Almennt séð er nýmyndun alltaf afkastamikil, verðmæt og skapar nýjar auðgandi nálganir. Í bókmenntum tryggir hæfileikinn til að kunna að meta mjög ólík sjónarmið til að nærast á þeim öllum frjósamara sköpunarsvið, án takmarkana á tegundum eða merkjum.
Og það er það sem gerist með Banani Yoshimoto eða Mahoko Yoshimoto (ef við höldum okkur við höfundinn á bak við dulnefnið). Vegna þess að þessi japanski höfundur hefur verið fyrir áhrifum, í þeirri fyrri ímyndunarafl sem er nauðsynlegur fyrir hvern rithöfund, af rithöfundum eins langt í burtu og Truman Capote o Stephen King.
Sennilega rennur hin einstaka blanda saman í einum af merkustu þáttum þessa höfundar: samræðunum. Að vita hvernig á að koma miklu meira á framfæri en bara samtal er ekki auðvelt verkefni, það er líklega það erfiðasta fyrir rithöfund.
Að fá persónurnar til að tala og láta þær vera þær sem sjá um að vekja tilfinningar eða miðla tilfinningum er aðeins hægt að gera með samkennd hæfileika rithöfundarins, það auðvelt að komast undir húðina á persónunni sem hann eða hún leikur. Ef við bætum við þetta lærdómnum um hvernig aðrir stórmenn eins og Capote gerðu það með samræðum sínum um ótrúlega næmni milli gráa stillinga og King með hæfileika hans til að gera hvaða persónu sem er nálægt, sama hversu hrikaleg eða undarleg.
Svo ég mæli með að lesa yoshimoto bækur Það endar með því að það er meðmæli um persónur sem gefa frá sér sannleika og það eitt og sér gæti af þeim sökum unnið þig að málstað þeirra. En ef að auki frásagnarspennan færir jafnvel tilvistarsöguna til að þróast eins og lifandi hrynjandi, þá má segja að höfundurinn endi á að semja áhugaverðar skáldsögur sem við njótum með ánægju. Núverandi sögur sem vekja upp umræður um lífsstíl XNUMX. aldarinnar, með mótsögnum hennar, freistingum og mikilli einmanaleika sem eina förunautinn til að horfast í augu við allt.
3 vinsælustu bækurnar eftir Banana Yoshimoto
Eðla
Já, smásagnabók eins og sú fyrsta á listanum mínum. Ég hef mínar ástæður. Og það er að ef ég velti fyrir mér gæðum þess að mála ógleymanlegar persónur, þá er ekkert betra en kraftur bréfsins til að sýna þá summu persóna sem verða fyrir tengdri upplifun um þéttbýli og töfrandi tilvistarstefnu.
Skelfileg borg eins og Tókýó getur hýst sálufélaga. Sólsetur milli fyrstu ljósanna í stórborginni getur verið afsökunin fyrir því að samtvinna tilveruna með þræðinum um hið forréttinda eðli lífsins, þráarinnar og hinnar endanlegu vonar milli sameiginlegs sólseturs depurðar.
Banana Yosimoto opnar dyrnar að japönsku andlegu lífi hversdagsins. Hann kynnir okkur safn af sögum til að drekka í japönsku sérkennið í sinni nánustu hluta.
Og samt, lífstilfinningin endar með því að vera mjög lík hér eða þar, jafnvel þó að heimurinn sem byggður er í kringum hana gæti verið mjög ólíkur. Söguhetjurnar sex sem fara í gegnum samsvarandi sex sögur sínar, byrja með meintan ásetning um að kryfja japanska þjóðfélagshópa í eins konar dæmigerðar persónur fyrir mismunandi rendur.
En lokamyndin af körlum og konum, ungum sem öldnum, er til þess fallin að eyða öllum fyrri merkingum. Það er engin hugmyndafræðileg eða siðferðileg ásetning, hún snýst um að uppgötva hversu jöfn við erum þegar við könnum umhverfi okkar, innan frá.
Eini munurinn er reynslan sem hefur leiðbeint okkur í átt að einum eða öðrum hætti. En manneskjan er svipt öllu, er samsett á sama hátt úr stórum hluta af vatni og svipuðum tilfinningum.
Við hættum að elska á sama hátt um tvítugt og við sjötugt, við þjáumst af missi með sömu vanlíðan, vöknum upp með sömu frumuþörf til að lifa af, við týnumst á leiðinni með sömu lokuðu hugarfarinu. Og allt, nákvæmlega allt, endar með því að finna hamingjuna við eitthvert tækifæri, sama hversu skammvinnt það kann að vera. Yosimoto teiknar hverja persónu þessa núverandi Japans í sínu sérstaka umhverfi.
Við túlkum forfeðrahefðina í sumum þeirra og uppgötvum sama hnattvæðingarferli hjá öðrum. Og við erum enn hrifin af mismuninum. En það sem er í raun heillandi er að átta sig á þeirri sameiginlegu tilfinningu sem stjórnar okkur öllum, frá landi hækkandi sólar til hinnar hliðar heimsins.
Eldhús
Yoshimoto hlaut mikla viðurkenningu með þessu, fyrsta verki sínu. Sennilega var þetta spurning um tilkomu súrrealíska nálgunar, tilvistarlíkingarinnar sem þýddi að ung kona ákvað að eyða restinni af lífi sínu í eldhúsinu heima hjá sér, hulin heiminum eftir að hafa verið skilin eftir ein á jörðinni.
Í Kafkaeskri tilvist sinni opnast Mikage loksins fyrir Yuichi og ákveður að hann sé önnur týnd sál eins og hann og endar með því að hann ákveður að fara heim til að búa, ásamt móður Yuichi, sem í raun og veru líkir eftir móðurhlutverki sínu til að viðhalda ósjálfbæru raunveruleiki yfirgefingar og einmanaleika.
Milli persónanna þriggja skapast rými en það sem skiptist á milli þeirra verður enn áreiðanlegra og satt en allt annað sem kann að vera fyrir utan.
Aðeins fallegir hlutir, eyðslusemi, fágæti geta aðeins haldið fegurð sinni svo framarlega sem þeir hafa ekki samskipti við gráa heiminn þar sem þú trúir ekki lengur á neitt til að lifa af.
Vatnið
Það er enginn vafi á því að dauði ástvinar er endurskrifun á lífi manns. Banana Yoshimoto skrifar um þessa hugmynd í mörgum bókum sínum. En það er líklega í þessari skáldsögu þar sem hugmyndin fær mestan hörmulegan tón.
Vegna þess að í sögunni er undarlegur dans á milli dauða og ástar, eins og tangó milli elskenda sem stundum kafna af þrá og sem síðar hafna hver öðrum á sínum stormasömustu dögum.
Rómantíkin milli söguhetja þessarar sögu rennur upp sem eitthvað viðkvæmt, þau gefast ekki upp fyrir líkamlegu fyrr en ást þeirra er langt komin, kannski eru þau gagnkvæm bók hver fyrir aðra til að skrifa nýja lífið eftir dauðann ...
Frábær kynning á Yoshimoto, mjög í samræmi við val þitt. Ég er heillaður af þessari síðu, það er ánægjulegt að lesa greinarnar þínar !!!