Ef það er höfundur sem nú fjallar um frásagnarþáttinn sem beinist beint að nánd, þá er það Carmen amoraga. Þótt furðulega séu þær einnig athyglisverðar, í þeim smekk fyrir frásagnir innan frá, um ástir, vonbrigði og missi, karlkyns höfundar s.s. Boris Izaguirre o Maxim Orchard.
Í tilviki Carmen amoraga, að kafa ofan í þann hluta hins nána, fjölskyldu- og félagslegu sambönd (frá mannlegasta hluta og miðað við uppnám okkar daga), Þessi höfundur beinir viðleitni sinni að nánast alltaf kvenhlutverki. Í öllum tilvikum mun hvers konar persóna í verkum hans alltaf verða fyrir opinni gröfinni að jaðri daglegs lífs.
Einmitt þess vegna húmanískt áletrun, með þeirri endurspeglun lífsins sjálfs í einskonar ofraunsæi sem er breytt í bókstafi, Amoraga hefur verið viðurkennd við ýmis tækifæri með nokkrum virtustu og vinsælustu viðurkenningum.
3 vinsælustu skáldsögur eftir Carmen Amoraga
Lífið var það
Titillinn sjálfur býður okkur nú þegar að íhuga eins konar óvart eða öllu heldur ráðvillu varðandi örlögin, með sýn á líf frekar nálægt lokum þess. Tilveru sem hefur skilið eftir biturt bragð dramatískrar skáldsögu, með sínum ljómandi augnablikum en dæmt til depurðar.
Vandamálið er þegar þessi uppgötvun kemur fyrirfram, jafn skyndilega og dauðinn sjálfur sem reimir drauma. Giuliana uppgötvar að einmanaleiki í ljósi hættu, þrátt fyrir svo margt sem enn á eftir að gera. William sem er fjarverandi, eins og með allt tapað, öðlast styrk hugsjónaðrar hamingju með honum.
Aðeins seigla sem hugtak sem er aldrei jafn loforð um óþrjótandi sársauka getur ýtt þér áfram með tregðu í átt að lyfleysu gleymskunnar sem aldrei kemur, en það getur bent til með þeirri hugmynd að annað líf sé enn mögulegt.
Lifðu bara
Tilfinningin um að lestirnar fari framhjá er ekki eitthvað svo framandi eða pílagrímur. Það gerist venjulega hjá öllum dauðlegum sem á einhverjum tímapunkti hugleiðir það sem fór ekki alveg rétt. Sjónarhornið getur fengið þig til að sökkva eða gera þig sterkan, það veltur allt á því hvort þú ert fær um að draga eitthvað jákvætt á milli vonbrigða og vonleysis.
Eitthvað eins og seiglu um eigið manntjón. En auðvitað eru mál eins og Pepa, söguhetjan í þessari sögu, þessi hlutlægu tilfelli af manntjóni. Það er mannlegt að láta undan ástæðu móður sem sökktist í missi eiginmanns síns, en ástandið getur orðið svo hrífandi að það endar með því að ógilda umönnunaraðila.
Að segja frá lífi sem tapast hefur vegna þessarar ógæfu frá móður til dóttur er dramatísk innsýn án jafns. Að lokum tekst mömmu að komast upp úr þunglyndi sínu en líf hennar virðist hafa horfið á meðan batinn var hjá móður hennar. Ef Pepa hefur gert mistök eða ef hún virkilega gerði það sem hún þurfti að gera er vandamálið sem birtist Pepa þegar nýja atburðarás tímans án skuldbindingar til að gefast upp opnast fyrir henni eins og harður tilfinningalegur gatnamót.
En það hefur kannski ekki allt verið slæmt. Í þessari vígslu til bata móður sinnar hefur Pepa lært að berjast og reyna að fá það litla jákvæða út úr þungu lífi. Af þessum sökum, þegar hún hittir Crina, konu sem er fórnarlamb hvítra mansala, ólétt og algjörlega ógilt af kúgurum sínum, gefur Pepa sig líkama og sál til frelsunar, fyrir framan allt og alla. Og í nýju starfi sínu, í endurbótunum sem deilt er með þessu nýja fórnarlambi, mun Pepa kannski líka losa sig.
Tíminn á meðan
Ekkert afstæðara en tíminn, þrátt fyrir smíði hans og stærðfræðilega kadence. Besti tími okkar varir ekki nálægt því sama og versta tíminn sem bíður banvænna frétta.
Í þessari skáldsögu er tíminn stilltur úr lífi persóna sem hanga í henni eins og brúður, eins og við gerum öll eftir allt saman. Ekkert ógnvekjandi en slæmt augnablik sem byrjar að hægja á sekúndum sársauka eða hvetur það sem á eftir að lifa rétt áður en við vitum að það var ekki eins mikið og við héldum.
Frá Maríu José til móður hennar, með mjög sérstöku samspili þeirra hlaðið þeirri undarlegu tilfinningu fyrir þörf fyrir frelsun og mikla ósjálfstæði, þegar vináttubönd fóru fram gerðu einnig kjarnorkuvopn og inngrip eins og fólk sem fer yfir veginn með yfirskilvitlegu hlutverki sínu. Mikil skáldsaga um grundvallaratriði, kjarna þess að læra að lifa.