Það mun vera tímaspursmál (lítið), að öll vinna á Lars Mytting það kemur í spænsku bókabúðirnar til að gera ágæta grein fyrir mjög merkilegri heimildaskrá og fer mjög auðveldlega milli tegunda, alltaf með snefil af húmanisma í átt til sjálfsskoðunar en það er skref í söguþræði sem eflir hverja senu.
Norskar bókmenntir, fyrir utan merki norrænnar svartrar tegundar með frábærum núverandi fulltrúum eins og Jo Nesbo, bjóða alltaf upp á ríkan og fjölbreyttan bræðslupott sköpunargáfu þar sem verk ófyrirsjáanlegrar og heillandi bráðnar. Gaarder og ekki síður truflandi Karl Ove Knausgarð, fann upp sjálfsævisöguna að nýju sem nýsköpunarmynd í afborgunum.
Og auðvitað, Lars Mytting er ekki langt á eftir með frábærar skáldsögur sínar var hlynntur dreifingu hennar með alþjóðlegu flugtaki, árið 2010, á jafn sérstakri bók og „The Wood Book“.
Þrátt fyrir að bókmenntaferill þessa höfundar hafi þegar spáð miklum árangri síðan árið 2006 tókst honum að verða metsölubók í landi sínu með sérstakri útkomu persóna frammi fyrir heiminum sem Erik fyksen.
Þar sem við höfum ný verk eftir þennan höfund, munum við gera venjulegan verðlaunapall í heimildaskrá hans. Í bili erum við að ryðja brautina ...
Mælt með bókum eftir Lars Mytting
Viðarbókin
Hver hefur ekki nokkurn tíma nálgast skottið á felldu tré til að geta sér til um forneskju þess í gegnum einbeitingarhringa þess? Það er eitthvað atavískt við það. Og að nálgast aðra tíma sem kannski tilheyrðu okkur ekki, miðað við langlífi margra trjáa sem týndust í skóginum ...
Undir þessum hugmyndum finnum við í þessari bók tilfinningu um grunnatengsl, tímaleysi sem einungis snýr að því að merkja skrefin milli stöðva með hringjum, en einfaldlega anda. Áskorunin fyrir rithöfund sem er að fara að segja frá því að annað lífshlaup sé að geta boðið upp á athafnir, ástæður fyrir lestri, kannski spennu, efasemdir, dulúð.
Þegar þessu er náð þá kemur töfra þess segulsviðs í gegnum bókmenntir sem segja okkur frá okkur sjálfum með hægum hraða sem stöðvar allt annað, svo margar og svo margar fullyrðingar sem biðja okkur um annan hröðun. Án þess að skilja ljóðrænan þátt hlaðinn táknfræði til hliðar, takum við í þessari skáldsögu fram það einfalda verkefni að fylgjast með manneskju nútímans sem lætur sig þó aðeins varða tímamót gærdagsins með smáatriðum sem stundum virðist undarlega vera kennsla um verkefnin viðarhöggvarans en það endar með því að skvetta okkur með þeirri ástríðu fyrir litlu hlutunum.
Hið smáa er kjarninn, afgangurinn er listfengni og hátíðleiki. Aðalatriðið í skógarhöggsmanninum í leit að besta tréinu er djúp speki umhverfisins, endurlært af athuguninni sem skynfærin hafa veitt án nútíma trompe l'oeil. Skáldsaga til að njóta út frá ákveðinni tilfinningu fyrir tengingu við það grundvallaratriði.
Sextán tré Somme
Árið 1916 var Somme hérað í Frakklandi baðað í blóði sem eitt blóðugasta atriðið í fyrri heimsstyrjöldinni. Árið 1971 kostuðu hin þekktu orrusta síðustu fórnarlömb sín. Hjón hoppuðu út í loftið þegar þau stigu á handsprengju frá þeim vettvangi.
Fortíðin birtist sem stríðsglæpaleg fantómur, eins og óheiðarlegt bergmál sem endurómaði árum síðar. Verst af öllu er að hjónin skildu eftir son, sem á þriggja ára aldri var einmana án skýrs áfangastaðar, í neinum skilningi. Allt sem aðeins var hægt að fanga sem óljósa minningu, draumkenndan blæ. Næstu árin sem Edvard ólst upp hjá afa sínum Sverre, kallaði hann varla fram þá drungalegu aðstöðu sem markaði upphaf lífs hans.
En á einhverjum tímapunkti endar fortíðin alltaf á því að heimsækja okkur með góðu eða illu, það býður okkur upp á að líta snöggt í spegilinn á því sem það var og stundum skilur það okkur eftir í raun óafmáanlega ígrundun og að við trúðum því að við geymum það aldrei. Edvard þjáist af þessum fullyrðingaráhrifum frá fortíðinni og er ýtt til að vita meira, til að vita meira. Eða að minnsta kosti til að rifja upp slóðina sem er farin, sú sem leiðir þig á hausinn þegar þú hefur misst eitthvað í einhverri ferð. Að lokum að snúa aftur til Somme, eftir ferðalag í leit að þeirri ögrandi fortíð sem hefur vaknað af krafti, sem krefst næstum ákaflega athygli Edvards, er endurfundur með atburðarás sem hefur enn margt að segja og skýra um hvað er og hvað gæti verið. Í ferð Edvards þekkjum við einnig sögu innan þessarar Evrópu jafn munaðarlaus og Edvard, heimsálfa eins og summa bræðra sem voru ósammála alla ævi.
Vafalaust meistaraleg hliðstæða þess að fara aftur í líf Edvards, í sannleika foreldra sinna og í hörðum veruleika Evrópu sem stundum virðist einnig hafa þurrkað fortíð sína, þaðan sem hægt er að læra og draga nauðsynlega lærdóm af.
