Þegar Lawrence Osborne nálgast svört skáldsaga það er alltaf í þeim tilgangi að færa persónur sínar nær öfgum, alveg í jaðri neðanjarðar þar sem mest truflandi straumar blása. Það fyndna er að við getum fundið þá sem verða hræddir, frysta og læti. En við sjáum líka þá sem flauta á þeirri stundu að þeir snúa ekki aftur. Rétt áður en ég dreg upp ógnvekjandi bros. Rictus sem skýrir að sérhver sál getur endað að dökkna ef hún ákveður að búa í skugganum eða villtu hliðinni.
Svo nei, Lawrence Osborne skrifar ekki glæpasögur. Í öllum tilvikum litar það lóðir sínar svartar eða ber ábyrgð á því að bjóða okkur að minnsta kosti svip á ljósið. Hugmyndin er að gera hið þekkta skjól fyrir þá huldu hlið, að felustað fyrir dýrin sem þau reyna að geyma í síðasta horni kjallarans, sannfærð um að ef þau fæða kannski ekki, geta þau dáið.
Afleiðingin er ávanabindandi áhrif þess að vera litið inn í lífið á þeim söguþráðum sem fáir segja frá því fæstir eru þeir sem láta fyrst í ljós uppgötvun villtu hliðarinnar án þess að hafa annan ásetning en að flýja sjálfan sig.
Topp 3 ráðlagðar skáldsögur eftir Lawrence Osborne
Nakinn ferðamaður
Fyrsta skáldsagan er sú sem maður skrifar um eigið líf. Og ákvörðunin um að byggja söguþráðinn rækilega þýðir að byrja á alvöru ferðalagi. Því aðeins fjarri því sem þegar er vitað getur maður uppgötvað sjálfan sig betur. Þetta er eins og einhver Chuck Palahniuk persóna sagði: Hvernig býst þú við að þekkja sjálfan þig ef þú hefur aldrei lent í slagsmálum? Það er málið, að kafa ofan í hið óþægilega, í það sem brýtur á þér að gleyma öllu sem þú hefur verið og láta fara með þig af hvötum í dvala...
Rithöfundurinn Lawrence Osborne, þrátt fyrir að vita að sama hversu langt maður gengur þá mun alltaf vera ferðaskipuleggjandi sem bíður hans, leitar hann að stað fjarri siðmenningunni á eyjunni Papúa Nýju Gíneu. Og hann ákveður að fara í ferðalag sem er ólíkt öllum öðrum: byrjar á einum mengaðasta áfangastað jarðar, eins og Dubai sem sjeikarnir eru að breytast í gríðarlegan skemmtigarð, Andaman-eyjar, hálfeyðilagðar í flóðbylgjunni og í vinnslu. endurreisn, eins og nýju Maldíveyjar, Taíland, sem litið er á sem risastóra heilsu- og líkamsræktarborg, á endanum á risastórri eyju milli græns himins, rauðra áa og gjósandi eldfjalla, þar sem Osborne mun finna sjálfan sig nakinn og hamingjusaman í miðri ættbálkaorgíu. .
Veiðimenn í nótt
Tækifærið sem markmið um gæfu. Heppni sem sannfæring um að það sé í dag en ekki annar dagur. Fyrsta skrefið tekið í blindni af fullri sannfæringu, að snúa ekki aftur ...
Robert, ungur Englendingur í fríi í Suðaustur-Asíu, eftir að hafa unnið örlög í spilavíti á landamærum Kambódíu og Taílands, ákveður að snúa ekki aftur til eintóna lífs síns sem kennari í Sussex. Hann er áfram í Kambódíu og býr á reki eins og svo mörg önnur þúsund vestrænna útlendinga sem „veiða á nóttunni“ og leita hamingju í heimi fullum hjátrú sem þeir munu aldrei skilja til fulls.
Hins vegar munu „bölvaðir“ peningarnir sem aflað er í spilavítinu koma af stað atburðarás þar sem háttsettur Bandaríkjamaður er með skuggalega fortíð, koffort fullt af heróíni, leigubílstjóra hustler og aðlaðandi dóttur auðugs kambódísks læknis. Á móti kæfandi bakgrunni lands sem varð fyrir barðinu á Rauðu khmerunum, veltir Lawrence Osborne fyrir sér falnum örlagavaldum sem gera okkur öll að „veiðimönnum í nótt“.
Hinn fyrirgefni
Vegskáldsaga um borð í sögu frá Lawrence Osborne bendir þegar á óvenjulegt ferðalag. Og já, það hefur líka upphafspunkt eins og hverja skáldsögu í þessum stíl. Nema að vegurinn sem tekinn er við stýrið á bíl á jaðri eyðimerkurinnar endar með því að draga helvíti á einmana vettvanginn. Vegna þess að grundvallarspurningin fyrir þann stað til að bíða vonlaust eftir okkur er að það er engin eftirsjá.
David og Jo Henniger, læknir og barnabókahöfundur í mikilli hjúskaparkreppu, þiggja boð frá gömlum vini um að mæta í hátíðlega lúxus einbýlishúsi í miðri eyðimörkinni í Marokkó. Á leiðinni í veisluna keyrir David, sem ekur er ölvaður, ungum Marokkómanni til dauða. Þegar David og Jo koma í veisluna fá múslimar Marokkóbúa í innanlandsþjónustu, sem þegar voru hneykslaðir af hedónískri og léttvægri afstöðu útlendinganna sem reika um húsið, fljótlega fréttir af ófyrirgefanlegum mistökum Davíðs.
