Los 3 mejores libros de Alex Michaelides

Hay países o regiones con una gran cantera de autores del género de turno (no podemos obviar al noir nórdico como paradigma). Pero también encontramos, por el contrario, a escritores de países sin cantera que acaban siendo la parte por el todo y sobresaliendo na aha ya dị ka ọkọlọtọ. Kpọmkwem maka isi n'ala tọgbọrọ chakoo nke amaghị ndị na-agụ akwụkwọ si n'akụkụ ụwa niile gbasara mmalite ahụ amachaghị ama.

Saịpriot Alex Michaelides kwuru O nwekwaghị ihe ọ bụla ga-ekworo ndị ọgbọ ya anyaụfụ dị ka ya onwe ya John Gomez Jurado, si miramos de puertas hacia adentro. Y eso que Michaelides apenas ha dado comienzo a su carrera literaria, asentándose en el suspense más despiadado, en los giros ingeniosos y en la tensión que avanza desde el desconcierto fronterizo con el miedo.

No podía ser de otra forma para un narrador acostumbrado, hasta su primer gran éxito en novela, a escenarios más tangibles como guionista de cine. Pero es que la literatura es lo que tiene, no se depende de nadie, ni productores, ni actores, ni presupuestos ingentes para efectos especiales, ni licencias de rodaje. Todo nace de la imaginación y desde ahí se extiende a unos lectores ya encandilados con esas oscuridades propuestas por Michaelides.

E wezụga ịhụnanya sitere n'okike nke ndị edemede ojii niile maka ndị omempụ, Michaelides bụ ihe na-akpali akpali site n'ime, dabere na egwu na esemokwu n'okpuru akpụkpọ anụ nke ihe odide ya. Ya mere, ikpe a na-edozibeghị na-ewere ọnọdụ n'otu aka ahụ na ndụ ndị na-akwado ha. Ntọala nke akwụkwọ akụkọ ya bụ ihe mgbagwoju anya nke iberibe aghụghọ, nnukwu labyrinths banyere ikpe ọmụma, ihe nzuzo na maapụ ndị ọzọ nke ọdịnihu nke ndị yiri ka ọchịchịrị ga-eripịa ya. Ọdachi nke na-eme n'anya anyị obere oge tupu anyị ahụ ha na-apụta na akụkọ na akụkọ ọjọọ ha. Yabụ ee, anyị nwere ike mechaa mara nke ọma nkọwa ọjọọ nke ihe na-eme n'akụkụ ọhịa ahụ ...

Akwụkwọ kacha atụ aro nke Alex Michaelides

Onye ọrịa ahụ gbachiri nkịtị

Ikpe ziri ezi na -achọkarị ịkwụ ụgwọ. Ọ bụrụ na enweghị ike, ma ọ bụ ọbụlagodi na enwere ike ịkwụ ụgwọ ya n'ụzọ ụfọdụ mana mmebi ụfọdụ na-emeri, ọ nwekwara ntaramahụhụ dịka ngwa ọrụ. N'ọnọdụ ọ bụla, ikpe ziri ezi na-achọkarị eziokwu ebumnobi na-esite na ya wee ruo eru maka ụfọdụ eziokwu.

Ma Alicia Berenson achọghị ikwu ihe ọ bụla na-enye ìhè n'ihu ihe akaebe na-egosi na ọ naghị ada ada na-egosi ya na igbu ọchụ nke di ya. Enweghị akaebe sitere n'aka onye eboro ebubo, Ikpe ziri ezi na -adịkarị ka ọ na -agbada. Ọbụna karịa maka ọha mmadụ nke na-ahụ na ihe ijuanya na nwanyị nke egbugbere ọnụ ya ejiri akara adịghị akọwa ihe ọ bụla, akọwala ihe ọ bụla. Na ịgba nkịtị, n'ezie, na-akpọte nkwughachi nke ọchịchọ ịmata ihe na England.

Ọ bụrụ na nkata mmeghe akpọọlarị echiche pụrụ iche na nke na -atọ ụtọ nke inwe obi abụọ n'ụzọ a ga -eche ihu agwa Alice, ka Theo Faber na -anwa ịbanye n'ime ebumnuche ndị ahụ akara, nkata ahụ na -aga n'ihu.

Alicia Berenson na ọnọdụ ya dị ka ebe ọmụmụ maka ọkà n'akparamàgwà mmadụ a kpebisiri ike iweta ìhè. Onye omenkà ama ama nke nwere ndụ ọ dị ka ọ dị mma. Ruo mgbe ịpịrị ahụ n'ụbụrụ na-esochi mgbọ ise n'isi site n'aka di ya… Mgbe ahụ gbachiri nkịtị.

Theo llega hasta la cárcel en la que Alicia cumple su condena. El acercamiento a la mujer, evidentemente no es nada fácil. Pero Theo tiene sus herramientas para ir atando algún cabo, tirar de algún hilo desde ese silencio como refugio, pero del que todo humano debe salir de vez en cuando como animal en su madriguera. No solo las palabras transmiten información…

Ruo mgbe Theo bịara ịtụle ịmara ihe niile. N'ihi na ya, naanị onye na-abịaru nso, na-agbada n'ime olulu mmiri nke psyche Alicia, na-amalite ịtụ egwu na ọ ga-enwekwa ìhè n'ihu eziokwu ikpeazụ dị egwu nke nwere ike ichere ya na nke ahụ ga-ewute ihe niile.

Onye Ndidi Silent, nke Alex Michaelides dere

Ụmụ agbọghọ

El término doncella suena tan arcaico como siniestro porque incluso apunta a la visión de la sexualidad femenina como un trofeo. Y porque despierta esa aberrante sensación de la masculinidad como una perversa noción de superioridad. Una superioridad de la que puede desprenderse la aviesa idea de que ellas le pertenecen. Porque sólo él es capaz de guiarlas y convencerlas para que se entreguen en cuerpo y alma…

A sus treinta y seis años, Mariana intenta recuperarse de la pérdida de Sebastián, el gran amor de su vida, ahogado durante unas vacaciones en una isla griega. Ella trabaja en Londres como terapeuta, pero cuando su sobrina Zoe, la única familia que le queda, la llama desde Cambridge para contarle que Tara, su mejor amiga, ha sido brutalmente asesinada cerca de la residencia de estudiantes, decide acudir en su ayuda.

N'ebe ahụ, ọ zutere Fosca, onye prọfesọ na-adọrọ adọrọ nke Classical Philology. Prọfesọ ahụ na-edobe otu ọmụmụ ihe na ọnụ ọgụgụ ụmụ nwanyị na-eso ụzọ ahọpụtara, ndị niile mara mma na ndị si n'ezinaụlọ ndị a ma ama, nke Tara so na ya: ndị nwanyị. N'ime ụlọ ihi ụra nke nwa agbọghọ ahụ, Mariana hụrụ akwụkwọ ozi nke nwere amaokwu ụfọdụ n'amaokwu Grik oge ochie nke chọrọ ka a chụọrọ ya àjà. N'oge na-adịghị anya, ozu nke ụmụ agbọghọ ndị ọzọ ga-apụta na campus na anya ha na-agbapụta na painiapulu n'aka, na Mariana ọ bụghị nanị na ọ ga-eche mkpebi nke mpụ ndị a ihu, kamakwa mmụọ nke ya n'oge gara aga.

Iwe

Las emociones más antagónicas y su fatal encuentro en los polos. Too much love will kill you, como decía el bueno de Freddy Mercury. Nada más cierto y nada más conocido por quienes consigue llegar a lo más extremo del amor, allí donde la vida duele y desgasta, tan solo de pensar que pueda darse la existencia sin ese otro ser amado. La locura entonces no es otra cosa que la razón, que como diría Heine, ha tomado la firme determinación de volverse loca.

Esta es la historia de un asesinato. O quizá esto no sea del todo cierto. En el fondo, es sobre todo una historia de amor. Lana Farrar es una antigua estrella de cine, un icono de la moda admirado durante años. Desde que su marido falleció, vive reclusa en su mansión de Londres. Cada año invita a sus amigos más íntimos a escapar del clima inglés y pasar la Pascua en su idílica isla griega privada, un pequeño islote de lujo azotado por un poderoso viento que los lugareños llaman «la furia».

Cuando la furia deja al grupo atrapado en la isla sin poder salir, las viejas amistades acaban sacando a flote el odio, la envidia y el deseo de venganza reprimidos durante años. Y, de repente, alguien desaparece. Así se inicia un juego de encerronas y trampas, una batalla de ingenio llena de giros y sorpresas que desemboca en un final inolvidable donde resuenan los ecos del temible The Grove, el célebre hospital psiquiátrico de La paciente silenciosa.

post ọnụego

Deja un comentario

Ebe a na-eji Akismet iji belata spam. Mụta otu esi etinye usoro data gị.