას, რაც აქამდე არასდროს მომხდარა. მისი მდგომარეობა რთულდება იმ დღეს, როდესაც დედამისს უბედური შემთხვევა შეემთხვა და ისმაელი იძულებულია ყოველი შუადღე გაატაროს მამასთან, რათა იზრუნოს მასზე. ეს საათები მას მოულოდნელად გადაიტანს ბავშვობაში გაყინულ მომენტში და რომელსაც ისმაელი დღემდე ინახავდა თავის მოგონებებში.

ჯეისონი ქმრის ტექსტების პირველი მკითხველი და კორექტორია. ის წლების განმავლობაში ცხოვრობდა ოჯახზე თავდადებული და მიუხედავად იმისა, რომ ახალგაზრდობაში წერდა, მაგრამ მიატოვა იგი. ბოლო წელიწადს ღამე კომპიუტერთან დარჩა და საიდუმლოდ ისევ შექმნა.

თითოეული ითამაშებს თავის საიდუმლოს ემოციური მოქცევის ტალღის შუაგულში, რომელშიც დუმილი, როგორც თითქმის ყოველთვის, უფრო ხმამაღლა საუბრობს, ვიდრე თავად სიტყვები. მამის სახლი ის აღმოაჩენს მწერალს კარმელე ჯაიო რომანში, რომელიც მოგვითხრობს მამაკაცურობის აგებისა და გადაცემის გზებზე და გენდერის უზარმაზარ გავლენას ქალისა და მამაკაცის ცხოვრებაში.

ეს მე არ ვარ

La peor de las alienaciones es esa suerte de despersonalización a la que nos dejamos llevar con inercia del rebaño. El truco era presentar un espejismo como paisaje real de felicidad y autorrealización en lo material que cada uno tiene a su alcance. Y sí, en lo femenino el asunto aún adquiere tintes más esperpénticos. Porque la liberación parece un anuncio de cosméticos.

ამ წიგნში ჩვენ ვტკბებით ეგზისტენციალისტური ფემინიზმით, შიშველი ქალის პერსპექტივით სარკეში სულის გამოსახატავად, სადაც თითოეული, იქნება ეს ქალი თუ კაცი, განსჯის, იდეალიზებული, შეურაცხყოფილი ან თუნდაც შეურაცხყოფილი, პათეტიკაში შერეული. დასმული ან მიზანმიმართული შექსპირის სოლიქვია.

კარმელე ჯაიო, ავტორი მამის სახლი, თავის ახალ წიგნში წარმოგვიდგენს ქალთა თოთხმეტი ისტორიას. ისინი ყველა ერთ თაობას ეკუთვნიან, ორმოციდან ორმოცდაათ წლამდე არიან და ცხოვრების კრიტიკულ მომენტს გადიან.

ჩვენ აღმოვაჩენთ მათ იმ უცნაურობაში ცვალებადი სხეულის წინაშე, შფოთვაში აშკარა დაბერების ფონზე, ნოსტალგიაში იდეალიზებული წარსულისა და ახალგაზრდობის მიმართ, ცოლ-ქმრული ურთიერთობების რუტინაში, მათ მიერ დარჩენილი დროით სარგებლობის სურვილში, თქვენი საიტის ვერ პოულობის განცდა... ეს პატარა ემოციური მოტეხილობები დიდი მნიშვნელობა აქვს ნებისმიერი ქალის ყოველდღიურ ცხოვრებაში.