Akwụkwọ m tụrụ aro nke Javier Pérez Andujar dere. Ntụle dị mkpa maka akwụkwọ akụkọ ya. Ndụmọdụ iji nwee ọmarịcha ọrụ gị.
Ịdọ aka ná ntị maka ndị na-akwọ ụgbọ mmiri, nchịkọta akụkọ nke akwụkwọ akụkọ a nwere ike ịbụ akwụkwọ akụkọ ọzọ. Ma, ọ bụ na a akọwaghị ihe ndị dị mkpa otú ahụ, na ebere nke njikọ nkịtị. Ọ bụrụ na ọ dị mkpa ịmegharị n'okwu ahụ, n'omume ma ọ bụ na mkpali nke ndị odide, mgbe ahụ imegharị ya na-emetụ site na ...
Aunque no venga a cuento contarlo en un blog literario, me apetece señalar que Javier Pérez Andujar ese catalán atípico y extrañado. El estereotipo de catalán disfuncional para el catalanismo puro. Ese ser extraño que observamos sobreviviendo contra corriente en estos días convulsos de nacionalismo recetado como placebo para todos …